H ηγεσία της Ισλαμικής Δημοκρατίας βρίσκεται σε ένα άβολο δίλημμα σε σχέση με τα αντίποινα στην επίθεση του Ισραήλ στο προξενείο του Ιράν.Αν το πλήγμα είναι βαρύ, μπορεί να διευκολύνει τον Νετανιάχου που εδώ και έξι μήνες προσπαθεί να εμπλέξει το Ιράν στη σύρραξη.

Aπό την εποχή της ανόδου της Χρυσής Αυγής τα συστημικά κόμματα προβληματίζονται πώς να αντιμετωπίσουν τους ψηφοφόρους ακροδεξιών κομμάτων. Να τους απομονώσουν; Να προσπαθήσουν να τους προσελκύσουν – κι αν ναι, πώς; Είναι χαμένη υπόθεση ή δεν είναι σωστό να εκχωρούν ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας στην Ακροδεξιά;

Τα ίδια ερωτήματα επανέρχονται μετά τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις που δείχνουν ενίσχυση της αντισυστημικής ψήφου προς διάφορες κατευθύνσεις στην τελική ευθεία προς τις εκλογές.

Αντιγράφω από τη στήλη «ΕΝΑ ΒΛΕΜΜΑ» στις Νησίδες της «Εφημερίδας των Συντακτών» (30-3-2024) του φίλου Νίκου Ξυδάκη. Μεταφέρει τη γνώμη πολύπειρου νομικού: «Κάθε υπογραφή που μπαίνει για τα Τέμπη είναι αντίσταση στην αυτοδικία, διότι κάθε ενέργεια αυτής της εξουσίας είναι παρακίνηση για αυτοδικία». Εχει δίκιο ο νομικός και σωστά κάνει ο Ξυδάκης που παραθέτει την άποψή του.

Η «έκπληξη του CHP», όπως λένε από χθες το βράδυ Τούρκοι αναλυτές, έρχεται να αλλάξει τα δεδομένα στην Τουρκία και από σήμερα η χώρα εισέρχεται σε μια νέα περίοδο με το πιο πιθανό σενάριο αυτό των έντονων αναταράξεων στην εσωτερική πολιτική και ίσως και στην εξωτερική.

Η νίκη του CHP, που οφείλεται στον συνδυασμό δυνάμεων του Εκρέμ Ιμάμογλου και του αρχηγού του κόμματος Οζγκιούρ Οζέλ, αποτελεί αναμφισβήτητη ένδειξη ότι η τουρκική κοινωνία δεν έχει «λοβοτομηθεί» από τον ισλαμισμό και τον αυταρχισμό και αυτό μπορεί να αποτελέσει σημαντική προοπτική για την δημοκρατία στην χώρα.

Μάταια προσπαθούν να ανεβάσουν το πολιτικό θερμόμετρο, αποσπώντας την προσοχή των πολιτών. Η μόνη θερμοκρασία που κινείται ψηλά είναι αυτή που οφείλεται στην κλιματική κρίση. Μπήκαμε και τυπικά στην άνοιξη, αφήνοντας πίσω έναν ανεπαίσθητο χειμώνα, τον πιο θερμό στα χρονικά για την Ελλάδα, έναν από τους 6 θερμότερους χειμώνες όλων των εποχών, που «συνέπεσαν» όλοι την τελευταία δεκαετία.

Η κλιματική κρίση, για την οποία προειδοποιούμε -οικολόγοι και επιστήμονες- εδώ και δεκαετίες, θα συνεχίσει να επιδεινώνεται, αν δεν μπει φρένο στην εξόρυξη και χρήση των ορυκτών καυσίμων.

Οταν τα μέσα ενημέρωσης όλων των κατηγοριών είναι ιμάντες μεταβίβασης της κυβερνητικής άποψης στους πολίτες, όλα είναι μια χαρά. Καλώς καμωμένα. Η κυβέρνηση, επειδή δεν είναι αχάριστη, ανταποδίδει. Βοηθάει με κρατική διαφήμιση, με χορηγίες, με τις λίστες και με ό,τι άλλο θα σκαρφιστεί προκειμένου να έχει υπό τον έλεγχό της το σύστημα ενημέρωσης και να το καθοδηγεί στην επιχείρηση χειραγώγησης του πλήθους.

Υπάρχουν τρία έργα που είναι συνώνυμα μιας σχεδόν ξεδιάντροπης αδιαφορίας του ελληνικού κράτους για τους κατοίκους της πρωτεύουσάς του: το πρώτο είναι η ανάπλαση του παραλιακού μετώπου του Φαληρικού Ορμου, το δεύτερο η κατασκευή ενός σύγχρονου τερματικού σταθμού ΚΤΕΛ στον Ελαιώνα και το τρίτο η αναβάθμιση του κεντρικού σιδηροδρομικού σταθμού της χώρας, του περίφημου «σταθμού Λαρίσης»· θα αρκούσε η επίσκεψη οποιουδήποτε Ελληνα πρωθυπουργού τα τελευταία 40 χρόνια στη σιδηροδρομική «βιτρίνα» της Αθήνας για να κοκκινίσει από ντροπή. Ή, για να σκεφτεί ότι τα Τέμπη ήταν απλά θέμα χρόνου. Οταν μια πρωτεύουσα χώρας που είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης από το 1981 συμβιβάζεται με αυτήν την εικόνα του κεντρικού της σταθμού όλα είναι πιθανά. Ακόμα και τα πλέον απίθανα.

Για να πούμε την αλήθεια, δεν είναι εύκολο να συνηθίσει κανείς, ιδιαίτερα «παραδοσιακός» αριστερός, όση καλή θέληση κι αν υποθέτει ότι έχει, τον βομβαρδισμό από φωτογραφίες, βίντεο, αναρτήσεις, δηλώσεις, συνεντεύξεις, εμφανίσεις του Στέφανου Κασσελάκη. Στον νέο κύκλο του ΣΥΡΙΖΑ, που ο πρόεδρός του ήδη χαράζει, δεσπόζουν το TikTok, το Facebook, το Χ, το Instagram, τα σόσιαλ. Και πρωταγωνιστούν μαζί με τον ίδιο στις όντως πυκνές πολιτικές περιοδείες του ο σύζυγός του, ο σκύλος τους, το νέο τους σπίτι στο Κολωνάκι, τα σχέδιά τους για δημιουργία οικογένειας, το αρχοντικό στις Σπέτσες και λοιπά.

Σημείο πρώτο: Με τις λέξεις μπορούμε να κάνουμε οτιδήποτε: το καλό και το κακό, το όμορφο και το κακάσχημο, το τίμιο και το άθλιο. Ή σχεδόν οτιδήποτε, γιατί δεν είμαστε ακόμα θεοί ώστε να λέμε «ζωή» και να γίνεται ζωή, να λέμε «κόσμος» και να γίνεται κόσμος· αυτό ούτε η ποίηση με την περίφημη μαγική γλώσσα της δεν το κατορθώνει. Βεβαίως, λέμε «θάνατος» και συντελείται ο θάνατος: των εθνικών εχθρών, των ιδεολογικών και κοινωνικών αντιπάλων, των ανταγωνιστών στα έργα και τις νύχτες της παρανομίας, κάποτε των αντεραστών, κ.ο.κ.

Επειδή πολλοί αναρωτιούνται τι άλλαξε ξαφνικά φέτος σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, όπου παραμονές του Πάσχα δινόταν ένα μικρό επίδομα σε συγκεκριμένες κατηγορίες πολιτών, η εξήγηση είναι εξαιρετικά απλή. Εκείνες τις χρονιές η οικονομία εμφάνιζε υπεραπόδοση, πήγαινε δηλαδή καλύτερα του αναμενομένου, αντίθετα φέτος αυτό δεν συμβαίνει. Σε απλά ελληνικά τότε είχαμε και μας περίσσευαν. Τώρα περίσσευμα δεν φαίνεται να υπάρχει. Αν προκύψει θα το ξαναδεί, όπως είπε ο Πρωθυπουργός, η κυβέρνηση παραμονές των Χριστουγέννων.

Πριν από 18 μήνες, σχεδόν όλοι οι αναλυτές προέβλεπαν ότι ο συνδυασμός πανδημίας, ανεξέλεγκτου πληθωρισμού και ενεργειακής κρίσης θα βύθιζε Ευρώπη και Αμερική σε ύφεση.

Κατά τη διάρκεια του 2023, η ευρωπαϊκή οικονομία σημείωσε σχεδόν μηδενική ανάπτυξη. Εμβληματικές ευρωπαϊκές εταιρείες (Volkswagen, Nokia, UBS) ανακοίνωσαν δεκάδες χιλιάδες απολύσεις. Εξαγριωμένοι αγρότες αποκλείουν δρόμους και εκατοντάδες χιλιάδες Γερμανοί εργαζόμενοι απεργούν. Τα ποσοστά αποδοχής ορισμένων Ευρωπαίων ηγετών κρατών κάνουν τον Τζο Μπάιντεν να μοιάζει με τον JFK. Και οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις καταγράφουν ενίσχυση των ακροδεξιών κομμάτων σε ολόκληρη την ήπειρο, με το «κόστος ζωής» να αναφέρεται ως το κορυφαίο πρόβλημα.

Από την ένταξη της χώρας μας στο ΝΑΤΟ μαζί με την Τουρκία στις αρχές του 1952 μέχρι και σήμερα, υπάρχει μια διάσταση ανάμεσα στην επίσημη ρητορική και την πραγματικότητα που προσδιορίζουν το δόγμα ασφαλείας της Αθήνας.

Στην πρώτη διεύρυνση του ΝΑΤΟ, με την ταυτόχρονη ένταξη Ελλάδας και Τουρκίας, δεν υπήρχε στα Βαλκάνια η αντιπαράθεση των δύο μπλοκ που εκτυλισσόταν στα σύνορα των δύο γερμανικών κρατών.

Η Γιουγκοσλαβία είχε έλθει σε ρήξη με τον Στάλιν το 1948, με συνέπεια τη γεωγραφική απομόνωση της Αλβανίας, ενώ στη Ρουμανία και τη Βουλγαρία δεν υπήρχαν σοβιετικές στρατιωτικές δυνάμεις.