Τα επτά τελευταία χρόνια που ζούμε την κρίση και τις επιπτώσεις της σε πρώτο βαθμό και πολλοί από εμάς σε πρώτο πρόσωπο. Παρακολουθούμε παράλληλα με τα πραγματικά γεγονότα και μια ιστορία για τους καλούς και τους κακούς πρωταγωνιστές αυτής της περιόδου. Έτσι οικοδομήθηκε και ένα αφήγημα με τους φίλους και τους εχθρούς της Ελλάδας, με τους κακούς και τους καλούς που πάντα όμως στα τέλος νικάνε οι καλοί !

Οι εκλογές έγιναν με νίκη του Αλέξη Τσίπρα, η Κυβέρνηση στηρίζεται στους βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, τα κόμματα της αντιπολίτευσης αναζητούν τον βηματισμό τους, είτε με αλλαγή ηγεσίας, είτε με συνέδρια, είτε με ανασυγκρότηση των πολιτικών τους χώρων που θέλουν να εκφράσουν. Πάντως επειδή στις τελευταίες εκλογές κατέπεσαν πολλοί μύθοι, το νέο πολιτικό σκηνικό είναι υπό διαμόρφωση, οπότε να περιμένουμε μεγάλες αλλαγές και ανακατατάξεις στην πορεία, στα ίδια τα πολιτικά κόμματα, αλλά και στην δημιουργία νέων φορέων, ιδιαίτερα εάν καθιερωθεί ένα αναλογικότερο εκλογικό σύστημα.

Η 20η Σεπτεμβρίου ήταν μια νίκη του Αλέξη Τσίπρα. Πέρα από κάθε ορθολογισμό, το εκλογικό σώμα, παρά την προβληματική επτάμηνη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που πρόσθεσε νέα δεινά στην ήδη καθημαγμένη οικονομία της χώρας, του έδωσε εντολή να ολοκληρώσει το έργο που υποτίθεται ανέλαβε τον Ιανουάριο του 2015, χωρίς διαμεσολαβητές και με τον ίδιο σύμμαχο. Από μια άποψη ίσως είναι και καλύτερα. Γιατί τώρα ο κος Τσίπρας δεν θα μπορεί να επικαλεστεί τα γνωστά, δεν ήξερα, δεν το περίμενα, αιφνιδιαστήκαμε και άλλες αστείες δικαιολογίες που επικαλέσθηκε για την 7μηνη διακυβέρνησή του και το σκληρό μνημόνιο που υπέγραψε.

Την Κυριακή το διακύβευμα δεν είναι η επιλογή ανάμεσα στην συντηρητική και σε μια προοδευτική πολιτική επιλογή. Και αυτό γιατί το βασικό διακύβευμα στη φάση αυτή είναι, εάν η χώρα θα επιλέξει έναν σταθερό και βιώσιμο ευρωπαϊκό δρόμο ή όχι.

Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο εάν τα αποτελέσματα υποχρεώσουν όλες τις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις να συνεργασθούν, συγκροτώντας μια Κυβέρνηση ευρύτατης πλειοψηφίας, που θα διασφαλίσει τον ευρωπαϊκό δρόμο της χώρας και θα δημιουργήσει συνθήκες σταθερότητας και αναπτυξιακής προοπτικής στη χώρα. Κυρίως θα αναλάβει να υλοποιήσει τις πιο δύσκολες μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα – ανεξαρτήτως μνημονίου- και τις οποίες καμιά πολιτική δύναμη από μόνη της δεν θα μπορέσει να υποστηρίξει.

Ακούμε τις ηγεσίες των δύο “μεγάλων” κομμάτων και έχουμε λίγο μπερδευτεί. Πριν λίγες μέρες εψήφισαν και τα δύο κόμματα τη συμφωνία με την Ευρώπη (το 3ο μνημόνιο δηλαδή) και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, ο κος Τσίπρας μιλάει για παράλληλο πρόγραμμα. Δηλαδή για να καταλάβουμε. Το επίσημο πρόγραμμα της Κυβέρνησης του κου Τσίπρα, θα είναι το μνημόνιο, αλλά αυτός θα υλοποιεί (κρυφά;) κάποιο παράλληλο πρόγραμμα; Θα τρελαθούμε τελείως;

...Θα περίμενε κάθε καλόπιστος πολίτης που αφουγκράζεται τις ίδιες ανησυχίες και αγωνίες με τους ανθρώπους της πρωτοβουλίας, να μάθαινε ποιες είναι οι εκτιμήσεις και ο απολογισμός της αρχικής πρόσκλησης – έκκλησης των “58”. Ποιες είναι οι εκτιμήσεις για τα αποτελέσματα της έκκλησης – πρόσκλησης, ποιες δυνάμεις ανταποκρίθηκαν, ποιες δυνάμεις είναι επιφυλακτικές, ποιες δυνάμεις απέρριψαν και πως την πρωτοβουλία. Αντί γι αυτό οι φίλοι της πρωτοβουλίας εξαγγέλλουν κάθοδο στις ευρωεκλογές της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης (την οποία θα δημιουργήσουν) και καλούν όλους τους άλλους να ανταποκριθούν στην απόφασή τους αυτή.

Μετά τη δολοφονία στο Κερατσίνι από την εγκληματική οργάνωση “Χρυσή Αυγή”, αναπτύχθηκε ένας έντονος προβληματισμός, ανάμεσα σε όλους τους δημοκρατικούς πολίτες αυτής της χώρας. Κάποιοι μίλησαν για αντιφασιστικό μέτωπο, αλλά έθεσαν ως βασικό όρο την αντιμνημονιακή διάσταση.

Διαβάσαμε στην κυριακάτικη έκδοση της «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ» ένα άρθρο του κου Ξυδάκη με τίτλο «Ιστορικός συμβιβασμός σε καιρούς κρίσης» και κατ’ αρχήν χάρηκα ιδιαίτερα, αφού για πρώτη φορά ο συμπαθής αρθρογράφος, μιλούσε ανοικτά για την αναγκαιότητα αναζήτησης ενός ελληνικού ιστορικού συμβιβασμού ανάμεσα στην αριστερά και τη δεξιά, σε συνθήκες κρίσης και της απειλής του ναζιστικού μορφώματος της «Χρυσής Αυγής».

Λίγο χρόνο μετά το ξέσπασμα της ελληνικής επανάστασης του 1821, στο μικρό τμήμα της απελευθερωμένης πατρίδας μας, οι επικεφαλής των διαφόρων ομάδων εξουσίας, από τους οπλαρχηγούς, τους πρόκριτους, τους αρματωλούς, αντιδρούσαν με κάθε μέσον –ακόμη και με ένοπλη εξέγερση- σε κάθε προσπάθεια του Καποδίστρια να επιβάλλει κάποιους κανόνες δικαίου, στη βάση του κοινού, του εθνικού συμφέροντος. Κάθε τόσο έπρεπε να στέλνει ένοπλα τμήματα για να καταστείλει τοπικές εξεγέρσεις κατά της κεντρικής Κυβέρνησης για να επιβάλλει τους στοιχειώδεις κανόνες, που έπρεπε να έχει ένα ενιαίο Κράτος δικαίου.

Το επεισόδιο με την ΕΡΤ είναι μάλλον η αφορμή και όχι η αιτία της εξόδου της Δημοκρατικής Αριστεράς από την Κυβέρνηση συνευθύνης. Όχι δεν αποτέλεσε κεραυνό εν αιθρία αυτή η αιφνίδια αναχώρηση του Φώτη Κουβέλη από την τρικομματική διακυβέρνηση. Ήταν ας πούμε αντικειμενική εξέλιξη η κίνηση αυτή. Και Εξηγούμαι.

Ας θυμηθούμε ποιο ήταν το κρίσιμο διακύβευμα του Ιουνίου του 2012 μετά τις δεύτερες εκλογές και τα γνωστά αποτελέσματα. Περιθώρια για τρίτες εκλογές δεν υπήρχαν, η χώρα έπρεπε να σωθεί από μια ανοικτή χρεοκοπία και η Δημοκρατική Αριστερά και ο Φώτης Κουβέλης, κάνει μια μεγαλειώδη ηγετική κίνηση

Ασφαλώς κάθε ομάδα ή κλάδος εργαζομένων επιλέγει τις μορφές και τους τρόπους που θέλει να αγωνιστεί και κρίνεται γι αυτό. Και οι πολίτες έχουν δικαίωμα να εκφράζουν τη γνώμη τους για οτιδήποτε αφορά την κοινωνία. Με ψυχραιμία και νηφαλιότητα πάντα. Χωρίς κοινωνικούς αυτοματισμούς. Αλλά με κρίση και καλόπιστη κριτική. Σε μια περίοδο δύσκολη όπως αυτή που διανύουμε ως χώρα και ως κοινωνία όλοι οι εργαζόμενοι και οι εκπαιδευτικοί ασφαλώς, έχουμε υποστεί περικοπές. Προσωπικά οι θυσίες και οι περικοπές αυτές θα ήθελα να ήταν πιο δίκαιες και όχι τόσο οριζόντιες, όσο τελικά ήταν. Η ουσία όμως είναι ότι η χώρα είχε πτωχεύσει και έπρεπε να αποφύγουμε την άτακτη χρεοκοπία, δηλαδή το δρόμο προς τη «κόλαση»…

Το τσιμεντάδικο – όπως αποκαλούμε το εργοστάσιο της Χαλκίδας ανεξάρτητα ποια εταιρία το είχε και το διαχειριζόταν – έκλεισε! Όταν το έμαθε η κοινωνία της πόλης ένα υπόκωφο βουητό ξεχύθηκε απ’ άκρη σε άκρη σ’όλη τη πόλη. Όλοι το περιμέναμε κάποια στιγμή αλλά κανένας μας δεν ήθελε να το πιστέψει. Ένα εργοστάσιο ταυτισμένο με τη ζωή της πόλης της Χαλκίδας! Από το 1926 έως σήμερα, από το εργοστάσιο πέρασαν πάνω από τέσσερις γενιές Χαλκιδέων. Κάποιες από τις γενιές αυτές δούλεψαν σε άθλιες συνθήκες δουλειάς. Και οι επιπτώσεις στο περιβάλλον και στην πόλη από τη λειτουργία του τσιμεντάδικου, ήταν πολύ σοβαρές.