Πόσο μπορεί να μεταπουλήσει κανείς, σήμερα, μια μεταχειρισμένη, κλεμμένη βιντεοκάμερα; Αν οι καινούργιες, με όλα τα κομφόρ, στοιχίζουν, οι καλές, γύρω στα 300-400, άντε να την πουλήσεις 100-150 στην καλύτερη.
Οι τρεις, αλλοδαποί κατά πάσα βεβαιότητα, που σκότωσαν, αξημέρωτα την Τρίτη, 10 Μαΐου, τον μέλλοντα πατέρα –που απ’ τη λαχτάρα του να κρατήσει το συντομότερο στην αγκαλιά του το παιδί που θα γεννιόταν σε λίγες ώρες δεν του πέρασε απ’ το νου να μην βγει στον έρημο, νυχτωμένο δρόμο του εξαθλιωμένου κέντρου της πρωτεύουσας κρατώντας ένα «πολύτιμο» (δηλαδή με αξία μεταπώλησης στην αμετανόητα καταναλωτική κοινωνία μας) αντικείμενο– τον σκότωσαν λοιπόν για 150 (το πολύ) δια του τρία= 50 ευρώ λεία ο καθείς. Η αριθμητική της φρίκης…

Η Δημοκρατική Αριστερά, αν και δεν προέρχεται από παρθενογένεση, αν και κουβαλάει αναπόφευκτα τα βάρη και τα σημάδια της πολύχρονης διαδρομής του ιδρυτικού της πυρήνα στα δύσβατα Λιβάδια που δακρύζουν του πολύπαθου ελληνικού προοδευτικού κινήματος, αν και το φρέσκο πρόσωπό της, μολονότι πρόσωπο “πολιτικού βρέφους”, φέρει, κάποιες έστω, ρυτίδες από τις ιδεολογικές και άλλες ταλαιπωρίες του παρελθόντος, πρόσφατου και παλαιότερου, διαθέτει ωστόσο ένα μεγάλο και μοναδικό –αλλά άπαξ!– πλεονέκτημα: την αθωότητα του καινούργιου ξεκινήματος και την ενεργή (αλλά και την εν δυνάμει) συμπόρευση ενός σημαντικού αριθμού προσώπων που δεν συμμετείχαν στις πολιτικές, και σε μεγάλο βαθμό φατριαστικές, αντιπαραθέσεις που σπάραξαν την ελληνική μετα-κομμουνιστική Ανανεωτική Αριστερά τις τελευταίες δεκαετίες

Τις προάλλες, παρακολουθούσα στην τηλεόραση μια αγαπημένη όπερα που έχω δει δεκάδες φορές από παιδί (οικογενειακή παράδοση γαρ, πατέρας βαρύτονος στη Λυρική), την Τραβιάτα (ελληνιστί, η παραστρατημένη...), σε ένα ολόφρεσκο, νεωτερικό ανέβασμα και νιώθοντας ρίγη νοητικής και αισθητικής συγκίνησης προσπάθησα να κατανοήσω πού οφειλόταν: οι υπέροχες μελωδίες πάντα οι ίδιες, οι άριες και τα ντουέτα πασίγνωστα και χιλιοακουσμένα, το λιμπρέτο κι η πλοκή προδιαγεγραμμένα, χωρίς καμιά έκπληξη... Κι όμως, η έκπληξη ήταν έντονα παρούσα, καραδοκούσε σε κάθε σκηνή, σε κάθε νότα, κι υπήρχε κάτι που δεν σε άφηνε να πλήξεις ούτε στιγμή, που σε έκανε να νιώθεις πως αυτό το εξαίσιο κράμα μουσικής και θεάτρου που είναι η όπερα το έβλεπες για πρώτη φορά.

...Ζευγάρι από το Ηράκλειο Κρήτης έκανε αίτηση για υιοθεσία. Με επίσημη απάντηση της αρμόδιας υπηρεσίας Κοινωνικής Πρόνοιας απορρίπτεται η αίτηση του ζευγαριού για την αναδοχή βρέφους. Οι δύο Ηρακλειώτες κρίνονται ακατάλληλοι για γονείς λόγω της “γαλακτοχορτοφαγικής διατροφής τους”, αν και πληρούν τα υπόλοιπα κριτήρια. Το ζευγάρι προσέφυγε στη Δικαιοσύνη προκειμένου να διεκδικήσει δικαστικά πλέον το μωρό αλλά και να αντικρούσει το απαράδεκτο, όπως καταγγέλλεται, σκεπτικό της Υπηρεσίας που το αποκλείει από κάθε περίπτωση αναδοχής ή υιοθεσίας

Δεν ανακαλύπτει, βέβαια, κανείς την Αμερική λέγοντας ότι το καυτό πρόβλημα των απορριμμάτων στην Περιφέρεια Αττικής είναι μια ωρολογιακή βόμβα πάνω στην οποία καθόμαστε όλοι εμείς, οι κάτοικοι της Αττικής, και η οποία απειλεί να εκραγεί οσονούπω με ολέθριες συνέπειες για την οικονομία, τη δημόσια υγεία, το περιβάλλον, την πανίδα και τη χλωρίδα –ό,τι τελοσπάντων έχει απομείνει απ’ αυτές– και βέβαια την ποιότητα ζωής. Μια βόμβα που αν τελικά σκάσει, θα ανατινάξει κι ό,τι έχει απομείνει από τη λογική μας που αδυνατεί να συλλάβει το πώς, αν και γνωρίζαμε εδώ και χρόνια, και πολύ καλά, πού πάει το πράγμα, φτάσαμε, ή επιτρέψαμε είτε ανεχτήκαμε, να φτάσουμε μέχρι εδώ.

Τις μέρες αυτές παίζεται ένα δράμα με άγνωστο και ας ελπίσουμε όχι απευκταίο τέλος: οι μετανάστες απεργοί πείνας που μεταφέρθηκαν, ύστερα από τη γνωστή κωμικοτραγική περιπέτεια, από τη Νομική στο μέγαρο Υπατία πριν ένα μήνα, φτάνουν πλέον στα όρια των αντοχών τους. Είναι πια ζήτημα ημερών ή και ωρών να έχουμε θύματα, πέρα από τις όποιες μη αναστρέψιμες βλάβες έχει υποστεί ήδη η υγεία τους από την παρατεινόμενη απεργία τους.

Η -απρόσμενη(;)- εκλογική καταγραφή της φασιστικής, νεοναζιστικής ακροδεξιάς στις δημοτικές εκλογές της Κυριακής 7 Νοεμβρίου με ένα άκρως ανησυχητικό 5,3% και την εκλογή του γνωστού νεοναζί Ν. Μιχαλολιάκου στο Δημοτικό Συμβούλιο του πρώτου δήμου της χώρας, με διψήφια μάλιστα ποσοστά στο προβληματικό, από κάθε άποψη, κέντρο της Αθήνας, δεν χτυπάει απλώς το καμπανάκι: σημαίνει συναγερμό για μια ανίκανη, αδιάφορη και ουσιαστικά ηττημένη κρατική μηχανή, ανάβει κόκκινο φως για μια παραδομένη, αμήχανη, αφυδατωμένη από κάθε αλληλεγγύη και συνοχή κοινωνία - μια κοινωνία δίχως πρόσωπο και δίχως πολιτικό, και συνεπώς ανθρώπινο, έρμα.

Την Κυριακή, 14 Νοεμβρίου, Κυριακή του Β΄ γύρου των αυτοδιοικητικών (έστω κατ’ όνομα μόνο…) εκλογών, οι πολίτες της Αθήνας, άντρες και γυναίκες, καλούνται να αποφασίσουν για τη δημοτική αρχή της επόμενης τετραετίας.
Καλούνται δηλαδή να αποφασίσουν αν θέλουν την πόλη τους, την πρωτεύουσα της χώρας, ένα φτιασιδωμένο σκηνικό για να στηθεί ένα απολίτικο ριάλιτι σόου στα μέτρα του Ηλία Ψινάκη (που προαλείφεται για μάνατζερ του πολιτιστικού τομέα!! και εις ανώτερα), πρώτου σύμβουλου σε σταυρούς του νυν δήμαρχου Χαρχ… συγγνώμη Νικήτα Κακλαμάνη, αν θέλουν την αγαπημένη τους πόλη μια εγκαταλειμμένη, αφημένη στην τύχη της Λιλιπούπολη, με τους Χρυσαυγίτες να παραμονεύουν στη γωνιά

Οι παλιότεροι -να πω το κρίμα μου, δεν γνωρίζω για τους νεότερους και τους νεότατους- θα θυμούνται, ασφαλώς, ένα από τα «χαζά» λογοπαίγνια με τα οποία διασκεδάζαμε, μαθητές στο γυμνάσιο: «Ποιος έχτισε την Ακρόπολη; Το... κτήνος ο Καλλικράτης» (χαχα! πάει ο καημένος ο Ικτίνος... λέγαμε κι άλλα καλαμπούρια, π.χ. για τον πόλεμο της Τροίας κ.λπ. όμως δεν είναι της στιγμής, τώρα έχουμε άλλο πόλεμο, άλλες Ελένες να μας στοιχειώνουν).

Ποιος να το φανταζόταν, αλήθεια, ότι μετά από κάμποσα χρόνια αυτό το μαθητικό καλαμπούρι θα ξαναπρόβαλλε επίκαιρο όσο ποτέ, το φθινόπωρο του 2010, παραμονές των πρώτων καλλικράτειων αυτοδιοικητικών εκλογών!

Τέλη Αυγούστου του 2010, της δίσεκτης χρονιάς του ακατονόμαστου Μνημονίου και του τέλους των ψευδαισθήσεων για τη χώρα μας, μια ομάδα ακτιβιστών της ALF (Animal Liberation Front) απελευθέρωσε πάνω από 50.000 γουνοφόρα μινκ από εκτροφεία της βορειοδυτικής Ελλάδας. Πράξη συμβολική που δεν απέβλεπε στη σωτηρία των έτσι κι αλλιώς καταδικασμένων σε φριχτό θάνατο και γδάρσιμο ζώων (που περνούν τη σύντομη, αφύσικη και θλιβερή ζωή τους σε μικροσκοπικά κλουβιά-κελιά), πράξη δολιοφθοράς απέναντι στον «εχθρό», τους εκτροφείς και τους γουνοποιούς, που σε αυτό τον ακήρυκτο καθημερινό πόλεμο θανατώνουν εκατομμύρια γουνοφόρα για ένα και μόνο σκοπό: την οικονομική εκμετάλλευση

Πολύς θόρυβος έγινε για την απελευθέρωση, πριν λίγες μέρες, 52.000 μινκ από δύο εκτροφεία στην περιοχή της Καστοριάς και της Σιάτιστας. Ακούστηκαν επιχειρήματα για την οικονομική καταστροφή των επιχειρηματιών, για διατάραξη του ντόπιου οικοσυστήματος (που οι ίδιοι οι άνθρωποι έχουμε διαταράξει, ίσως ανεπανόρθωτα, με την ασυλλόγιστη δράση μας απέναντι στο περιβάλλον και την ίδια τη ζωή), για καταδίκη σε θάνατο(!) από ασιτία και άλλες αιτίες των άτυχων ζώων –ποιων; των ζώων που προορίζονταν πολύ σύντομα για εκδορά και φριχτή θανάτωση– για αντι-οικολογική, ανεύθυνη και αντικοινωνική συμπεριφορά κλπ.

Η δημιουργία της Δημοκρατικής Αριστεράς δεν υπήρξε κεραυνός εν αιθρία. Ήρθε σαν φυσιολογική κατάληξη ενός αφύσικου γάμου που, μετά από πολλά κωμικοτραγικά επεισόδια, κατέληξε σε ένα προαναγγελθέν και αναμενόμενο διαζύγιο.

Κι ίσως μάλιστα να άργησε. Γιατί όταν σε μια ομάδα πολιτών που υποτίθεται ότι δρουν από κοινού, με κοινό σκοπό, εμφορούμενοι από κοινά ιδανικά και προγραμματικές αρχές, διαρραγεί η πολιτική και η ψυχική ενότητα, τότε η όποια δράση υπονομεύεται και η εικόνα που δίνεται στην κοινωνία είναι αυτή ενός ανυπόληπτου και ανερμάτιστου πολιτικού σχηματισμού.