«Το Πολυτεχνείο είναι μια στοιχειωμένη ιστορία, και οι στοιχειωμένες ιστορίες δεν ησυχάζουν», εκτιμά ο Αντώνης Λιάκος, με συνέντευξή του στο iEidiseis, ενώ απαντά σε μείζονα ερωτήματα σε μια εποχή που επιχειρείται η «αναθεώρηση» της ιστορίας.

«Το Πολυτεχνείο δεν ηττήθηκε, δεν έφυγαν μόνοι τους οι άνθρωποι από τον δημόσιο χώρο που είχαν καταλάβει βλέποντας ότι δεν μπορούν να κουνήσουν τη δικτατορία. Το Πολυτεχνείο ανακόπηκε.

Αναρωτιούνται πολλοί καλόπιστοι άνθρωποι, πώς έγινε, και γιατί παλιοί μας συνάδελφοι και φίλοι, αριστεροί ή και αριστερότερα από μας στη μακρά περίοδο της Μεταπολίτευσης, όχι μόνο έχουν χάσει τη φωνή τους απέναντι σε γεγονότα όπως τα στρατόπεδα και οι θανατηφόρες απωθήσεις των προσφύγων, απέναντι στην ελεγχόμενη ενημέρωση, απέναντι σε φαινόμενα όπως αυτά που αποκαλύπτει η υπόθεση Λιγνάδη, ακόμη κι όταν κάποιοι υπουργοί, όπως ο Συρίγος φτύνουν το παρελθόν τους, αλλά φτάνουν στο σημείο να τους υπερασπίζοναι και να συντάσσονται μαζί τους. Τι συμβαίνει με αυτούς;

Πώς μπορεί να καταλάβει κανείς τον σημερινό πόλεμο χωρίς αναφορά στο πώς χτίστηκε βήμα-βήμα, και εν γνώσει των συνεπειών κάθε βήματος;

Βρίσκονται σε θέση απολογουμένου όσοι αναφέρονται στην προ-ιστορία της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία.

Υποτίθεται ότι το ΝΑΤΟ θα έπρεπε να διαλυθεί μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, ώστε να τερματιστεί ο Ψυχρός Πόλεμος

Στην Οδησσό το 1994, όταν έγιναν τα εγκαίνια του παραρτήματος του Κέντρου Ελληνικού Πολιτισμού, είχε οργανωθεί μια πολύωρη παράσταση με θέατρο, μουσικές, χορούς και ομιλίες στο ιστορικό θέατρο της πόλης. Παρακολουθούσαμε με μια γηραιά κυρία, Ελληνίδα της Οδησσού.

Για να υπάρξει πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα χρειάζεται μια κουλτούρα συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων. Με όρους αποτελεσματικότητας και ρεαλισμού, του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. και του ΚΙΝ.ΑΛΛ. (ΠΑΣΟΚ). Αλλά η κουλτούρα συνεργασίας θέλει καλλιέργεια. Επίμονη, υπομονετική και πολυεπίπεδη.

Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας σε σύντομο αλλά περιεκτικό άρθρο της έθεσε το πλαίσιο των σχέσεων πολιτικής και Ιστορίας της επετείου των 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Επιδιώκουμε καλές σχέσεις με την Τουρκία αλλά απαιτούμε σεβασμό στην Ιστορία. Το άρθρο («Καθημερινή» 16.1.22) ήταν απάντηση στην τουρκική πλευρά που δυσανασχέτησε με τις αναφορές της Προέδρου στη γενοκτονία των Ποντίων.

Η σταθερότητα της ηγεμονίας εξασφαλίζεται όσο δεν φαίνεται στον ορίζοντα επεξεργασμένος διαφορετικός τρόπος και πλαίσιο διακυβέρνησης, αναγνωρίσιμα στην κοινωνία.

Καλόδεχτη η κριτική του Ευκλείδη Τσακαλώτου με τίτλο «Οι αντιφάσεις στην ανασυγκρότηση του ελληνικού αστισμού» («Εφ.Συν.» 11.12.21) στο άρθρο που γράψαμε με τη Μυρσίνη Ζορμπά «Η ανασυγκρότηση του ελληνικού αστισμού» («Εφ.Συν.» 26.6.21). Αλλωστε συμφωνούμε στην αναγκαιότητα μιας πολιτικής στρατηγικής «αντίδοτου σε απλοϊκές αναλύσεις που μένουν στην ανικανότητα, την αναποτελεσματικότητα ή κυνικότητα της κυβέρνησης».

Είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς, με λογική ή ατομική ψυχολογία, την επιμονή ενός πολιτικού σε σίγουρη ήττα, όταν έχει δυνατότητα αξιοπρεπούς υποχώρησης. Δεν εξηγείται. Νομίζω ότι πρέπει να αναζητήσει κανείς το τραύμα σε όλους τους πολιτικούς που διαχειρίστηκαν την κρίση, μια όντως δύσκολη συγκυρία.

Οι εξοπλισμοί είναι σαν τον άνθρωπο που κυνηγάει τη σκιά του. Οσο κι αν τρέχει, ποτέ δεν θα τη φτάσει. Και η Ελλάδα την κυνηγά, ξοδεύει και ξοδεύεται συνεχώς. Στα 200 χρόνια ιστορίας της, μία και μόνη φορά απέδωσαν οι επενδύσεις σε όπλα. Στους Βαλκανικούς Πολέμους. Και τότε όμως στο πλαίσιο μιας συμμαχίας βαλκανικής και ευρωπαϊκής. Ωστόσο τον βράχο του Σίσυφου τον σπρώχνει στην κορυφή του λόφου αενάως.

Ο Θάνατος γράφει την ιστορία των ανθρώπων, ανασυνθέτοντας το σύνολο της ζωής τους. Και ο θάνατος του Μίκη Θεοδωράκη μας φέρνει αντιμέτωπους με μια προσωπικότητα που επένδυσε με ήχο την ιστορία της Ελλάδας και έκανε τη μουσική διαμορφωτική πολιτική δύναμη. Η διάχυτη συγκίνηση που εκφράζεται με δηλώσεις και αναρτήσεις σε επικολυρικούς τόνους, αναμενόμενη βέβαια, δεν μας βοηθάει να καταλάβουμε την προσωπικότητα και την εποχή της.

Ο Θεοδωράκης δεν πειραματιζόταν στο στούντιο αλλά στα κατάμεστα γήπεδα των συναυλιών του. Ο μουσικός λαός καθοδηγούσε τον πολιτικό λαό, ακόμη και στις πιο αμφισβητούμενες πολιτικές θέσεις και χειρονομίες του Θεοδωράκη. Και αυτός ο διαχρονικός λαός είναι το έθνος, η ρωμιοσύνη, δηλαδή ελληνισμός χωρίς κρατικές συνδηλώσεις, ο λαϊκός ελληνισμός που υπερβαίνει το κράτος και τις διαμεσολαβήσεις της πολιτικής κοινότητας

Ο αποκλεισμός του 1/3 των παιδιών από το Πανεπιστήμιο είναι στίγμα για την κυβέρνηση και θα πρέπει να μείνει ως τέτοιο για το κόμμα της ΝΔ. Τέτοιες μέρες που γιορτάζουμε την Μεταπολίτευση αξίζει να θυμηθούμε ότι στη ραχοκοκαλιά της κουλτούρας της υπήρξαν οι πολιτικές της συμπερίληψης – πολιτικές που σταθερά πολεμούσε η δεξιά, τόσο τις προηγούμενες δεκαετίες αλλά από όσο φαίνεται ακόμη και σήμερα. Είναι πολιτικές που πηγάζουν από την αλλεργία της για τα λαϊκά στρώματα αλλά και από την καταστατική της ιδεολογία σχετικά με τα κοινωνικά στεγανά, τον περιορισμό της κοινωνικής κινητικότητα και την εξυπηρέτηση ενός στενού πυρήνα ημετέρων – στην προκειμένη περίπτωση των σχολαρχών.