Πενήντα χρόνια συμπληρώνονται αύριο από την υπογραφή των Συνθηκών της Ρώμης, από την ημέρα που δηλώθηκε στο ληξιαρχείο της Ιστορίας η γέννηση της ενωμένης Ευρώπης. Η γέννα ήταν δύσκολη, τα παιδικά χρόνια πολλά υποσχόμενα, η εφηβεία προβληματική και παρατεταμένη, για την ενηλικίωση ακόμη περιμένουμε.

Πολύς κόσμος χάρηκε όταν άνοιξαν οι κάλπες των βουλευτικών εκλογών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η νίκη των Δημοκρατικών, ή μάλλον η ήττα του Μπους, θεωρήθηκε παγκοσμίως ως καλή είδηση. Φύσηξε, λες, ένας -συγκρατημένος- άνεμος αισιοδοξίας.

"Στο Νταρφούρ διαπράττεται η πρώτη γενοκτονία του 21ου αιώνα", έλεγε στα μέσα Σεπτέμβρη ο γόης του Χόλιγουντ Τζορτζ Κλούνεϊ ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, "κι αν δεν την σταματήσουμε δεν θα είναι η τελευταία". Οι δηλώσεις του σταρ ήταν ίσως ο μόνος λόγος που για μια-δυο μέρες ασχολήθηκε ο διεθνής Τύπος με το δράμα των ανθρώπων που αργοπεθαίνουν στην ανατολική επαρχία του Σουδάν.

Πώς θα ήταν άραγε ο κόσμος χωρίς το σοκ της 11ης Σεπτεμβρίου; Πώς θα ξημέρωνε η αυριανή μέρα στην Ουάσιγκτον, στην Καμπούλ, στη Βαγδάτη, στην Ιερουσαλήμ, αλλά και στο Λονδίνο, στο Βερολίνο, στην Αθήνα; Θα ήταν ακόμη πρόεδρος της υπερδύναμης ο Τζορτζ Μπους; Θα ξέραμε κατά πού πέφτει η Κανταχάρ; Θα κυβερνούσε ακόμα στο Ιράκ ο Σαντάμ Χουσεϊν; Θα χρειαζόμασταν όλοι καινούργια διαβατήρια;

Μόνιμος κάτοικος Βαγδάτης έχει γίνει ο βίαιος θάνατος. Όχι μόνο Βαγδάτης, αλλά και Βασόρας και Τικρίτ και όποιας άλλης ιρακινής πόλης θυμηθούμε το όνομα. Κανείς δεν κρατάει πια λογαριασμό για τους νεκρούς Ιρακινούς άμαχους, αστυνομικούς και στρατιώτες –εκτός από τους φίλους και τους συγγενείς τους- και κανείς δεν αγωνιά καθημερινά για τη μοίρα των όλο και περισσότερων ομήρων, Ιρακινών εργατών, Ρώσων διπλωματών, Αμερικανών στρατιωτών, εκτός από τις οικογένειές τους.

Μήνες τώρα η αμερικανική κυβέρνηση πιέζει τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ να επιβάλλουν κυρώσεις στην Τεχεράνη. Θεωρητικά η επιβολή κυρώσεων είναι ένας τρόπος για τη διεθνή κοινότητα να πείσει χωρίς στρατιωτικά μέσα μια χώρα να συμμορφωθεί στις εντολές του ΟΗΕ.

Δύο είναι οι σταθερές στο πολύπλοκο παζλ της ιρανικής κρίσης. Η πρώτη είναι ότι σχεδόν όλος ο πλανήτης δεν θα ήθελε να δει τη βόμβα στα χέρια των μουλάδων. Η δεύτερη είναι ότι πάλι σχεδόν όλος ο πλανήτης δεν θα ήθελε να συρθεί από τους Αμερικανούς του Μπους σε μια ακόμα στρατιωτική "περιπέτεια".

Δύσκολες εποχές για τους Γερμανούς εργαζόμενους. Ο φόβος της ανεργίας πλανάται πάνω από τις βιομηχανικές περιοχές, οι επιχειρήσεις μεταναστεύουν μαζικά στο εξωτερικό, κυνηγώντας το φθηνό εργατικό κόστος, τα "χαλαρά" περιβαλλοντικά στάνταρ, την έλλειψη στιβαρής εργατικής νομοθεσίας.