Αρθογράφος: Νίκος Παρασκευόπουλος - Σελίδα: 1
Η διεισδυτική επιστημονική ματιά του καθηγητή Ποινικού Δικαίου στο ΑΠΘ Ν. Παρασκευόπουλου ωστόσο απαντά με σαφήνεια στο φαινόμενο: "Η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία θεοποιεί το κέρδος, οι ανισότητες παράγουν τριβές και συγκρούσεις, ενώ η κάμψη της κοινωνικής αλληλεγγύης είναι βαθιά"
Την ώρα της τραγωδίας οι μακρινές εκφράσεις θλίψης και τα αυτονόητα, όχι μόνο περιττεύουν, αλλά και ενοχλούν. Κάποτε, όμως, αυτά τα αυτονόητα αποσιωπώνται, ώστε να αναπτύσσονται ανεμπόδιστα οι πολιτικές που τα καταπατούν. Τότε η συζήτησή τους ξαναγίνεται χρήσιμη.
Την ώρα του πανελλήνιου πένθους για το παιδί που κηδεύεται ενοχλούν τα αυτονόητα. Γράφω τα παρακάτω πιστεύοντας ότι ούτε οι καταγγελίες ούτε βέβαια τα ανακλαστικά γενικευμένης οργής βοηθούν για μια αλλαγή πορείας.
Μια υπεροπτική Πολιτεία αρνήθηκε να συζητήσει με εκπροσώπους των κρατουμένων, αφού αυτοί δεν είναι δα κάποια συμπαθής τάξη. Είναι οι «κολασμένοι», όπως πολλοί έγραψαν. Τότε, όμως, ποιοι είναι οι «άλλοι»; Μήπως οι ακόλαστοι;
Ο καπιταλισμός, λέγεται, τρέφεται από τις κρίσεις του. Ο πληθωρισμός, οι χαμηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, η φτώχεια πολλών μπορούν να σημαίνουν συσσώρευση κερδών για λίγους και προοπτικές ανάκαμψης με πιο συμφέροντες όρους. L’ etat c’ est moi, το κράτος είμαι εγώ, ήταν το σύνθημα του μονάρχη πριν από τη Γαλλική Επανάσταση. «Η αγορά είμαστε εμείς», πιστεύουν σήμερα κάποιοι ολιγαρχικοί.
Η καθιέρωση της οπλοφορίας των ιδιωτικών αστυνομικών και η εγκληματική δράση μπράβων στη Μύκονο απασχόλησαν ταυτόχρονα την ελληνική κοινωνία -και ειδησεογραφία- αυτό το καλοκαίρι. Κοινό στοιχείο των θεμάτων, ότι αφορούν όψεις της ιδιωτικής αστυνόμευσης, μια τυπική και μια άτυπη.
Παρά τις αλλαγές των κυβερνήσεων και των προσώπων, κάποιες δομές στη χώρα μας μόνιμα δυσλειτουργούν. Ο πολίτης, πάσχων αλλά όχι και ανεύθυνος, καταγγέλλει, απογοητεύεται, παραιτείται. Ο συνήθης επίλογος είναι πως χρειάζονται δομικές αλλαγές που δεν φαίνονται στον ορίζοντα.
Προϋπόθεση για τη γνώση δεν είναι μόνον η μετάδοσή της. Ο δέκτης πρέπει να έχει ήδη ένα ενδιαφέρον, ώστε να «ακούσει», να επεξεργαστεί και να εμπεδώσει την όποια πληροφορία. Πρόκειται, αν δεν κάνω λάθος, για ένα αυτονόητο της ψυχολογίας. Ας δούμε, όμως, κάποια πράγματα με τη σειρά, ώστε να φανεί το επίκαιρο νόημα της παραπάνω εισαγωγής.
Αστοχίες της ποινικής δικαιοσύνης
Το θέμα των ναρκωτικών είναι το κακό μουρμουρητό της κοινωνίας. Οταν συμβεί μια θεομηνία ή ένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο, ο πάταγός τους το καλύπτει. Οταν ο απόηχος κοπάσει, τότε πάλι ακούγονται κάποιες ειδήσεις.
Υποθέσεις πολιτικού ενδιαφέροντος
Οι ποινικές υποθέσεις που προβάλλουν στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής πληθαίνουν. Αρμόδιοι της δικαστικής και της εκτελεστικής εξουσίας βεβαιώνουν ότι όλα βαίνουν καλώς, αρκεί η ποινική Δικαιοσύνη να αφήνεται απερίσπαστη στο έργο της.
Με αφορμή τις βολές του Α. Αλαβάνου
Το φαινόμενο της διαφθορολογίας δείχνει καταρχήν φυσιολογικό: όσο αυξάνεται η διαφθορά, τόσο θα αυξάνονται τα μέτρα εναντίον της και οι καταγγελίες. Η ενασχόληση του Κοινοβουλίου, της Δικαιοσύνης, των κομμάτων και των ΜΜΕ με τα σκάνδαλα εξυπηρετεί τον έλεγχό τους. Είναι επομένως πολιτικά και κοινωνικά ευπρόσδεκτη.
Το σκάνδαλο της ποινής στα ελληνικά δικαστήρια
Ας υποθέσουμε ότι κάποιος κατηγορούμενος καταδικάζεται για ληστεία. Θα μπορούσε στην περίπτωσή του να είναι εξίσου σωστό να επιβληθεί μια ποινή κάθειρξης είκοσι ετών και εξίσου σωστό να του επιβληθούν πέντε χρόνια;
Σύνολο καταγραφών: 47
