Ως συντονισμένη και καθοδηγούμενη, αλλά και… με εκδοχές «τζαζ» αξιολογεί ο Νίκος Παρασκευόπουλος, πρώην υπουργός και ομότιμος καθηγητής Νομικής του ΑΠΘ, τη χθεσινή επικοινωνιακή επίθεση για νιοστή φορά στον νόμο που φέρει το όνομά του και ο οποίος εσχάτως συνδέθηκε στα μάτια του τηλεοπτικού κοινού και με την αποφυλάκιση του Δημήτρη Λιγνάδη.

Χθες, με γραπτή δήλωσή του ο κ. Παρασκευόπουλος στιγμάτισε όσα ειπώθηκαν «από το κρατικό κανάλι και με πρόθυμη αναπαραγωγή από τον κ. Πορτοσάλτε» περί ευθύνης του δικού του νόμου ο οποίος, όπως διευκρίνιζε, «είναι τελείως, μα τελείως άσχετος αφού η απελευθέρωση Λιγνάδη στηρίζεται όχι σε… αποσυμφορήσεις, αλλά στον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, όπως ίσχυε και από παλιά».

Στην οδό αυτή σε κάθε βήμα, δεξιά ή αριστερά, ακούγονται λόγια και εμφανίζονται εικόνες που παραπλανούν τους περαστικούς..

*Ακούγονται να διαμαρτύρονται κάποιοι μεγάλοι δημοσιογράφοι του δικαστικού ρεπορτάζ: Παραπληροφόρηση, θεωρούν, προεχόμενη από ανώτατες δικαστικές πηγές και ίσως με πολιτικά κίνητρα, τους παρέσυρε να γράψουν ότι παραπέμπονται να δικαστούν για εγκλήματα που συνέθεσαν τη “σκευωρία Νovartis” η Εισαγγελέας κ. Τουλουπάκη και ο πρώην Υπουργός κ. Παπαγγελόπουλος. Ενώ σαφώς από το Βούλευμα του Δικαστικού Συμβουλίου του Ειδικού κατά το Σύνταγμα Δικαστηρίου προκύπτει το αντίθετο, ότι σκευωρία Novartis δεν υπάρχει.

Η διεισδυτική επιστημονική ματιά του καθηγητή Ποινικού Δικαίου στο ΑΠΘ Ν. Παρασκευόπουλου ωστόσο απαντά με σαφήνεια στο φαινόμενο: "Η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία θεοποιεί το κέρδος, οι ανισότητες παράγουν τριβές και συγκρούσεις, ενώ η κάμψη της κοινωνικής αλληλεγγύης είναι βαθιά"

Την ώρα της τραγωδίας οι μακρινές εκφράσεις θλίψης και τα αυτονόητα, όχι μόνο περιττεύουν, αλλά και ενοχλούν. Κάποτε, όμως, αυτά τα αυτονόητα αποσιωπώνται, ώστε να αναπτύσσονται ανεμπόδιστα οι πολιτικές που τα καταπατούν. Τότε η συζήτησή τους ξαναγίνεται χρήσιμη.

Την ώρα του πανελλήνιου πένθους για το παιδί που κηδεύεται ενοχλούν τα αυτονόητα. Γράφω τα παρακάτω πιστεύοντας ότι ούτε οι καταγγελίες ούτε βέβαια τα ανακλαστικά γενικευμένης οργής βοηθούν για μια αλλαγή πορείας.

Μια υπεροπτική Πολιτεία αρνήθηκε να συζητήσει με εκπροσώπους των κρατουμένων, αφού αυτοί δεν είναι δα κάποια συμπαθής τάξη. Είναι οι «κολασμένοι», όπως πολλοί έγραψαν. Τότε, όμως, ποιοι είναι οι «άλλοι»; Μήπως οι ακόλαστοι;

Ο καπιταλισμός, λέγεται, τρέφεται από τις κρίσεις του. Ο πληθωρισμός, οι χαμηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, η φτώχεια πολλών μπορούν να σημαίνουν συσσώρευση κερδών για λίγους και προοπτικές ανάκαμψης με πιο συμφέροντες όρους. L’ etat c’ est moi, το κράτος είμαι εγώ, ήταν το σύνθημα του μονάρχη πριν από τη Γαλλική Επανάσταση. «Η αγορά είμαστε εμείς», πιστεύουν σήμερα κάποιοι ολιγαρχικοί.

Η καθιέρωση της οπλοφορίας των ιδιωτικών αστυνομικών και η εγκληματική δράση μπράβων στη Μύκονο απασχόλησαν ταυτόχρονα την ελληνική κοινωνία -και ειδησεογραφία- αυτό το καλοκαίρι. Κοινό στοιχείο των θεμάτων, ότι αφορούν όψεις της ιδιωτικής αστυνόμευσης, μια τυπική και μια άτυπη.

Παρά τις αλλαγές των κυβερνήσεων και των προσώπων, κάποιες δομές στη χώρα μας μόνιμα δυσλειτουργούν. Ο πολίτης, πάσχων αλλά όχι και ανεύθυνος, καταγγέλλει, απογοητεύεται, παραιτείται. Ο συνήθης επίλογος είναι πως χρειάζονται δομικές αλλαγές που δεν φαίνονται στον ορίζοντα.

Προϋπόθεση για τη γνώση δεν είναι μόνον η μετάδοσή της. Ο δέκτης πρέπει να έχει ήδη ένα ενδιαφέρον, ώστε να «ακούσει», να επεξεργαστεί και να εμπεδώσει την όποια πληροφορία. Πρόκειται, αν δεν κάνω λάθος, για ένα αυτονόητο της ψυχολογίας. Ας δούμε, όμως, κάποια πράγματα με τη σειρά, ώστε να φανεί το επίκαιρο νόημα της παραπάνω εισαγωγής.

Το θέμα των ναρκωτικών είναι το κακό μουρμουρητό της κοινωνίας. Οταν συμβεί μια θεομηνία ή ένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο, ο πάταγός τους το καλύπτει. Οταν ο απόηχος κοπάσει, τότε πάλι ακούγονται κάποιες ειδήσεις.

Οι ποινικές υποθέσεις που προβάλλουν στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής πληθαίνουν. Αρμόδιοι της δικαστικής και της εκτελεστικής εξουσίας βεβαιώνουν ότι όλα βαίνουν καλώς, αρκεί η ποινική Δικαιοσύνη να αφήνεται απερίσπαστη στο έργο της.