Δεν είναι η πρώτη φορά που οι ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι καθημερινά πρώτη είδηση στην τηλεοπτική τουλάχιστον ειδησεογραφία. Η είδηση έχει στη χώρα μας τη μορφή απειλής της ελληνικής εδαφικής ακεραιότητας και οι Ελληνες πολίτες παρακολουθούν στρατιωτικούς, αναλυτές επί των εθνικών λεγόμενων θεμάτων, καθηγητές διπλωματικής ιστορίας και πολιτικούς να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την ακεραιότητα των νησιών.

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και ο πόλεμος που την ακολούθησε επιβάλλουν στους ευρωπαίους πολίτες να πάρουμε ξεκάθαρη θέση. Η θέση αυτή δεν μπορεί κατά την άποψή μου να είναι άλλη από την υπεράσπιση του διεθνούς δικαίου και την ξεκάθαρη καταδίκη της ρωσικής εισβολής. Είμαστε με την Ουκρανία, με την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της, είμαστε με τους Ουκρανούς και τις Ουκρανές που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους για να σωθούν από τη λαίλαπα του πολέμου και με όσους και όσες αποφάσισαν να μείνουν στον τόπο τους για να πολεμήσουν τους ρώσους εισβολείς.

Υπό τον ήχο των σειρήνων του πολέμου στην Ουκρανία, η «Εποχή» θέτει στα πλαίσια του διαλόγου για το κόμμα, το ζήτημα της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, τη στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τη δυνατότητα ενός μεγάλου φιλειρηνικού κινήματος, με πρωτεργάτρια την Αριστερά.

Με τη δημιουργία του ελληνικού κράτους το φύλο θεσμοθετείται αντιθετικά και ιεραρχικά σε δυο διακριτές αλληλεξαρτώμενες έμφυλες κατηγορίες, στις οποίες εντάσσονται όλοι οι πολίτες στη βάση του βιολογικού τους φύλου.

Το φύλο και το ελληνικό έθνος

Το φύλο των αντρών εγγράφεται στον αποκαλούμενο δημόσιο χώρο και το φύλο των γυναικών στον λεγόμενο ιδιωτικό χώρο. Η κοινωνική αυτή θεσμοθέτηση προβάλλεται ως φυσική κατάσταση, επικαλείται τη φύση και επιστρατεύει τη βιολογία, η οποία αναλαμβάνει ως "επιστήμη της φύσης" να θεμελιώσει τη διαφορά και τις μεγάλες της συνέπειες.

Πολλές φορές βλέποντας κακώς κείμενα και αντίστοιχες συμπεριφορές έχω σκεφθεί πόσο θα μπορούσε να βοηθήσει η εκπαίδευση αν ήταν απαλλαγμένη από τα στερεότυπα και τις αγκυλώσεις του παρελθόντος. Αν ήταν σύγχρονη και συγχρονισμένη με τις ανάγκες του καιρού μας. Αν ήταν τολμηρή κι αναλάμβανε τα επίμαχα θέματα που δεν αφήνουν την Ελλάδα να πάει μπροστά.

Σε αυτή την εκπαίδευση, η προετοιμασία των παιδιών για να γίνουν πολίτες ενός σύγχρονου κράτους θα ήταν στο κέντρο του ενδιαφέροντος της σχολικής κουλτούρας. Το μάθημα της Αγωγής του Πολίτη κατά κύριο λόγο αλλά όχι αποκλειστικά. Από τα μικρά και καθημερινά πράγματα σεβασμού του διπλανού μας έως τα μεγάλα και σημαντικά.

Με ρωτούν συχνά αν είμαι ΔΗΜΑΡ. Δεν είμαι απαντώ. Η ΔΗΜΑΡ, κατά τη γνώμη μου, εξάντλησε όλο το πολιτικό της κεφάλαιο που ήταν εξαιρετικά χρήσιμο και για την Αριστερά και για τη χώρα. Σήμερα είναι μια ομάδα ανθρώπων που παραμένουν βασικά στην Αγίου Κωνσταντίνου για διάφορους λόγους, όχι αναγκαία πολιτικούς. Οι περισσότεροι μου είναι συμπαθείς και σε κάθε περίπτωση αξιόλογοι.

Σε ό,τι με αφορά, παρέμεινα βουλευτής της ΔΗΜΑΡ μέχρι τέλους για λόγους πολιτικής ηθικής παρότι διαφωνούσα σε πολλά και ταυτόχρονα έβλεπα ότι οδηγείται στην εξαΰλωσή της. Μετά τις ευρωεκλογές του 2014 βεβαιώθηκα ότι δεν πρόκειται να ανακάμψει.

Αναρωτιέμαι γιατί σ’ αυτή τη χώρα, η μάχη ανάμεσα στο φως –όχι το άγιο, το άλλο- και στο σκοτάδι χάνεται. Και όχι μόνον χάνεται αλλά κάθε φορά που ανοίγει ένα παράθυρο για να μπει φως κλείνει με τέτοιο πάταγο που ενδέχεται να περάσουν χρόνια για να ξανανοίξει.

Τις τελευταίες ημέρες πολλή κουβέντα έγινε για την Ιστορία, το παρελθόν και τα καθέκαστα καθώς και για τις χρήσεις του παρελθόντος στο παρόν. Με ένα πρακτικό και όχι θεωρητικό τρόπο επανήλθαν ερωτήματα και διλήμματα που απασχολούν και με τον τρόπο τους δείχνουν ότι η ατζέντα αυτή -κακά τα ψέματα- είναι ανοικτή και όσο κι αν είναι βολικό δεν μπορεί να κλείσει αν δεν αναμετρηθούμε ως πολίτες με τα θέματα που κάθε φορά θέτει. Ποιο παρελθόν μας χρειάζεται; Είναι ακόμα χρήσιμοι οι εθνικοί μύθοι; Να μιλάμε ή όχι γι’ αυτό; Είναι άραγε η εποχή για ν’ ανοίξουμε τέτοιο θέμα; Μήπως ανοίγοντάς το ενισχύεται η Χρυσή Αυγή;