Φαίνεται παράδοξη αυτή η ερώτηση, αλλά αξίζει να γίνει, παραπέμποντας στη μεσαιωνική αντίληψη για τα δύο σώματα του βασιλιά, το φυσικό και το δημόσιο, στην οποία θεμελιώθηκε η πολιτική σκέψη και η θεωρία της κυριαρχίας (E. Kantorowicz, The King’s Two Bodies). Αυτή που μας αποκάλυψε όλες τις απόκρυφες και αόρατες όψεις και λειτουργίες της εξουσίας, που παρέμεναν ακατανόητες. Είναι όμως το πολιτικό κόμμα το σώμα της Αριστεράς; Ταυτίζεται η Αριστερά με το κόμμα της; Σύμφωνα και με τη σοσιαλδημοκρατική και με τη λενινιστική ταυτίζεται. Μπορούμε όμως να το ισχυριστούμε αυτό σήμερα; Η απάντησή μας είναι όχι και αυτό ακριβώς θέλουμε να υποστηρίξουμε.

Το υπό διαβούλευση νομοσχέδιο του Υπουργείου Εργασίας, το οποίο προκαλεί ήδη έντονες συζητήσεις στους χώρους εργασίας και στην πολιτική σκηνή, ασχολείται με ζητήματα που αφορούν όλο το εύρος του εργατικού δικαίου. Και ασφαλώς περιέχει διατάξεις, οι οποίες θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν ως ευνοϊκές για τους εργαζομένους, όπως η κατάργηση της αναχρονιστικής διάκρισης εργατών και υπαλλήλων, η χορήγηση άδειας για τη φροντίδα τέκνου και στον πατέρα ή ορισμένες
διατάξεις για τη συμφιλίωση οικογενειακής και προσωπικής ζωής.

Το νέο εργασιακό νομοσχέδιο που προωθεί η Κυβέρνηση έχει επικοινωνηθεί ως μια νομοθετική πρωτοβουλία που, όπως διατείνεται, «ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και την ενίσχυση της προστασίας τους». Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για ένα νομοσχέδιο που εμπεριέχει διατάξεις που εάν εφαρμοστούν θα δημιουργήσουν μεγάλη φαυλότητα στην αγορά εργασίας και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα θα πέσουν θύματα
εργοδοτικών αυθαιρεσιών και καταχρήσεων, δίχως το κράτος να μπορεί να τους παράσχει καμία απολύτως εγγύηση προστασίας.

Οι διεθνείς εντάσεις έχουν πάντα ένα «συνοδευτικό πιάτο»: τις αναλύσεις των ειδικών. Το ίδιο συμβαίνει και στα Ελληνοτουρκικά. Εγώ δεν ανήκω στους ειδικούς. Οι σκέψεις μου έχουν ως αφετηρία προσωπικές εμπειρίες και βιώματα.

Γεννήθηκα στην Κωνσταντινούπολη και έζησα τα νεανικά μου χρόνια σε μια Τουρκία, θεμέλιος λίθος της οποίας ήταν το «βαθύ κράτος».

Είναι πολύ δύσκολο να μιλάς για τη μειονότητα στη Θράκη σε μια συγκυρία έντασης στις σχέσεις Ελλάδας και Τουρκίας. Είναι επίσης πολύ δύσκολη η συνθήκη της ίδιας της μειονότητας διότι «όταν παλεύουν τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια». Η ζωή των εδαφικών μειονοτήτων δεν είναι ποτέ εύκολη. Το ίδιο ισχύει και για τη μειονότητα της Θράκης, προϊόν προπατορικού αμαρτήματος της βάρβαρης εθνικής μηχανικής της ανταλλαγής/και μη ανταλλαγής των πληθυσμών τον 20ό αιώνα.

Η βαθμιαία έξοδος από την πανδημία, δοκιμαστική και αβέβαιη ακόμα, ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο, όπου η ατομική και συλλογική επιθυμία άμεσης επούλωσης των πληγών συμπλέκεται με τη μακροπρόθεσμη ανάγκη μεταρρύθμισης της χώρας ενόψει τη νέας εποχής που βαδίζει ο κόσμος. Το στοίχημα δεν είναι μια βραχύβια οικονομική εκτίναξη, αλλά η εκ παραλλήλου δημιουργία των προϋποθέσεων μιας σταθερής και μακρόβιας ανάπτυξης. Δεν είμαστε οι μόνοι που αντιμετωπίζουμε αυτή την πρόκληση.