Με δεδομένο το αποτέλεσμα της πρώτης ψηφοφορίας ως προς την συνταγματική αναθεώρηση και εν αναμονή της δεύτερης θα είχε νομίζω ιδιαίτερο ενδιαφέρον να επιχειρηθεί μια πρώτη απάντηση σε δύο αλληλένδετα ερωτήματα που αιωρούνται πάνω από τις επιστημονικές ή επιστημονικοφανείς αναλύσεις αυτής της περιόδου. Μπορεί πράγματι μια αναθεώρηση να έχει «προοδευτικό πρόσημο»; Και αν ναι, έχει τέτοιο πρόσημο το αναθεωρητικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ;

Οι επικείμενες εκλογές και η πρεμιέρα της «Γέφυρας» έχουν φέρει στο προσκήνιο της δημόσιας συζήτησης το αν, πώς και γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να κάνει το αναμενόμενο άνοιγμα προς τη σοσιαλδημοκρατία. Το μήνυμά του πάντως είναι σαφές: όσοι τοποθετούν εαυτούς στη μεγάλη προοδευτική παράταξη οφείλουν να ενώσουν τις δυνάμεις τους με μας για να αναχαιτίσουμε την επελαύνουσα Δεξιά.

Οφείλω να ομολογήσω, για άλλη μια φορά, ότι από όλες τις πολιτικές εκδοχές προτιμώ την αριστερή σοσιαλδημοκρατία και ταυτόχρονα εκτιμώ πως μια τέτοια προοπτική σήμερα δεν μπορεί να ευοδωθεί χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ

... Γι αυτό φίλοι και ως χθες σύντροφοι το Κίνημα Αλλαγής θα μπορούσε πράγματι να γίνει το όχημα της Κεντροαριστεράς που ονειρευτήκαμε, αλλά δυστυχώς το όνειρο μας τελείωσε νωρίς. Και όπως και εσύ σ. Θόδωρε Μαργαρίτη στο άρθρο σου στα Νέα (2-3 Μαρτίου 2019) αναφέρεις εν κατακλείδει το Κίνημα Αλλαγής το μόνο που μπορεί πλέον να προσφέρει είναι να αντέξει στην πόλωση, έτσι ώστε αμέσως μετά τις εκλογές να συμβάλλει ουσιαστικά στο διάλογο που θα ξεκινήσει ανάμεσα στο ΚΙΝΑΛ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Έως τότε όμως ας αποφεύγουμε αφορισμούς και πιασιάρικους τίτλους, όπως λόγου χάρη: «αν ο Θεοχαρόπουλος πάει στο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει Κουβέλης».

...Το εάν μία ευρύτερη συμμαχία των προοδευτικών δυνάμεων, της σοσιαλδημοκρατίας, της αριστεράς, του προοδευτικού κέντρου και της πολιτικής οικολογίας μπορεί να επιτευχθεί προεκλογικά ή μετεκλογικά εξαρτάται από τις πολιτικές συνθήκες που επικρατούν σε κάθε χώρα, με το ποια δύναμη αποκτά την πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία να αποτελεί ένα στοίχημα. Σε κάθε περίπτωση όμως οι επιλογές πρέπει να διασφαλίζουν τον πολιτικό πλουραλισμό με όρους σεβασμού στην πολιτική αυτονομία και το προγραμματικό περιεχόμενο και μακριά από ευκαιριακές συμπράξεις.

Τελικά, η χώρα θα βγει στις αγορές προσφέροντας 10ετές ομόλογο τα επόμενα 24ωρα. Ο αρχικός σχεδιασμός ήταν να βγει στις αρχές Απριλίου. Πού οφείλεται η επίσπευση; Οχι σε καλό…

Ο αρχικός σχεδιασμός στηριζόταν σε μία βασική προϋπόθεση: Τη θετική έκβαση της δεύτερης αξιολόγησης και την επιστροφή στη χώρα μας των 970 εκατ. ευρώ (από τα κέρδη του ευρωσυστήματος από τα ελληνικά ομόλογα και από την κατάργηση της προσαύξησης επιτοκίων των δανείων του δεύτερου προγράμματος διάσωσης…) εντός του Μαρτίου.

Η προοπτική των ευρωεκλογών του 2019 και η διαφαινόμενη ενίσχυση των ακροδεξιών κομμάτων έχει πυκνώσει τον διεθνή δημόσιο διάλογο για τον λαϊκισμό. Αντικείμενο είναι ο ακροδεξιός λαϊκισμός καθώς ο αριστερόστροφος αποτέλεσε ένα περιθωριακό φαινόμενο της Ελλάδας και της Ισπανίας όπου αμφότερα τα κόμματα που τον εξέφρασαν (ΣΥΡΙΖΑ, Podemos) βρίσκονται σε υποχώρηση και μετάλλαξη. Περισσότερο από τις θεωρητικές αναζητήσεις για το «τι είναι ο λαϊκισμός», ο διάλογος περιστράφηκε γύρω από πιο ουσιώδη ερωτήματα και αγωνίες.