Οι διεθνείς εντάσεις έχουν πάντα ένα «συνοδευτικό πιάτο»: τις αναλύσεις των ειδικών. Το ίδιο συμβαίνει και στα Ελληνοτουρκικά. Εγώ δεν ανήκω στους ειδικούς. Οι σκέψεις μου έχουν ως αφετηρία προσωπικές εμπειρίες και βιώματα.

Γεννήθηκα στην Κωνσταντινούπολη και έζησα τα νεανικά μου χρόνια σε μια Τουρκία, θεμέλιος λίθος της οποίας ήταν το «βαθύ κράτος».

Είναι πολύ δύσκολο να μιλάς για τη μειονότητα στη Θράκη σε μια συγκυρία έντασης στις σχέσεις Ελλάδας και Τουρκίας. Είναι επίσης πολύ δύσκολη η συνθήκη της ίδιας της μειονότητας διότι «όταν παλεύουν τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια». Η ζωή των εδαφικών μειονοτήτων δεν είναι ποτέ εύκολη. Το ίδιο ισχύει και για τη μειονότητα της Θράκης, προϊόν προπατορικού αμαρτήματος της βάρβαρης εθνικής μηχανικής της ανταλλαγής/και μη ανταλλαγής των πληθυσμών τον 20ό αιώνα.

Η βαθμιαία έξοδος από την πανδημία, δοκιμαστική και αβέβαιη ακόμα, ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο, όπου η ατομική και συλλογική επιθυμία άμεσης επούλωσης των πληγών συμπλέκεται με τη μακροπρόθεσμη ανάγκη μεταρρύθμισης της χώρας ενόψει τη νέας εποχής που βαδίζει ο κόσμος. Το στοίχημα δεν είναι μια βραχύβια οικονομική εκτίναξη, αλλά η εκ παραλλήλου δημιουργία των προϋποθέσεων μιας σταθερής και μακρόβιας ανάπτυξης. Δεν είμαστε οι μόνοι που αντιμετωπίζουμε αυτή την πρόκληση.

Αν η αναγνώριση της κρίσης είναι σημαντική και όρος sine gua non, εξ ίσου σημαντική είναι η διαδρομή μέχρι την συγκρότηση ενός πειστικού σχεδίου. Δεν ισχυρίζομαι ότι είναι εύκολη υπόθεση και είμαι βέβαιος ότι απαιτεί πνευματικό μόχθο.

Το ΑΚΕΛ είναι ο μεγάλος ηττημένος των κυπριακών εκλογών. Είναι όμως τοπικό φαινόμενο ή φωτογραφία της στιγμής; Αν δεν αναγνωρίσεις και μιλήσεις με ειλικρίνεια για ένα δυσμενές αποτέλεσμα δεν θα μπορέσεις να το αντιμετωπίσεις.

Ο ετερόκλητος κυβερνητικός συνασπισμός που σχημάτισε ο Λαπίντ με κύριο αν όχι μόνο κοινό πολιτικό παρονομαστή τον τερματισμό της μακράς θητείας Νετανιάχου στην ηγεσία του Ισραήλ, εκ πρώτης όψεως μοιάζει καταδικασμένος να διασπαστεί αν και όταν η πίεση των ΗΠΑ οδηγήσει στην αναζήτηση συνολικής λύσης για το Παλαιστινιακό.

Εβλεπα στην τηλεόραση, 29 Μαΐου, την ηλεκτρονική «ανακατάληψη» της Αγια-Σοφιάς από τον Μωάμεθ τον Πορθητή, που σχημάτιζαν έφιππο από πάνω της τα τεχνολογικά φώτα, και σκεφτόμουν ότι η ανθρωπότητα δεν μοιράζεται μόνο σε φυλές και έθνη. Είναι κερματισμένη και από τη θέση κάθε φυλής στον χρόνο, στο σήμερα ή στο χθες, και από την ταχύτητα με την οποία κινείται κάθε έθνος προς το μέλλον. Η Τουρκία του Ερντογάν, σωβινιστικά αναθεωρητική και απολυταρχικά ανελεύθερη, κινείται ραγδαία προς τα πίσω. Προς το 1453. Το πρόβλημα δεν είναι το κιτς. Είναι ο πολιτικός πρωτογονισμός του ερντογανικού καθεστώτος και η πολιτισμική του ανωριμότητα, που οδηγούν μοιραία στο κιτς.

Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε. Αυτή είναι η γραμμή των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας που υποδύονται τους ανεξάρτητους εισαγγελείς στην προανακριτική για την υπόθεση Χρ. Καλογρίτσα - Νίκου Παππά.

Η κυβέρνηση έστησε μια προανακριτική καλλιεργώντας προσδοκίες στο κοινό της και στους προστάτες της ότι θα βγάλει μεγάλα πράγματα που θα τελειώσουν πολιτικά τον πρώην υπουργό, θα βάλουν στο κάδρο τον αρχηγό του (αυτός είναι ο βασικός στόχος τους), ότι θα προκαλέσει τριγμούς στον ΣΥΡΙΖΑ, και την κλείνει άρον άρον για να μη συνεχιστεί ο εκφυλισμός.

Την Τρίτη 1η Ιουνίου 2021 ξεκίνησε –μετά πεντάμηνη παράταση– η πλήρης εφαρμογή του Ν.4738/27.10.2020 «Ρύθμιση οφειλών και παροχή δεύτερης ευκαιρίας», του αποκαλούμενου και «Πτωχευτικού Νόμου», αφού στα άρθρα 75–203 ρυθμίζεται η ΠΤΩΧΕΥΣΗ, όλων, φυσικών και νομικών προσώπων, νοικοκυριών και επιχειρήσεων. Ιδιαίτερη σημασία για τους μικρομεσαίους έχουν οι ρυθμίσεις του νόμου για τις «Πτωχεύσεις Μικρού Αντικειμένου» (ΠΜΑ) αφού, βάσει των κριτηρίων του νόμου, σε αυτές υπάγεται δυνητικά η συντριπτική πλειονότητα των ατομικών και εταιρικών επιχειρήσεων της χώρας.

Ο υπουργός Εργασίας, στο πλαίσιο ενημέρωσης για το νέο εργασιακό νομοσχέδιο, προανήγγειλε την κατάργηση του ΣΕΠΕ και την ίδρυση Ανεξάρτητης Αρχής Επιθεώρησης Εργασίας. Να θυμίσουμε ότι το ΣΕΠΕ είχε αναβαθμιστεί επί κυβέρνησης ΣΥΡIΖΑ και επιτέλεσε ιδιαίτερα σημαντικό έργο σε μια κρίσιμη περίοδο για τη χώρα. Σε αντίθεση, η κυβέρνηση της Ν.Δ. με το καλημέρα το υποβάθμισε και το απαξίωσε, καθιστώντας τη λειτουργία του απολύτως αναποτελεσματική.

Με έκπληξη παρατηρήσαμε πολλοί από εμάς τον τρόπο που η κυβέρνηση επέλεξε να τιμήσει τα 40 χρόνια από την ένταξη της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Με μια σύντομη και συνοπτική εκδήλωση στο Ζάππειο Μέγαρο και ολιγάριθμους -λόγω πανδημίας- καλεσμένους, με μια ασαφή μουσική νότα και πολλά ακριβά ενδύματα η κυβέρνηση θεώρησε ότι ξεμπερδεύει με μια υποχρέωση, έτσι τουλάχιστον φαινόταν.