Χωρίς αμφιβολία το πιο επίδικο ζήτημα από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την εξουσία είναι το χάσμα ανάμεσα στις υποσχέσεις και τις πράξεις του.
Η αντιπολίτευση τους χαρακτηρίζει ψεύτες, η κυβέρνηση μίλησε αρχικά για αυταπάτες και στη συνέχεια παραδέχθηκε ότι μπορεί να είπαν ψέματα, αλλά τουλάχιστον δεν έκλεψαν Το ποιος θα κερδίσει αυτή την επικοινωνιακή διελκυστίνδα θα το μάθουμε στις επόμενες εκλογές.
Υπάρχουν όμως και άλλα θέματα που δεν έχουν καμία σχέση με τα μνημόνια, όπως για παράδειγμα οι μαθητικές παρελάσεις ή ο ρόλος της Εκκλησίας. Κι εδώ αμφότεροι οι μονομάχοι έδειξαν τον χειρότερο εαυτό τους.

Χθες το απόγευμα, ο εβδομηντατριάχρονος Λεχ Βαλέσα εμφανίστηκε σε μια μεγάλη συγκέντρωση στην πόλη του, το Γκντανσκ. Απευθυνόμενος στο κυρίως νεανικό κοινό, που τον αποθέωνε, είπε: «Μην αφήσετε να σας πάρουν αυτό που κερδίσαμε για λογαριασμό σας». Μάλλον από κάποιας λογής σεμνότητα, ξέχασε να συμπληρώσει: «…αυτό που κερδίσαμε για λογαριασμό σας με αίμα, πόνο και θυσίες».

Στις 24-12-1991 είχα δημοσιεύσει ένα κείμενό μου στην «Αυγή» με τίτλο «Έχει αυτόνομο μέλλον ο αυριανισμός;». Η εφημερίδα το πλαισίωσε με μια σειρά από κολάζ πρωτοσέλιδων της «Αυριανής» με τίτλους όπως «οι αρχιψευταράδες», «πήραν τον Κύρκο στο μεζέ, του προσφέρουν …αγγούρια στις λαϊκές», «γύρευε πόσα οικονόμησαν… από αυτή την επιχείρηση» (την κυβέρνηση Τζανετάκη).

Εκεί υποστήριζα ότι υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε ο αυριανισμός να μετατραπεί σε αυτόνομο πολιτικό φαινόμενο, το οποίο θα οδηγούσε στη διαμόρφωση ισχυρού νεοναζιστικού κόμματος στην Ελλάδα.

Η υπόθεση εκβιασμού ανώτατου δικαστικού

Το «ερωτικό σκάνδαλο» ανώτατου δικαστικού, που ήρθε στη δημοσιότητα τις τελευταίες μέρες, δεν είναι ούτε «ροζ», όπως διατείνονται εκείνοι που το διακινούν, ούτε «κίτρινο», όπως ίσως σκεφτεί αμέσως ο αναγνώστης. Είναι μαύρο, κατάμαυρο· είναι μια υπόθεση άθλιου εκβιασμού, εξαιρετικά δυσοίωνη για τον δημόσιο βίο, αν βρει έδαφος.
Θυμίζω πώς ξεκίνησε το ζήτημα. Πριν μία περίπου βδομάδα, το Ζοugla.gr του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου αποκάλυψε ότι «υψηλόβαθμος δικαστής του Συμβουλίου της Επικρατείας διατηρούσε ερωτική σχέση με παντρεμένη (πρώην υποψήφια και νυν) δικαστή, την οποία βοήθησε παράνομα ώστε να πετύχει στις εξετάσεις της και να ανέλθει στο Σώμα»

Ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Βέλιος θα πεθάνει. Σύντομα. Η τελευταία του ανάσα θα βγει σε ένα δωμάτιο στη Ζυρίχη. Και τα αγαπημένα του πρόσωπα θα είναι η τελευταία εικόνα που θα πάρει μαζί του.

Ο Βέλιος έχει καρκίνο. Καταφεύγει στην ευθανασία. Και επειδή, στην κυριολεξία, πρώτα τελειώνεις με τη ζωή και μετά με τη δημοσιογραφία, αποφάσισε να μιλήσει και να γράψει για όλο αυτό. «Εγώ και ο θάνατος μου.

Οι συνεχιζόμενες τρομοκρατικές ενέργειες των ακραίων ισλαμιστών υποχρεώνουν τη Δύση να συζητήσει όχι μόνο τα αναγκαία μέτρα ασφαλείας που οφείλει να λάβει για να προστατέψει τους πολίτες της, αλλά και να επανεξετάσει τα δικά της ερμηνευτικά εργαλεία.

Ξεκινάμε με το αξίωμα ότι στην κοινωνική επιστημονική σκέψη, εξήγηση και κατανόηση δεν σημαίνουν και δικαιολόγηση. Συνεπώς η αιτιώδης εξήγηση των παραγόντων έλξης από και ώθησης προς ριζοσπαστικές, εξτρεμιστικές και τρομοκρατικές συμπεριφορές, αφενός, και η κατανόηση του υποκειμενικού νοήματος των φορέων των εν λόγω συμπεριφορών, αφετέρου, δεν πρέπει να σημαίνουν και λογικά δεν συνεπάγονται την ηθική τους δικαιολόγηση.

Αμέσως μετά την τρομοκρατική φρίκη από το αιματοβαμμένο χτύπημα στις Βρυξέλλες, πολλοί και διάφοροι —φανατικοί και δογματικοί— θυμήθηκαν τις σταυροφορίες, την αποικιοκρατία, τον ιμπεριαλισμό, την «εξαγωγή της δυτικής δημοκρατίας» κλπ. Η Ευρώπη, λένε, πληρώνει για τα κρίματά της, καθώς κουβαλάει πίσω της, ως θύτης, αιώνες βίαιης καταπίεσης. Το επιχείρημα είναι γνωστό. Σύμφωνα με την άποψη τους, το αίμα πρέπει να πληρώνεται με αίμα, και μάλιστα ετεροχρονισμένα και αναδρομικά∙ σα να πρόκειται για μια βεντέτα που έχει ως εύκολο άλλοθι την Ιστορία και ως εφιαλτική υπόσχεση το χαλιφάτο του ISIS.

Προσωπικώς, πιστεύω ότι η αποδοχή της μαντίλας, κάθε παράδοσης και κάθε συμβόλου καταπίεσης και υποταγής, βρίσκεται στον αντίποδα των κατακτήσεων της κουλτούρας της χειραφέτησης του 20ού αιώνα. Η μαντίλα δεν αναδεικνύει το σώμα. Το υποτάσσει, το κρύβει. Το διαλύει. Καταργεί τις κατακτήσεις του μοντερνισμού. Κι αυτό δεν είναι έθνικ πινελιά.

Το «όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι» δεν πρέπει να το εγκαταλείψουμε μπροστά στις δυσκολίες, γιατί θα μας οδηγήσει μελλοντικά σε μεγαλύτερες, ανυπέρβλητες δυσκολίες. Το «γίνε σαν και εμένα» είναι πρόσκληση εθελούσιας ισοπέδωσης.

Η λέξη «συλλογικότητα» δεν καταγράφεται στο λεξικό Δημητράκου, το επίτομο. Δεν καταγράφεται ούτε στο λεξικό Μπαμπινιώτη. Καταγράφεται όμως στο λεξικό του Ιδρύματος Τριανταφυλλίδη, με τη σημασία του «συλλογικού» – «η συλλογικότητα της ευθύνης». Η λέξη, συνήθως στον πληθυντικό, καταγράφεται σε πανό και προκηρύξεις ομάδων που δρουν στην επικράτεια των Εξαρχείων και των πέριξ δρόμων.

Η παρέλαση της 17χρονης αριστούχου Αιγύπτιας μουσουλμάνας με την μαντίλα και την ποδήρη φούστα έχει προκαλέσει, ως ήταν αναμενόμενο, μια μεγάλη συζήτηση- κυρίως στον χώρο της ευρύτερης αριστεράς- για το αν είναι ορθό ή όχι στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία να αποδεχόμαστε ή να συναινούμε σε τέτοιες συμπεριφορές διαφοροποίησης λόγω ταυτότητας.

Με την μια ή την άλλη άποψη μάλιστα, στέκονται πολίτες που στην ιδεολογική μάχη μεταξύ προόδου και συντήρησης έχουν βρεθεί στην ίδια πλευρά.

Η πολλαπλώς αναγγελλόμενη πλέον αποφυλάκιση του Ρουπακιά —καθώς και η αμήχανη στάση της Δικαιοσύνης γύρω από το θέμα— φέρνει και πάλι στο προσκήνιο τη δολοφονική δράση της Χρυσής Αυγής στην πόλη της Αθήνας. Εδώ και πολύ καιρό, η δράση αυτή εκτυλίσσεται δυναμικά με προνομιακό πεδίο τη «μικροκλίμακα του τοπικού», καθώς η νέο-ναζιστική βία έχει επιλέξει συγκεκριμένες γειτονιές για να δραστηριοποιηθεί ενεργά, καλλιεργώντας έναν ιδιάζοντα «βιόκοσμο του μίσους». Το Πέραμα ήταν ήδη ένα πείραμα μίσους, με κόστος μια ανθρώπινη ζωή. Η τοπική γειτονιά, με κέντρο την «πλατεία», έγινε ο χώρος μιας κυριολεκτικής (και συμβολικής) άσκησης βίας, προκειμένου να ιεραρχηθούν οι σχέσεις με τους «ξένους» και τους λογής-λογής Άλλους, που απειλούν δήθεν την παραδοσιακή συνοχή και την εξιδανικευμένη καθαρότητά της γειτονιάς.