Η Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, Βασιλική Θάνου, κατέθεσε μήνυση εναντίον μου. Με εγκαλεί για εξύβριση και δυσφήμηση για επικριτικό σχόλιό μου που αναρτήθηκε στο ιστολόγιό μου, με αφορμή την επιστολή που απέστειλε, με την ιδιότητά της ως Προέδρου του Αρείου Πάγου, στους Προέδρους ανωτάτων δικαστηρίων των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Πρόεδρος του Αρείου Πάγου συγχέει την άσκηση κριτικής που αποτελεί απόλυτο δικαίωμα κάθε πολίτη, ιδιαίτερα όταν αφορά δημόσια πρόσωπα, με την εξύβριση και τη δυσφήμηση. Θα επανέλθω αναλυτικά σε όσα μου καταλογίζει στη μήνυσή της. Περιορίζομαι να αναφέρω ότι ισχυρίζεται πως το περιεχόμενο του σχολίου μου ενείχε «μείωση του κύρους του αξιώματος, ήτοι αυτό της Προέδρου του Αρείου Πάγου, που η Πολιτεία μου ενεπιστεύθη και που δικαιούμαι να απολαμβάνω». Το αδίκημα της περιύβρισης αρχής έχει από το 1993 καταργηθεί και, προφανώς, το κύρος του δικού της αξιώματος και όλων των αξιωμάτων της ελληνικής πολιτείας δεν προστατεύεται από την έννομη τάξη.
Μερικές φορές ένας καλλιτέχνης υπερασπίζεται το έργο του τόσο άσχημα ώστε το καταδικάζει. Αυτό έκανε η σκηνοθέτιδα της παράστασης «Η ισορροπία του Nash», που με τις εξηγήσεις της επέτρεψε ν’ αμφισβητηθούν τόσο η ειλικρίνεια των προθέσεών της όσο και ο καλλιτεχνικός χαρακτήρας της δουλειάς της. Αλλά η ουσία δεν είναι αυτή.
Η Ελλάδα συγκαταλέγεται, επιτέλους, μεταξύ των χωρών που συμμορφώνονται με τις υποχρεώσεις τους απέναντι στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις θεμελιώδεις συνταγματικές ελευθερίες.
Το γεγονός ότι η διαφωνία για το σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ανθρώπων του ιδίου φύλου διαπέρασε οριζοντίως το κομματικό σύστημα, αποδεικνύει ότι το προοδευτικό και το συντηρητικό δοκιμάζονται κυρίως στο πεδίο της πραγματικής ζωής και της καθημερινότητας και δευτερευόντως στο πεδίο της ιδεολογικής αντιπαράθεσης.
Τάσος Γιαννίτσης, Η Καθημερινή της Κυριακής, Δημοσιευμένο: 2015-12-06
Οταν ο Adam Smith, ο πατέρας της οικονομικής επιστήμης, και άλλοι μεγάλοι διανοητές εκθείαζαν το σύστημα της αγοράς, δεν θα μπορούσαν να διανοηθούν ότι πέρα από προϊόντα και υπηρεσίες θα εμφανίζονταν στην αγορά προς πώληση και δημοκρατικές αξίες, συνειδήσεις, η ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης, γενικά κάθε ένα από τα μεγάλα ιδεώδη που γεμίζουν τα βιβλία των παιδιών μιας κοινωνίας στα πρώτα χρόνια της εκπαίδευσής τους ― μέχρι και αυτά να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει
Όλοι με κοίταξαν με απορία όταν είπα ότι δεν γνώριζα ότι ο Μηνάς Χατζησάββας ήταν ομοφυλόφιλος. Κι εγώ με την ίδια απορία τους κοίταξα και αναρωτήθηκα γιατί δεν είχε φτάσει στ’ αυτιά μου.
Ίσως, σκέφτηκα, γιατί ο άνθρωπος αυτός δεν χρειάστηκε ποτέ να κάνει τίποτα για να τραβήξει πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας. Ήταν πολύ απλά ένας εξαιρετικός ηθοποιός.
Διάβασα κι εγώ τις προάλλες το κείμενο του Ν. Ρωμανού και του Π. Αργυρού. Μετά την ανάγνωσή του είχα δύο επιλογές: να το προσπεράσω αβασάνιστα ή να προβληματιστώ. Επέλεξα το δεύτερο, παραμερίζοντας το γεγονός ότι η σημερινή αναρχία που επικαλείται το κείμενο είναι απο-ιδεολογικοποιημένη και συμβαδίζει με το κοινό έγκλημα. Επικεντρώθηκα στο γεγονός ότι η αναρχία βρίσκει ευήκοα ώτα σε μεγάλο μέρος των νέων –σαν κι εμένα- αλλά και ότι στην Ελλάδα δε συζητάμε και επί της ουσίας για θέματα όπως αυτό, η τρομοκρατία, o φασισμός κα με αποτέλεσμα να εμφανίζεται η Δημοκρατία ως αδύναμη.
Πριν καλά-καλά ανοίξει η νέα Βουλή, η εύθραυστη κυβερνητική πλειοψηφία βρίσκεται σε αντίστροφη μέτρηση. Η καρατόμηση του κ. Δημ. Καμμένου για τα ρατσιστικά, ομοφοβικά και αντισημιτικά του «τιτιβίσματα» καθώς και η αυξανόμενη δυσαρέσκεια του κ. Νίκου Νικολόπουλου για τη μη εκπροσώπηση των «Ελλήνων Χριστιανοδημοκρατών» στο νέο κυβερνητικό σχήμα είναι πιθανόν να μειώσουν, αργά ή γρήγορα, την κοινοβουλευτική στήριξη των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Αν λάβει μάλιστα κανείς υπόψη του ότι η «ομάδα των 53» θα καταστήσει ακόμη πιο εμφανή στο μέλλον την εσωκομματική αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ, καταλαβαίνουμε ότι η μακροημέρευση αυτής της κυβέρνησης δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη.
Η εμπορία και η εκμετάλλευση ανθρώπων είναι ένα πρόβλημα παγκόσμιο, αφού εμπλέκονται είτε με την ιδιότητα του θύτη, είτε με την ιδιότητα των θυμάτων, τα 2/3 των χωρών του πλανήτη. Και αυτό το σύγχρονο δουλεμπόριο δεν μπορεί να αφήνει κανένα μας αδιάφορο.
Παιδιά και γυναίκες, αλλά και άντρες, γίνονται θύματα εργασιακής και σεξουαλικής εκμετάλλευσης ενάντια στη θέληση τους. Ο μέσος όρος ηλικίας, όλο και μικραίνει, αφού η παγκόσμια βιομηχανία αναζητά συνεχώς νεότερα θύματα – προϊόντα.
Η ισόνομη δικαιοσύνη και οι κανόνες γενικότερα, όπως τους καταλαβαίνουμε σήμερα, αποτυπώνονται σε έναν λόγο υποχρεωτικά αφηρημένο. Κι αυτό επειδή μιλούν για πράξεις και καταστάσεις τις οποίες ορίζουν μεν με ακρίβεια, αλλά χωρίς να αναφέρονται ποτέ σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Για παράδειγμα, η απαγόρευση «Μην πατάτε το γρασίδι» απευθύνεται σε όλους και ενοχοποιεί όποιον την παραβεί. Το σκεπτικό είναι απλό: το υποκείμενο της πράξης μπορεί να είναι οποιοσδήποτε και για να εξασφαλιστεί η ισονομία, η δικαιοσύνη οφείλει να τον αντιμετωπίσει χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν το ποιος είναι.
Και ξαφνικά, γέμισε το διαδίκτυο νεκρολογίες. «Σοκαρισμένη» η κοινωνία παρακολουθεί την τραγική κατάληξη της υπόθεσης του νεαρού σπουδαστή στη γαλακτοκομική σχολή Ιωαννίνων.
Για ένα μήνα και κάτι, έδιναν κι έπαιρναν τα ρεπορτάζ και τα άρθρα. Κάποια, ελάχιστα, εξυπηρέτησαν με ψυχραιμία την αναγκαιότητα της ενημέρωσης και της κοινοποίησης του θέματος, μήπως και βρεθεί ο άτυχος φοιτητής.
Αμάρτια Σεν, Le Point, Η Εφημερίδα των Συντακτών, Δημοσιευμένο: 2015-03-14
Κυκλοφόρησε πρόσφατα και στη γλώσσα μας το βιβλίο του Ινδού νομπελίστα οικονομολόγου Αμάρτια Σεν «Η ιδέα της δικαιοσύνης» (μετάφραση Γιώργος Χρηστίδης, επίμετρο Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου, εκδόσεις «Πόλις»). Η ακόλουθη συνέντευξη του Αμάρτια Σεν δημοσιεύτηκε στο γαλλικό περιοδικό Le Point.
Η περίπτωση του Ρωμανού με έβαλε σε ορισμένες σκέψεις σχετικά με τον νεοελληνικό «φιλελευθερισμό». Πολλές φορές γίνεται αναφορά στον ελληνικό «εξαιρετισμό» σε σχέση με το ευρωπαϊκό μοντέλο. Ως παραδείγματα αναφέρονται η μεγάλη ανοχή της ανομίας και της βίας ως μέσο επίλυσης των διαφορών, ο μη διαχωρισμός κράτους και εκκλησίας, η απίθανη έκταση των συνωμοσιολογικών θεωριών, η θεωρία του ανάδελφου έθνους, η απουσία σταθερών αστικών θεσμών και των αντίστοιχων σ’ αυτούς κοινωνικών τάξεων κλπ. Όλα αυτά πιστεύω ότι είναι ακριβή. Βεβαίως είναι τεράστιο πρόβλημα, όταν η οποιαδήποτε ανάλυση των πολιτισμικών χαρακτηριστικών μιας χώρας αποκόπτεται από το ιστορικό της παρελθόν. Μια ανάλυση που «παραγκωνίζει» την ιστορία δεν συμβάλλει στην «κοινωνιολογική κατανόησή» των παθογενειών.
Ο Πάπας Φραγκίσκος άφησε την επίγεια πόλη ίσως για την ουράνια, ίσως και για καμία πόλη. Αλλά το σε ποια πόλη θα πάει, καμία σημασία δεν έχει με το ότι αυτός άλλαξε προς το καλύτερο την πόλη στην οποία έζησε. Συνεχιστής του διακοπέντος από τους προηγούμενους Πάπες έργου δύο πολύ μεγάλων Παπών: του Ιωάννη ΚΓ’ (1958-1963) και του Παύλου ΣΤ’ (1963-1978)...
Τάσος Παππάς, Η Εφημερίδα των Συντακτών, 2025-04-22
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Σωκράτης Φάμελλος μιλώντας στο ΜEGA για το θέμα των συνεργασιών είπε μεταξύ άλλων: «Η πλειοψηφία των πολιτών λέει “βρείτε τα” για να έχουμε μiα λύση απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε μία πρωτοβουλία και είπαμε ότι είμαστε έτοιμοι να συζητήσουμε. Από το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Αριστερά υπήρξε άρνηση ή καθυστέρηση προκειμένου να διαμορφωθεί προοδευτική απάντηση. Αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων».
Θεσμοί υπάρχουν», που θα ‘λεγε και ο Γιώργος Παπανδρέου, «αρκεί εμείς να τους προσέξουμε και αυτοί να τους εφαρμόζουν». Δυστυχώς, οι θεσμοί διαφάνειας στην Ελλάδα είναι σαν τα χωριά Ποτέμκιν. Στήνονται σαν σκηνικό για βαρύγδουπες συνεντεύξεις Τύπου με δηλώσεις όπως «βάζουμε τέλος σε ένα καθεστώς αδιαφάνειας…». Και μετά σιωπή…
Πολλούς Απρίληδες πριν, το 1967, οι Ελληνες άκουγαν τον αρχιπραξικοπηματία Γεώργιο Παπαδόπουλο να υποδύεται τον γιατρό, βέβαιος ότι η τραγελαφική καθαρεύουσά του ήταν η γλώσσα του Πλάτωνα: «Ευρισκόμεθα ενώπιον ενός ασθενούς, τον οποίον έχομεν επί της χειρουργικής κλίνης. Οι περιορισμοί τους οποίους θα επιβάλωμεν είναι το δέσιμον του ασθενούς». Εκτοτε, οποιαδήποτε ιατρικού τύπου μεταφορά προς εξήγηση (παρα)πολιτικών αποφάσεων μάς προκαλεί φρίκη και φόβο.
Το καλό κλίμα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις μπορεί να διατηρηθεί για κάποιο διάστημα, που δε γνωρίζουμε πόσο θα είναι ούτε και γνωρίζουμε τι μπορεί να το αλλάξει. Ένα πρώτο τεστ της αντοχής του θα πρέπει να είναι οι επικείμενες έρευνες της αμερικανικής εταιρίας Chevron σε περιοχές που καλύπτονται από το τουρκολιβυκό μνημόνιο , το οποίο η Ελλάδα δεν αναγνωρίζει ως έγκυρο. Και επειδή η περιοχή βρίσκεται στη Λιβυκή πλευρά του μνημονίου, η Τουρκία μπορεί να μην επέμβει
Ο γεωοικονομικός και γεωπολιτικός παγκόσμιος μετασχηματισμός και οι ανακατατάξεις που συντελούνται στην ευρωπαϊκή ήπειρο κατά την δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, ουσιαστικά, έχουν στο υπόβαθρο τους, μεταξύ άλλων, την κυριαρχία της μετάβασης της ψηφιακής τεχνολογίας, της τεχνητής νοημοσύνης και των σπάνιων γαιών στην παραγωγή, την οικονομία και την κοινωνία.
Την ίδια μέρα που ανακοινώθηκε η αύξηση του κατώτατου μισθού ανακοινώθηκαν και τα στοιχεία της Eurostat που έδειξαν ότι οι Έλληνες παραμένουν προτελευταίοι σε αγοραστική δύναμη σε όλη την Ε.Ε., ξεπερνώντας μόνον τη Βουλγαρία. Χθες, στην κυριακάτικη καθιερωμένη ανάρτησή του, ο πρωθυπουργός μάς ενημέρωσε ότι «η Ελλάδα πλέον βρίσκεται στην 11η θέση ανάμεσα στις 22 χώρες της Ε.Ε. που έχουν θεσμοθετημένο κατώτατο μισθό σε ό,τι αφορά το ύψος του μικτού βασικού μισθού και στη 13η θέση ως προς την αγοραστική δύναμη».
Μόνο μέχρι τις 31 Ιανουαρίου η αμερικανική κυβέρνηση εξαφάνισε 8.000 ιστοσελίδες, όπως έγραψαν οι New York Times, εφημερίδα που ο Τραμπ χαρακτήρισε «σκουπίδια». Από αυτές, οι 3.000 είχαν να κάνουν με τον τομέα της Υγείας. Οι κυβερνητικές ιστοσελίδες που εξαλείφονται είναι, όπως γράφαμε και την προηγούμενη εβδομάδα («Το πρώτο αουτονταφέ της ηλεκτρονικής εποχής», «Εφ.Συν.» 17-03-2025), κυρίως από τα υπουργεία Παιδείας, Υγείας, Εργασίας και Γεωργίας.
Η θεματική μας είναι «Η Ελλάδα και ο καταιγισμός των νέων προκλήσεων: Αναζητώντας πλαίσιο αναφοράς». Η άποψή μου είναι ότι αυτό το πλαίσιο αναφοράς δεν χρειάζεται αναζήτηση. Λίγο ή πολύ το γνωρίζουμε όλοι μας, ανεξαρτήτως αν σε πολλές περιπτώσεις δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε. Το πλαίσιο αυτό υφίσταται και επιδρά πάνω μας κάθε στιγμή.
Στην τελική ευθεία για ένα σαφώς αυταρχικό καθεστώς εισήλθε πλέον η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν. Η σύλληψη του Εκρέμ Ιμάμογλου και άλλων περίπου 100 προσωπικοτήτων του στενού και ευρύτερου κύκλου του, αποτελεί τον τελευταίο μεγάλο σταθμό της ιστορικής απόκλισης της χώρας από κάθε προοπτική εκδημοκρατισμού.
Γκρέγκορ Γκίζι, Συνέντευξη στον Αντ. Πολυχρονάκη, TVXS.gr, 2025-03-17
...Eκπλαγήκαμε λίγο και μεις οι ίδιοι. Είναι πασιφανές ότι πολλοί άνθρωποι συνειδητοποίησαν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας ότι είναι αναγκαία μια ισχυρή δύναμη στο ομοσπονδιακό κοινοβούλιο (Bundestag), η οποία να θέτει ξεκάθαρα στο επίκεντρο τα κοινωνικά θέματα και η οποία να τάσσεται σταθερά στο κοινοβούλιο και στους δρόμους κατά των δεξιών εξτρεμιστών.
