...Η πολιτική ενοποίηση μπορεί να εν δυνάμει να απεμπλέξει την Ευρώπη από τη στασιμότητα της και να δώσει νέα υπόσταση στην έννοια της πολιτικής και στην σύγκρουση Δεξιάς και Αριστεράς. Για την Αριστερά η στρατηγική της δημοκρατικής πολιτικής ενοποίησης αποτελεί μονόδρομο.

"Αντίσταση" στα κυβερνητικά μέτρα και “μπλοκάρισμά” τους είναι η γραμμή των αριστερών κομμάτων. Όσο κι αν φαίνεται σε πολλούς εύλογη μια τέτοια γραμμή, είναι η ενδεδειγμένη; Ας μην μας σαγηνεύουν οι θεωρίες του “αριστερού μονόδρομου”, όπως και κάθε άλλου μονόδρομου. Ότι δήθεν δεν μπορούμε να έχουμε άλλη επιλογή. Ας σκεφτούμε : Τι είδους συσπείρωση μπορεί να επιτύχει - αν επιτύχει - η επιλογή “μπλοκαρίσματος” του συνόλου των κυβερνητικών μέτρων; Τον “κοινό αγώνα” των δυνάμεων της φοροδιαφυγής με τις δυνάμεις της εργασίας; Τον αγώνα των αριστερών δυνάμεων για τη διατήρηση του προνομιακού καθεστώτος φορολόγησης του κεφαλαίου;

Σε καθεστώς πραγματικής κηδεμονίας τίθεται πλέον από τις 16 Φεβρουαρίου η Ελλάδα, με περιορισμένα περιθώρια να διαμορφώνει αυτόνομη οικονομική πολιτική εφεξής. Αυτό προκύπτει από τα σχέδια αποφάσεων που έχει ετοιμάσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για το Συμβούλιο Ecofin, τα οποία είχε τη δυνατότητα να διαβάσει η «Αυγή». Και εξηγεί πιθανώς τη δραματική στροφή του πρωθυπουργού την Τρίτη, να αναγγείλει μέτρα που ακύρωναν δικές του δεσμεύσεις και διαδικασίες διαλόγου.

Σε τι καλείται να συμμορφωθεί η Ελλάδα
Τα κείμενα της Επιτροπής που θα τεθούν στο τραπέζι του Ecofin στις 16 Φεβρουαρίου

...Όποιος εγκλωβιστεί τυφλά στην υπεράσπιση των κεκτημένων και των δομών του παρελθόντος, έχασε. Και αν αυτοί είναι πολλοί, ίσως και οι περισσότεροι, χάσαμε όλοι μας. Αυτή τη φορά όμως κανείς δεν θα έχει δικαίωμα να επικαλεστεί πως τον ξεγέλασαν. Τα πράγματα είναι πλέον καθαρά.

Σήμερα η Ελλάδα χρειάζεται μια μεγάλη πολιτική και κοινωνική συμφωνία για να τα καταφέρει σε αυτές τις κρίσιμες και δύσκολες συνθήκες. Υπάρχουν οι προϋποθέσεις;

Εδώ και τουλάχιστον έναν χρόνο, και ειδικά μετά την εξέγερση των νέων τον Δεκέμβρη του 2008, αρκετοί αναλυτές άρχισαν να μιλούν για το τέλος του μεταπολιτευτικού πολιτικού μοντέλου.

Καθώς περιμένουμε σήμερα να δημοσιευθεί η γνωμοδότηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το ελληνικό Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης, τρία πράγματα μπορούμε να θεωρούμε δεδομένα: Πρώτον, ότι το Πρόγραμμα γίνεται αποδεκτό («φιλόδοξο αλλά ρεαλιστικό» το χαρακτήριζε προχθές ο επίτροπος Χοακίν Αλμούνια), η θετική αυτή γνώμη συνοδεύεται όμως από προτάσεις πρόσθετων μέτρων και σφικτό χρονοδιάγραμμα στενής παρακολούθησης από τις κοινοτικές αρχές ώστε να διασφαλιστεί η εφαρμογή του.

Οι αποδόσεις ρεκόρ των ελληνικών ομολόγων, προϊόν έντονων κερδοσκοπικών πιέσεων, υποχώρησαν κάπως προχθές Παρασκευή, μετά τις υποστηρικτικές δηλώσεις για την Ελλάδα πολλών Ευρωπαίων παραγόντων. Σε απανωτές συνεντεύξεις του από το Νταβός, ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου διαβεβαίωνε μεγάλα διεθνή μέσα για τη βούληση της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει άμεσα τη δημοσιονομική κρίση της χώρας. Τις επόμενες μέρες θα αποσαφηνισθεί σε ποια μέτρα θα μεταφραστεί η κυβερνητική αποφασιστικότητα.

Καθώς δυναμώνει ο ωμός διεθνής οικονομικός εκβιασμός του ελληνικού δημοσίου και εκδηλώνεται μεγάλη δυσκολία - τουλάχιστον - από την ελληνική κυβέρνηση να αντιμετωπίσει την κατάσταση, οι αριστερές δυνάμεις βρίσκονται σε μεγάλα διλήμματα και δεν μπορούν παρά να διαλέξουν.

Η μεγάλη κερδοσκοπική επίθεση που δέχεται το δημόσιο ταμείο -χωρίς προηγούμενο για τη χώρα μας-, η ανοχή της Κομισιόν, της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, προφανώς στη συνείδηση όλων δικαιώνουν τις θεμελιώδεις κριτικές της αριστεράς για τη φύση του κεφαλαίου, ιδιαίτερα του διεθνούς τοκογλυφικού, και τη δύναμή του απέναντι στις πολιτικές εξουσίες.

Όταν πριν από σαράντα χρόνια ο Γερμανός οικονομολόγος και καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Γενεύης, Κλάους Σβαμπ, ίδρυε στο ελβετικό θέρετρο του Νταβός το «Φόρουμ των Ευρωπαίων μάνατζερ», είχε στο νου του μια κλειστή χαλαρή μάζωξη με στόχο τη σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ επιχειρηματιών και την επεξεργασία νέων μεθόδων διοίκησης των επιχειρήσεων. Πολύ σύντομα όμως το Νταβός έγινε της μόδας και το επέλεγε κάθε Γενάρη η παγκόσμια οικονομική ελίτ για το ετήσιο ραντεβού της.

Το ότι γίνεται άγριο παιχνίδι υποτιμητικής κερδοσκοπίας σε βάρος της ελληνικής οικονομίας είναι ολοφάνερο. Το ότι αντίστοιχο παιχνίδι δεν μπορεί να γίνει σε βάρος της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ολλανδίας είναι -υποθέτω- κατανοητό. Ελπίζω να μην φαντάζεται κανείς πως πίσω από όλα αυτά βρίσκονται σκοτεινοί ανθελληνικοί κύκλοι.

Όλοι μιλάνε για ανάπτυξη. Σύμφωνα με τις καθιερωμένες οικονομικές σχολές, ένας βασικός δείκτης της ανθρώπινης ανάπτυξης μιας χώρας, σύμφωνα και με τον τρόπο που την αποτιμά και ο ΟΗΕ, είναι το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ). Δηλαδή η αξία όλων τα παραγόμενων προϊόντων και υπηρεσιών κατά την διάρκεια μιας χρονικής περιόδου (π.χ. ενός έτους). Διαφορετικά, το ΑΕΠ είναι το σύνολο των εισοδημάτων που αποκτούν οι πολίτες μιας χώρας, ανεξαρτήτως σε ποια χώρα δουλεύουν ή επενδύουν κατά την διάρκεια μιας περιόδου (π.χ. ενός έτους).

Η κυβέρνηση επιμένει να εμφανίζει τους πανεπιστημιακούς μεταξύ των «υψηλόμισθων» δημοσίων λειτουργών με χαριστικές παροχές, οι οποίες θα περικοπούν στο πλαίσιο της προσπάθειας αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης.
Η αντιμετώπιση της κρίσης απαιτεί θυσίες, αλλά αυτές πρέπει να είναι κατανεμημένες δίκαια. Την τελευταία δεκαετία οι πανεπιστημιακοί υπέστησαν σημαντική μείωση των αποδοχών τους (κατά τουλάχιστον 10% σε πραγματικές τιμές).