Πρόκειται - επιεικώς - για τη μεγάλη παρεξήγηση, με τεράστιες ζημιογόνες οικονομικές και πολικές συνέπειες όμως. Το πακέτο ύψους 110 δισ. ευρώ που συμφωνήθηκε τον Μάιο 2010 για την Ελλάδα (όπως και τα πακέτα για Ιρλανδία και Πορτογαλία) αποτελείται από δάνεια με σχετικώς υψηλό επιτόκιο - αρχικά τόσο υψηλό που η Ευρωπαϊκή Ενωση αποφάσισε να το μειώσει κατά μία ποσοστιαία μονάδα και να επιμηκύνει τον χρόνο αποπληρωμής του. Πού έγκειται η παρεξήγηση;

Στο γεγονός ότι ευρύτατα στρώματα πολιτών στις χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης που συμπράττουν στα δάνεια πιστεύουν ακράδαντα ότι συνεισφέρουν κατ’ ευθείαν από τη τσέπη τους - μέσω της φορολογίας / προϋπολογισμού για να στηρίζουν τις «σπάταλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου» κι έτσι αφαιρούν σημαντικούς πόρους από την κοινωνική πολιτική. Το γεγονός ότι δεν έχουν δώσει ούτε ένα ευρώ από την τσέπη τους και ότι δεν χάνουν (τουλάχιστον μέχρι στιγμής) αλλά κερδίζουν από την είσπραξη των τόκων (και παράλληλα διασφαλίζουν τις τράπεζές τους) δεν έχει φροντίσει κανένας να εξηγήσει επαρκώς στους, μεταξύ άλλων, Αληθινούς Φινλανδούς ή Φιλελεύθερους Γερμανούς και διάφορους άλλους, με αποτέλεσμα να κυριαρχεί η φτηνή δημαγωγία και ο λαϊκισμός. Τίποτα απ’ ό, τι έχει αποφασίσει μέχρι σήμερα η Ε.Ε. (μηχανισμοί στήριξης - EFSF, ESM, κ.λπ.) δεν προβλέπει ευθεία «μεταφορά πόρων».

Προβλέπει εγγυημένα, υψηλότοκα δάνεια. Η παρεξήγηση ωστόσο επιμένει και τροφοδοτεί τη δημαγωγία, τον ευρωσκεπτικισμό και την ενίσχυση των λαϊκιστικών, ακροδεξιών πολιτικών δυνάμεων στην Ευρώπη. Και καλά, οι υπόλοιποι ευρωπαίοι ηγέτες ανευθύνως σιωπούν, η ελληνική πλευρά όμως γιατί δεν κάνει κάτι να ξεκαθαρίσει κάπως τα πράγματα (έστω με μία επιστολή στους «Financial Times»).