Οσοι απέδιδαν τις πρώτες κινήσεις του υπουργείου Παιδείας μόνο σε προχειρότητα, ρεβανσισμό και έλλειψη προγραμματικού βάθους, τώρα μπορούν πραγματικά να ανησυχούν. Από τα πρώτα της βήματα η ηγεσία Μπαλτά-Κουράκη στοχοποίησε όσες ισχνές δομές αξιολόγησης, αριστείας και εξωστρέφειας είχαν διασωθεί.

Σε μια κρίσιμη καμπή της πορείας της χώρας η κυβέρνηση έρχεται να αναστατώσει τον χώρο της εκπαίδευσης με ένα πρόχειρο Ν/Σ, χωρίς καμιά προηγούμενη διαβούλευση και διάλογο, απαξιώνοντας και αναιρώντας την προεκλογική ρητορική περί συμμετοχής στη δημοκρατία και αυτοδιοικήτου των ΑΕΙ αφού καταργεί νομίμως εκλεγμένα μονοπρόσωπα όργανα διοίκησης (Πρυτάνεις και Κοσμήτορες)!

Επαναφέρει στην ουσία ένα παλαιό και ξεπερασμένο από τον χρόνο, την εμπειρία και τις σύγχρονες ανάγκες θεσμικό πλαίσιο στα ΑΕΙ ενώ διατηρεί, σχεδόν ως έχει το αναχρονιστικό πλαίσιο λειτουργίας των ερευνητικών ιδρυμάτων.

Φαίνεται ότι το «νέο» στην Παιδεία φτιάχνεται πλέον με τα πιο φτηνά υλικά, με παλιά υλικά κατεδάφισης. Εικόνες «αρχαίας σκουριάς» αναβιώνουν μέσα από τις διατάξεις αυτού που είναι γνωστό σήμερα ως πολυνομοσχέδιο για την εκπαίδευση, το οποίο προωθεί το Υπουργείο Παιδείας προς συζήτηση και ψήφιση. Ελλείψει οράματος, σχεδίου και πολιτικής για τη μεταρρύθμιση ή έστω για τη βελτίωση των υφιστάμενων παθογενειών του εκπαιδευτικού συστήματος, η καταφυγή στα παλιά υλικά παρουσιάζεται ως υλοποίηση των προγραμματικών δεσμεύσεων.

...Πώς έχουν, επιτέλους, στο μυαλό τους αυτό το περίφημο Αυτοδιοίκητο;
Θα μπορούσα να μιλήσω και για την ευθύνη των ίδιων των φοιτητών, που επίσης υπερασπίζονται (και καλά κάνουν) το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων, αλλά θεωρώ ότι η ευθύνη των καθηγητών τους είναι σαφώς μεγαλύτερη.
Τέλος, υπάρχουν ευθύνες και στην, πολυπληθή πλέον, κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, για να μην πω και την κυβέρνηση την ίδια.
Πολλοί οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι ανάμεσά τους. Γιατί όλοι αυτοί, που άλλοτε κατήγγελλαν κάθε απόπειρα κατάλυσης του πανεπιστημιακού ασύλου, σήμερα σιωπούν και ως χτες αδρανούσαν, περιοριζόμενοι στο ρόλο θεατών;

Ο χώρος της εκπαίδευσης είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της αδυναμίας του πολιτικού προσωπικού να χαράξει μια ολοκληρωμένη μεταρρυθμιστική πολιτική, ενώ κυριαρχούσε η προώθηση συντεχνιακών ρυθμίσεων που στρέφονταν σε βάρος των νεότερων ηλικιών.
Δημιουργήθηκαν ΑΕΙ και ΤΕΙ στην περιφέρεια με στόχο την ικανοποίηση των τοπικών κοινωνιών χωρίς κανέναν σχεδιασμό. Όταν η κρίση δημιούργησε ανυπέρβλητες δυσκολίες στα νοικοκυριά να στείλουν να σπουδάσουν τα παιδιά τους στις περιοχές αυτές ψηφίστηκε ένα νομοθετικό πλαίσιο για τις μεταγραφές που οδηγούσε στη διάλυση των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.

Τα πανεπιστήμιά μας έχουν την ανάγκη μιας «κανονικότητας», για να χρησιμοποιήσουμε τη γνωστή έκφραση του συρμού... Να γίνουν, επιτέλους, πανεπιστήμια με φυσιολογικές λειτουργίες, εκπαιδευτικές διαδικασίες, ακαδημαϊκές ελευθερίες, πνευματικές και ερευνητικές λειτουργίες! Η πρώτη παρατήρηση είναι ότι δεν είναι «όλα μαύρα» και αρνητικά στα ελληνικά πανεπιστήμια. Γίνεται δουλειά και παράγεται έργο. Οχι ίσως τόσο καθολικά όσο θα έπρεπε, αλλά σε αρκετές εκπαιδευτικές περιοχές και τομείς.

Εχω μια ειλικρινή απορία: δεν ντράπηκε ο κ. Θέμις Κοτσιφάκης όταν η νεαρή μαθήτρια αναρωτήθηκε μπροστά του «ποια είναι η διαφορά της σημερινής κατάστασης από τη χούντα»; («Ανατροπή», Mega 10.11.2014) Δεν ρωτάμε αν ντράπηκε ως πρόεδρος των Λειτουργών (μεγάλη κουβέντα αυτή!) Μέσης Εκπαίδευσης. Ρωτάμε αν ντράπηκε ως δάσκαλος (άλλη μεγάλη κουβέντα κι αυτή!) για το γεγονός ότι είχε απέναντί του μια μαθήτρια της Β΄ Λυκείου -δική του μαθήτρια ή έστω κάποιου συναδέλφου του- η οποία δεν διδάχθηκε και δεν μπορεί να διακρίνει τη διαφορά Δημοκρατίας και χούντας.

Ο μοχλός για την ανάπτυξη της καινοτομίας, για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου της ανθρωπότητας, για το κλείσιμο της ψαλίδας σε μεγάλες ανισότητες είναι η Παιδεία. Το οικονομικό θαύμα των τίγρεων της Ασίας και η δραστική μείωση των ανισοτήτων σε εκείνες τις κοινωνίες δεν θα είχαν επιτευχθεί αν δεν είχε προηγηθεί μια μεγάλη επανάσταση στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, στη 10ετία του 1970. Οπως δεν θα είχε εκτοξευτεί η φινλανδική οικονομία, αν δεν είχε προηγηθεί η βαθιά μεταρρύθμιση στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας.

Οι ασκήσεις φιλολαϊκής πολιτικής με ντιρέκτ αλλά και «χτυπήματα» κάτω από τη μέση στον Γ. Στουρνάρα είναι αποκαλυπτικές για το «ανεπίδεκτο μάθησης» πολιτικό μας προσωπικό.
Όχι, βεβαίως, ότι ο υπουργός Οικονομικών είναι αλάνθαστος. Όπως και οι προηγούμενοι από αυτόν, οι οποίοι ανέλαβαν να καθαρίσουν τη χώρα από την κόπρο των ελλειμμάτων.
Ποιοι φωνασκούν όμως αντί να σιωπούν; Μεταξύ τους αυτών, ακόμα και εκείνοι που ενώ υπήρχαν 60 δισ. το 2008 τα έκαναν (προεκλογικά) «φιτίλια», χωρίς να δώσουν λογαριασμό σε κανέναν.

Καλούμε τη Κυβέρνηση να αλλάξει, έστω και την ύστατη στιγμή, την πολιτική της και να συνεργαστεί με την Πανεπιστημιακή Κοινότητα ώστε να βγει η Ανώτατη Εκπαίδευση από το αδιέξοδο και να συμβάλει στην απαραίτητη αναγέννηση της χώρας.

Καλούμε το Υπουργείο Παιδείας να εγκαταλείψει τις αυθαίρετες πρακτικές και να προσέλθει αμέσως σε διαιτησία με τα πανεπιστημιακά ιδρύματα προκειμένου να βρεθεί συμβιβαστική λύση.

Το Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο πρέπει να ανοίξουν τώρα.

Με αφορμή την πρόσφατη συζήτηση για τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών στο νέο λύκειο, ως μη ειδικός, θα ήθελα να αναφερθώ σε τρεις προσωπικές εμπειρίες.

Αυτό που γίνεται, κάθε φορά όταν αναφέρει οτιδήποτε η Μαρία Ρεπούση (ΜΡ), να εξελίσσεται μια εκτεταμένη κουβέντα περί «εθνομηδενιστών, αντεθνικώς δρώντων» κλπ, προφανώς δεν μπορεί να έχει αντικειμενική βάση, κάτι τρέχει. Είναι σαν να δέχεται κανείς ότι όλοι οι «εθνομηδενιστές» και όλοι οι «αντεθνικώς δρώντες», αν υποθέσει κανείς ότι υπάρχουν τέτοιοι, βρήκαν μια και μοναδική εκπρόσωπο και της ανέθεσαν ρόλο. Αν πράγματι υπάρχει πρόβλημα επικράτησής τους στην Ελλάδα, ε .. δεν θα είναι τόσο λίγοι, να έχουν μια και μοναδική εκπρόσωπο, θα έχουν κι άλλους. Αν πάλι, είναι ελάχιστοι, και χωρίς προοπτικές να καταφέρουν το στόχο τους, ε …. είναι δυσανάλογα μεγάλη η έκταση που δίνεται.