Ο κ. Κάρολος Παπούλιας είναι Πρόεδρος της Δημοκρατίας. «Δεν έχει άλλες αρμοδιότητες παρά μόνον όσες του απονέμουν ρητά το Σύνταγμα (άρθρο 50) και οι νόμοι που είναι σύμφωνοι με αυτό». «Καμιά πράξη του Προέδρου της Δημοκρατίας (άρθρο 35) δεν ισχύει ούτε εκτελείται χωρίς την προσυπογραφή του αρμόδιου υπουργού ο οποίος με μόνη την υπογραφή του γίνεται υπεύθυνος». Οι αρμοδιότητες του Προέδρου είναι συνεπώς απλά ρυθμιστικές. Δεν ασκεί εξουσία. Και δεν παράγει πολιτική. Προεδρεύει • δεν κυβερνά.

Φυσικά, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας που επισκέπτεται και δέχεται ξένους ηγέτες όπως δέχεται διαδοχικά όλους τους παράγοντες της ελληνικής κοινωνίας και συνομιλεί μαζί τους οφείλει να είναι πλήρως ενημερωμένος για όλα τα προβλήματα. Να στηρίζει τις θέσεις χώρας. Είναι αυτονόητο ότι τις θέσεις αυτές για τα εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα τις καθορίζει η κυβέρνηση. Όταν μάλιστα ορισμένες από τις θέσεις αυτές συναντούν σε κάποιο βαθμό και τη συναίνεση της αντιπολίτευσης, το καθήκον προσαρμογής του Προέδρου είναι ακόμα πιο επιτακτικό. Αν έχει διαφορετική γνώμη μπορεί να την αναπτύσσει σε κλειστές συζητήσεις με τον πρωθυπουργό, τους υπουργούς και τους ηγέτες των κομμάτων. Όχι όμως δημόσια. Αν θέλουμε να είμαστε σοβαρό κράτος.

Και όμως αυτό έγινε –και δεν είναι η πρώτη φορά- τις προάλλες στη Σύμη. Για το θέμα της Χάγης. Είτε άμεσα είτε έμμεσα, για τώρα ή για αργότερα οι περισσότεροι πολιτικοί παράγοντες αυτής χώρας αντιμετωπίζουν θετικά, με ή χωρίς όρους και προϋποθέσεις, το παλαιό σχέδιο της προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο για να λύσουμε με βάση το διεθνές δίκαιο τις διαφορές μας με την Τουρκία. Που είναι διαφορές έστω κι αν εμείς λέμε ότι μόνον οι Τούρκοι τις προβάλλουν ενώ για πολλούς με εξαίρεση τον προσδιορισμό της υφαλοκρηπίδας πρόβλημα άλλο δεν υπάρχει. Το αν κάθε τόσο βρισκόμαστε στα όρια κάποιου θερμού επεισοδίου στο Αιγαίο, αυτό προφανώς, γι’ αυτούς δεν είναι πρόβλημα. Ο Ηλιάκης πρέπει να σκοτώθηκε άνευ λόγου και αιτίας.

Ο κ. Παπούλιας δήλωσε ότι και να υπάρξει ελληνοτουρκική συμφωνία για να πάμε στη Χάγη λύση δεν θα δοθεί γιατί κάτι άλλο θα βρει η Τουρκία (το κατά τους τουρκοφάγους «κράτος-συμμορία») για να μας προκαλέσει. Δηλαδή, αν τον καταλάβαμε καλά, χαμένος κόπος είναι κάθε συζήτηση με την Τουρκία. Ο κ. Παπούλιας δεν μας είπε τί ΔΕΝ θα ήταν χαμένος κόπος. Είναι καλύτερο, καλοκαιριάτικα, να μην το υποθέσουμε αν και μας το προτείνει συστηματικά ο κ. Παπαθεμελής αξιώνοντας μαζικούς εξοπλισμούς για την εξασφάλιση της «εθνικής ισχύος» διότι «μόνον αυτή και η θέληση χρησιμοποίησής της εγγυώνται την ασφάλεια μας». Προφανώς, τα 12 ή τα 20 δις ευρώ του νέου εξοπλιστικού προγράμματος του κ. Μεϊμαράκη δεν του αρκούν.

Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση έχουν παρά τις σημερινές δυσκολίες άλλη άποψη για τον ελληνοτουρκικό διάλογο. Όμως ο κ. Παπούλιας δεν υπονόησε, είπε. Την προσωπική του γνώμη; Αν ναι, δεν χρειάζεται συνταγματική αναθεώρηση, συντελείται από μόνη της με πισωγυρίσματα. Αν όχι, διαθέτουμε πονηρά και αναποτελεσματικά δύο πολιτικές. Ό,τι κι αν συμβαίνει δεν είμαστε σοβαροί.