Η καινοτομία σε αυτή την παρατεταμένη προεκλογική περίοδο δεν είναι οι συμμαχίες, τα μέτωπα και οι συσπειρώσεις που συγκροτούνται, αλλά η θαυμαστή τελειοποίηση των ιδεολογικοπολιτικών ελιγμών. Σκόρπιες ιδέες, εξαγγελίες και υποσχέσεις χωρίς ιδεολογικές συντεταγμένες, χωρίς σαφές πολιτικό πλαίσιο, χωρίς φορτίο. Δεν πρόκειται για πολιτικά προγράμματα αλλά για ένα μωσαϊκό συλλογισμών από γνωστούς πρωταγωνιστές της δημόσιας ζωής, που εμφανίζονται πια με τα κωδικά τους ονόματα. Σύνθημα Ελιά, παρασύνθημα Ποτάμι. Λέξεις που, σκοπίμως, δεν παραπέμπουν στο σημερινό πολιτικό σκηνικό, αλλά σε έναν περίπατο στην εξοχή.

Το να παρουσιάζονται τα πράγματα ως φυσικά, όπως έδειξε ο Ρολάν Μπαρτ στο δοκίμιό του «Μυθολογίες», συνιστά ένα ιδεολογικό τέχνασμα που αποβλέπει στο να εξαγνίσει το παρελθόν και να παρουσιάσει ως νέες και αθώες, πραγματικές καταστάσεις που δεν έχουν τίποτε το φυσικό. Η γλώσσα εξαγνισμένη αποκρύπτει κίνητρα, πολιτικές ευθύνες και λανθασμένες επιλογές. Λειτουργεί σαν παραμορφωτικός καθρέφτης ενθαρρύνοντας την απολιτικοποίηση της κοινής γνώμης.

Αντί λοιπόν για πολιτικές απαντήσεις –λύσεις και προγράμματα, αρχίζουν η αοριστολογία και οι εκκλήσεις, για παράδειγμα, για «διάλογο» και «συσπείρωση». Με τη χρήση της λέξης «διάλογος» επιχειρείται πλήθος αυταρχικών πολιτικών να παρουσιαστούν ως αποτέλεσμα «συναίνεσης» δυνάμεων του προοδευτικού χώρου, ενώ αν σκάψει κανείς λίγο κάτω από το ρήμα «συσπειρώνω», μάλλον θα βρει το «διαιρώ». Ακολουθούν οι μεταφορές. «Να γίνουμε ένα Ποτάμι που θα αλλάξει την Ελλάδα». «Να ταράξουμε λίγο τα λιμνάζοντα νερά φέρνοντας νερό από το Ποτάμι». «Σήμερα φυτεύουμε την Ελιά». Οι πολιτικές ιδέες ξορκίζονται ως απολιθώματα και πνίγονται στη φασαρία ενός λόγου που επιτρέπει απεριόριστους πολιτικούς ελιγμούς και τα χωράει όλα. Από κόμματα που κυβερνούν και ταυτόχρονα διεκδικούν ψήφο για να πιέσουν τους κυβερνώντες (τους εαυτούς τους δηλαδή) να κυβερνήσουν καλύτερα, έως και προσωπικότητες που αποφασίζουν να τραβήξουν τον άσσο από το μανίκι ποντάροντας στην απογοήτευση των πολιτών από τα κόμματα εξουσίας. Ποιο είναι το ζητούμενο; Να επιδιορθώσουν το φθαρμένο, να ξαναποκτήσουν την αθωότητά τους, να ξαναγίνουν πιστευτοί.

Αν δεν τα καταφέρουν, δεν ενοχλεί διόλου την πολιτική βιομηχανία που μπορεί να παράξει μαζικά παρόμοια προϊόντα, με ευφάνταστα ονόματα και κενή περιεχομένου ρητορική. Αυτό τουλάχιστον μας έδειξε η πτώση της Ελιάς και η άμεση αντικατάστασή της από το Ποτάμι.