Τις εποχές που κυβερνούσουν μόνο οι ιδέες του κ. Καμμένου και όχι και ο ίδιος, στα μοναστήρια δάκρυζαν οι εικόνες της Παναγίας, σήμερα στο κοινοβούλιο δακρύζει ο Πρωθυπουργός, όταν δηλώνει ότι «είμαστε σάρκα από τη σάρκα του λαού». Αυτή την μετατόπιση των δακρύων θα την έλεγα και πρόοδο. Ε, όπως και νάναι άλλο να δακρύζουν οι δεισιδαιμονίες και άλλο να δακρύζει ο ζωντανός με σάρκα, οστά και πνεύμα Πρωθυπουργός.
Μετά όμως συνέχισε λέγοντας «είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας». Η μεγάλη πλειοψηφία, το 80% αριστερών και δεξιών, ρίγησε στο άκουσμα αυτής της φράσης. Αναθάρρησαν ακόμη και ο Μπαλτάκος και ο μητροπολίτης Αιγιαλείας Αμβρόσιος. «Εγώ ο δεξιός βαράω προσοχή σ’ αυτά που κάνει η αριστερή κυβέρνηση» είπε ο πρώτος. Και ο δεύτερος, αφού πλέον δεν υμνεί- τουλάχιστον φανερά την Χρυσή Αυγή- δήλωνε φουσκωμένος με εθνική έπαρση πως «ο νέος Πρωθυπουργός εφαρμόζει μια πολιτική που αποπνέει εθνική υπερηφάνεια».
Ποιοι όμως είναι αυτή η «κάθε λέξη» από το Σύνταγμα της χώρας; Ο ίδιος, το κόμμα του, το κόμμα του μαζί με αυτό του Καμμένου, η κυβέρνησή του, οι βουλευτές; Όλα αυτά μαζί; Μα όλα αυτά είναι η πολιτική εξουσία, όπως αυτή εκφράζεται στη νομοθετική και εκτελεστική της διάσταση. Το Σύνταγμα όμως είναι μια τρίτη εξουσία που εξισορροπεί τις άλλες δυο. Γι’ αυτό «η κάθε λέξη του Συντάγματος» δεν εκπροσωπείται από κανένα άλλο παρά μόνο από το ίδιο και την εντεταλμένη να παρακολουθεί την τήρησή του δικαστική εξουσία. Πάνω σ’ αυτόν τον διαχωρισμό των τριών εξουσιών έχει στηθεί η Ευρώπη από την εποχή του Μοντεσκιέ μέχρι σήμερα. Εκτός από ένα μικρό χωριό της: τα Βαλκάνια και ένα άλλο τεράστιο, αυτή τη φορά, χωριό: την τσαρική, την κομμουνιστική και σήμερα την πουτινική Ρωσία. Εκεί θέλουμε να πάμε;
Και έρχομαι στο διακύβευμα. Στις Βρυξέλλες δεν συζητείται αν θα παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ. Συζητείται το αν θα παραμείνει η χώρα στον ευρωπαϊκό πολιτισμό ή το αν θα επιστρέψει στην κατά Ζουράρη και Αμβρόσιο πραγματική της θέση. Στα Βαλκάνια.
Έχω γίνει βαρετός και οχληρός σε πολλούς να επαναλαμβάνω για τις ευθύνες της αρχιτεκτονικής του ευρώ και της πολιτικής της λιτότητας. Για το πόσο επιζήμια ήταν και είναι αυτή, όχι μόνο γι’ όσους περιέπεσαν σε συνθήκες φτώχειας. Η κυρίαρχη στην Ευρώπη των ελίτ πολιτική της λιτότητας έχει μεγάλη ευθύνη για τις κυρίαρχες στους λαούς αντιευρωπαϊκές διαθέσεις. Αλλά για να μιλήσω, όπως ο Υπουργός μας των Οικονομικών, αυτές οι πολιτικές φταίνε κατά 70% για το αντιευρωπαϊκό κλίμα. Γι’ αυτό όμως που συμβαίνει στην Ελλάδα φταίει κατά 100% το παραγωγικό μοντέλο της χώρας μας. Ένα μοντέλο στο οποίο κυβερνούσε μια «απούσα» αστική τάξη σε συνεργασία με ένα αδύναμο έναντι των κρατικών, συνδικαλιστικών και επιχειρηματικών συντεχνιών πολιτικό και κομματικό σύστημα. Αυτό είναι ο κύριος υπεύθυνος της σημερινής μας φτώχειας και ακολουθεί από πολύ μακριά και πολύ αργότερα ο επιβαλλόμενος απ’ έξω νεοφιλελευθερισμός.
Ναι σίγουρα οι Σόιμπλε, Ντάιζεμπλουμ και δυστυχώς και Σούλτς οδήγησαν πολλούς στη φτώχεια. Φτώχεια, αλλά στην Ευρώπη. Οι πολιτικές όμως που οδηγούν τη χώρα εκτός Ευρώπης οδηγούν τη χώρα σε μια άλλη φτώχεια. Δεν μπορώ να το πω καλύτερα, απ’ όσο σε μια ιδιωτική μας συνομιλία το εξέφρασε ο φίλος, και γιατρός, Στέφανος Μανίκας. Φτώχεια -είπε- στην Ελλάδα που ανήκει στην Ευρώπη σημαίνει να είσαι καρκινοπαθής στο τελικό σου στάδιο, να σε βάλουν σ’ ένα τετράκλινο δωμάτιο ενός νοσοκομείου, να σε επιβλέπουν ένας βλοσυρός γιατρός και μια αγέλαστη νοσοκόμα, αλλά παρόλα αυτά να σου χορηγούν μια ανακουφιστική θεραπεία. Φτώχεια στην εκτός Ευρώπης Ελλάδα σημαίνει να πεθάνεις στο σπίτι σου ή και στο δρόμο χωρίς καμία περίθαλψη, μέσα σε λίγες τραγικά επώδυνες μέρες.
Το συνειδητοποιούν αυτό, όσοι στις πλατείες καίνε τις σημαίες της Ευρώπης ή όσοι κυκλοφορούσαν πέρα δώθε με τις σημαίες της DDR, του ανατολικογερμανικού κομμουνιστικού καθεστώτος, στο οποίο η ανθρώπινη ζωή ήταν μια μηδαμινότητα; Μάλλον αυτοί με τις σημαίες της DDR, ζήλωσαν τις τότε ιδέες του σημερινού Υπουργού Εξωτερικών, ο οποίος τη δεκαετία του 70 υποστήριζε με ζήλο τον ανατολικογερμανικό μαρξισμό. Τότε που η DDR ασκούσε κριτική ακόμη και στον σοβιετικό μαρξισμό (του Μπρέζνιεφ, όχι του Γκομπαρτσόφ, για να συνεννοούμαστε). Ναι κριτική στις «αναθεωρητικές» αποκλίσεις των συντρόφων της Μόσχας του Μπρέζνιεφ, για να καταλάβουμε τι σημαίες καίνε και τι σημαίες κουβαλούν περήφανα μερικοί (όχι όλοι φυσικά) εκ των τακτικών θαμώνων των Πλατειών.
Καμία σοσιαλδημοκρατική, αριστερή ή όποια άλλη συνείδηση δεν μου επιτρέπει να δογματίσω. Κανένας που γνωρίζει τι σημαίνει Ευρώπη δεν πρέπει να δογματίσει κοιτώντας τον κομματικό ή ιδεολογικό του κήπο. Όσο μεγάλες και όσο πολλές και αν είναι οι διαφορές αυτών που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θεωρούν πως η παραμονή στην Ευρώπη σημαίνει παραμονή στο Ευρώ, αυτών που βρίσκονται στην Κεντροαριστερά ή στο Ποτάμι, όλοι πρέπει να ενωθούν μπροστά στον κίνδυνο βαλκανιοποίησης της Ελλάδας. Αν δεν υπάρξει μια ανακατανομή στο με ποιους συμμαχεί ο ΣΥΡΙΖΑ (εντός και εκτός του), μια αλλαγή (τώρα) στις συμμαχίες των δυνάμεων διακυβέρνησης της χώρας, πολύ φοβάμαι πως στο μέλλον ο Πρωθυπουργός και να το θέλει, δεν θα μπορεί να είναι «σάρκα από τη σάρκα αυτού του λαού», γιατί αυτός ο λαός θα έχει φάει ο ίδιος τις σάρκες του. Γιατί από τα ωσαννά των «αυθόρμητων» εκδηλώσεων του μπρεχτικού λαού μέχρι τα «σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν» η απόσταση είναι όση από την αυλόπορτα στο ATM.
Έγραφα πριν λίγες μέρες στην Athens Voice ( Χορεύοντας με τους Ντούγκιν) πως «αν ο Διαφωτισμός ήταν σύμφωνα με τον Καντ «η έξοδος του ανθρώπου από την ανωριμότητά του, για την οποία ο ίδιος είναι υπεύθυνος», τότε ο «φιλορωσισμός», ο «φιλοσερβισμός» κλπ. είναι η παραμονή του Έλληνα στην ιστορική και ιδεολογική του ανωριμότητα». Υπάρχει κάτι χειρότερο. Ο αντιευρωπαϊσμός. Αυτός είναι η αναχώρηση του Έλληνα για τη ζούγκλα. Ας κάνουμε ότι μπορούμε, ώστε να μη γίνουν πραγματικότητα οι ευχές των Μπαλτάκων, των Ζουράρηδων και των Αμβρόσιων.
