Η αξιωματική αντιπολίτευση, στην παραζάλη της εσωκομματικής αναμέτρησης, βυθίζεται στη δημαγωγία. Χωρίς καν να αντέχει έναν εσωτερικό διάλογο, άλλοτε ανοηταίνει δείχνοντας ηθικό αυτουργό της ναζιστικής βίας τον Ν. Φίλη, άλλοτε το γυρίζει στο τσάμικο «Η Μακεδονία είναι Ελληνική», παγίως επικαλείται μια μαγική συνταγή μείωσης των δαπανών χωρίς (βεβαίως…) καμία απόλυση. Η άλλη αντιπολίτευση, που ήθελε να συγκυβερνήσει για να εφαρμόσει το μνημόνιο, ανακαλύπτει πόσο βολική είναι η απλή καταψήφιση των προαπαιτούμενων και η ανέξοδη απαγγελία μιας «άλλης» (απορία ψάλτου...) πολιτικής.
Ενώ η κυβέρνηση, λίγες εβδομάδες μετά τις εκλογές, δείχνει σαν να έχει κουραστεί από το φορτίο μιας 4ετίας, χωρίς ισχυρό ενιαίο κέντρο διεύθυνσης.
Ο υπουργός Ναυτιλίας διαφωνεί με τις κυβερνητικές αποφάσεις, αλλά παραμένει στην υπουργική καρέκλα και, αντί να εργαστεί (ως θα όφειλε) για τη χάραξη μιας εθνικής λιμενικής πολιτικής, χάρτη για την ανάπτυξη, «αγωνίζεται» να διώξει τους επενδυτές – ήδη η COSCO πήρε θέση στην Κωνσταντινούπολη και ετοιμάζεται για τη Λεμεσό. Τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια παραμένουν είσοδοι ντροπής για τους επισκέπτες τους, συγκαταλέγονται στα χειρότερα του κόσμου (όπως της Σαντορίνης, Ρόδου κ.ά.) ή τα επιδοτούμε (όπως της Πάρου, με 4 εκατ. ετησίως, ως... άγονη γραμμή!) γιατί η ΟΣΥΠΑ «ξωπετά» το ΤΑΙΠΕΔ και αποφασίζει για τα αεροδρόμιά «της», σίγουρη για την ατιμωρησία του (no risk) «τσαμπουκά».
Πολλοί υπουργοί εφαρμόζουν κατά το δοκούν τη συμφωνία που έκλεισε ο πρωθυπουργός, ψήφισε η Βουλή, δέχτηκε ο ελληνικός λαός με την πρόσφατη ετυμηγορία του. Κι έτσι έχουμε φτάσει να διακυβεύεται όλη η πορεία της χώρας, επειδή έχουν μείνει ανοικτά τρία επιμέρους θέματα: (α) Οι πλειστηριασμοί – κατ’ ουσία, αν το εισοδηματικό κριτήριο θα είναι ίσο με το μέσο εισόδημα του Γερμανού μισθωτού ή μικρότερο... (β) Η μείωση των τιμών των γενοσήμων – αν θα φτηναίνουν μόνο όσα είναι ακριβότερα από 12 ευρώ ή όλα... (γ) Οι 100 δόσεις – αν θα βγαίνουν από τη ρύθμιση όσοι δεν πληρώνουν τη δόση τους μετά από 28 ή από 2 ημέρες…
Στις κρίσιμες ώρες, καθαρές κουβέντες. Την ευθύνη της πορείας της χώρας την έχει ο κ. Αλ. Τσίπρας. Αυτός προσωπικά (κι όχι όσοι στριμώχνονται να χωθούν σε μια φωτογραφία μαζί του) κέρδισε τις εκλογές, παρότι είχε φύγει το 1/3 της προηγούμενης κοινοβουλευτικής ομάδας, το 48% της κεντρικής επιτροπής, το 35% των νομαρχιακών επιτροπών και το 13% των κομματικών μελών – δηλαδή, παρότι είχε διαλυθεί το κόμμα του. Ο ελληνικός λαός του έχει προσφέρει την ευκαιρία να κυβερνήσει επί μία 4ετία, με όσους κρίνει άξιους, ανοίγοντας το παιγνίδι στους νέους, χωρίς παραλυτικές ισορροπίες και βαρίδια παλιών ή νέων «πελατών», με γνώμονα το συμφέρον (όλης) της κοινωνίας. Και περιμένει άμεσα αποτελέσματα.
Γιατί μια κοινωνία με 1,5 εκατομμύριο ανέργους, εκ των οποίων το 10% δεν παίρνει ούτε επίδομα ανεργίας και το 1 εκατομμύριο ματαίως αναζητεί εργασία επί ένα έως τέσσερα χρόνια, μία κοινωνία με 350 χιλιάδες νοικοκυριά στα οποία δεν μπαίνει ούτε ένα μεροκάματο γιατί όλα τα μέλη τους είναι άνεργα, ούτε αντέχεται ούτε αντέχει.
