Η γερμανική αριστερά απεχθάνεται τα κενά.

Η "Αριστερά" αντιλαμβάνεται εαυτήν ως συνεχιστή της παράδοσης του Βίλι Μπράντ. Το τόνισε ο Λόταρ Μπίσκι στην ομιλία του το περασμένο Σαββατοκύριακο, στο ιδρυτικό συνέδριο του νέου κόμματος "Η Αριστερά" (Die Linke), στο Βερολίνο, που προέκυψε από το ανατολικογερμανικό PDS και τη δυτικογερμανική WASG και το οποίο καταγράφει ήδη μια ιδιαίτερα υψηλή δυναμική στις δημοσκοπήσεις.

Η αναφορά στον κορυφαίο εκπρόσωπο και εκφραστή της μεταπολεμικής σοσιαλδημοκρατίας από τον πρώην πρόεδρο του PDS και συμπροεδρεύοντα στο νέο κόμμα μαζί με τον Όσκαρ Λαφονταίν δεν ήταν καθόλου ευκαιριακή και τυχαία. Εκπέμπει ένα σαφές ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα για την πορεία και το ρόλο της Αριστεράς στις σημερινές συνθήκες, τουλάχιστον στην Ευρώπη. Και αυτός δεν είναι άλλος από την κάλυψη του κενού που αφήνει η σοσιαλδημοκρατία με τη μετατόπισή της σε συντηρητικότερες θέσεις. Πραγματοποιεί έτσι ένα μεγάλο άνοιγμα σε ένα ευρύτατο ακροατήριο το οποίο δεν αρκείται και δεν πείθεται από ασαφή αντικαπιταλιστικά οράματα και υποδηλώνει με σαφήνεια ότι ο εφικτός στόχος για την Αριστερά είναι ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος στο πλαίσιο ενός ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου. Αποκαθιστά έτσι μια συνέχεια με ό,τι καλύτερο γνώρισαν και βίωσαν οι ευρωπαίοι πολίτες στα μεταπολεμικά χρόνια, δίνει ελπίδα και ρεαλιστική προοπτική, εξ ου και καταγράφει υψηλή δυναμική. Ούτε βέβαια αποποιείται ως κόμμα την προοπτική συμμετοχής του στη διακυβέρνηση της χώρας, προσφέροντας δείγματα πολιτικής γραφής με τη μέχρι τώρα συμμετοχή του σε τοπικές κυβερνήσεις και κοινοβούλια των ομόσπονδων κρατιδίων της Γερμανίας. Να επισημάνουμε, επιπλέον, ότι οι φορείς που συναποτέλεσαν το νέο κόμμα πρωτοστάτησαν και πρωτοστατούν σε κινήματα και κινηματικές διαδικασίες. Οι περίφημες απεργίες της Δευτέρας, με τη συμβολή του PDS, ήταν η σοβαρότερη αντίσταση στην ατζέντα 2010, του τότε καγκελάριου Σρέντερ. Όμως δεν τις απολυτοποιούν και δεν τις θεωρούν ασύμβατες με ένα συνολικό, ρεαλιστικό και γι αυτό πειστικό εναλλακτικό σχέδιο διακυβέρνησης για τη χώρα τους και την Ευρώπη. Με αυτό το πνεύμα, έχουν καταθέσει για δημόσιο διάλογο και ένα αξιολογότατο σχέδιο ευρωπαϊκής συνταγματικής συνθήκης.

Αντιθέτως, ο ΣΥΝ αρνείται ένα τέτοιο ευρύτατο άνοιγμα εγκλωβιζόμενος από τις ιδεολογικές εμμονές και τις πολιτικές αγκυλώσεις των συμμάχων που συγκροτούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Σε όλο το προηγούμενο διάστημα το εκπεμπόμενο μήνυμα ήταν "αδύνατες κυβερνήσεις σημαίνουν ισχυρή κοινωνία". Άραγε, τι ακριβώς σημαίνει αυτό για έναν εργαζόμενο, έναν αγρότη, ένα μικρομεσαίο επαγγελματία; Σε περίπτωση δε επαλήθευσης της πρόβλεψης για το "κύκνειο άσμα του δικομματισμού", τι θα πράξει η Αριστερά; Απασχολεί τους πολίτες, αλλά απ ό,τι φαίνεται όχι την ίδια. Το εκπεμπόμενο πολιτικό μήνυμα παραμένει μετέωρο, μισό και γι αυτό καθόλου πειστικό. Στην πρόσφατη συνέντευξη Τύπου με την ευκαιρία της προσχώρησης της ΚΟΕ στο σχετικό εκλογικό σχήμα, επαναλήφθηκαν οι αντιφάσεις. Η συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους Οικολόγους Πράσινους σύμφωνα με τον ένα ομιλητή απέτυχε γιατί βασική προϋπόθεση ήταν να υπάρξει δέσμευση ότι δεν θα συνεργαστούν με το ΠΑΣΟΚ σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας. Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ θα προσπαθήσει να διευρυνθεί και με δυνάμεις από τον οικολογικό χώρο, είπε κατόπιν άλλος ομιλητής, μετά από την ομολογία του ναυαγίου με τον πιο συγκροτημένο φορέα αυτού του χώρου στη χώρα μας, για λόγους που δεν πείθουν. Οποιαδήποτε έννοια σχεδίου εναλλακτικής διακυβέρνησης προκαλεί αλλεργικές αντιδράσεις στις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ταυτόχρονα δηλώνεται δημοσίως ότι είμαστε --και σωστά-- υπέρ της απλής αναλογικής για να ανατραπεί ο δικομματισμός. Για να κάνουμε τι;

Και πάλι το βήμα παραμένει μετέωρο. Ο στόχος της ενότητας της Αριστεράς δεν αρκεί ως απάντηση σε ζέοντα προβλήματα που απασχολούν τους πολίτες. Πρέπει να συνοδεύεται και από ένα συνεκτικό, ρεαλιστικό και πειστικό εναλλακτικό σχέδιο που θα καλύπτει το κενό το οποίο έχει αφήσει η σοσιαλδημοκρατία παντού στην Ευρώπη και το ΠΑΣΟΚ στη χώρα μας. Η γερμανική Αριστερά απεχθάνεται τα κενά. Ο ΣΥΝ όχι, και οι εκλογές επίκεινται.