Η καθαρή νίκη του \Μπερλουσκόνι\, μετά από 20 μόλις μήνες στην αντιπολίτευση, οφείλεται πριν απ’ όλα στη σαφή αποτυχία της κυβέρνησης \Πρόντι\. Η ευρύτατη αντιμπερλουσκονική σύμπραξη χωρίς την αναγκαία συνοχή, ένα πειστικό συνεκτικό πρόγραμμα και έναν ισχυρό ηγέτη, απέτυχε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες όσων την ψήφισαν για να απαλλαγούν από τον Μπερλουσκόνι.

Ο μεγιστάνας με το πλούσιο δικαστικό μητρώο θα γίνει για τρίτη φορά στα 72 του πρωθυπουργός, παρ’ ότι οι δύο προηγούμενες θητείες του πήγαν πίσω την Ιταλία, τόσο οικονομικά και κοινωνικά, όσο και στον ρόλο της μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ο κ. Μπερλουσκόνι, χωρίς συγκεκριμένες προγραμματικές δεσμεύσεις και εκπροσωπώντας μια μεταπολιτική λαϊκιστική δεξιά, αλλά και με τη σύμπραξη του μεταφασίστα \Φίνι\, του ξενόφοβου αποσχιστή \Μπόσι\ και της ορίτζιναλ φασίστριας εγγονής του \Μπενίτο Μουσολίνι\, θριάμβευσε γιατί χρέωσε πειστικά σε όλους τους υπόλοιπους, που στο μεταξύ διασπάστηκαν, την αποτυχία μιας νερόβραστης και πληκτικής κυβέρνησης Πρόντι.

Σε μια περίοδο που στην Ευρωπαϊκή Ένωση αυξάνονται οι χώρες που κυβερνώνται από συμμαχικές κυβερνήσεις, στην Ιταλία διαμορφώνεται ένα ισχυρό δικομματικό σκηνικό.

O κ. \Βελτρόνι\, επικεφαλής του αποχρωματισμένου Δημοκρατικού Κόμματος, επένδυσε ...στην ήττα, με στόχο την αξιωματική αντιπολίτευση και ποντάρει στις επόμενες εκλογές. Προσπάθησε να μην χρεωθεί σε μεγάλο βαθμό την αποτυχία Πρόντι και πέτυχε να περιθωριοποιήσει και να συμπιέσει, προς όφελος κυρίως της δεξιάς, τη ριζοσπαστική αριστερά.

Ο μεγάλος ηττημένος των ιταλικών εκλογών ήταν το σχήμα Αριστερά - Ουράνιο Τόξο. Η σύμπραξη της τελευταίας στιγμής της ιταλικής ριζοσπαστικής αριστεράς πλήρωσε περισσότερο απ’ όλους τη δικομματική πόλωση και τα "σπασμένα" της κυβέρνησης Πρόντι στην οποία συμμετείχε, και τώρα βιώνει μια οδυνηρή κρίση.

Οι εκλογές στην Ιταλία έχουν ασφαλώς τα ιδιαίτερα εθνικά τους χαρακτηριστικά, πολύ διαφορετικά από αυτά που καταγράφουν οι εκλογές στη Γερμανία ή την Κύπρο. Προσφέρονται ωστόσο για γόνιμο προβληματισμό και για τα καθ’ ημάς.