Παρατηρώ τα πέντε επιχειρήματα υπέρ του «ναι» και τα άλλα πέντε υπέρ του «όχι» που καταγράφει ο πίνακας της πρώτης σελίδας της «Ε» του Σαββάτου. Το πρώτο εύκολο συμπέρασμα είναι το εξής: Το πιο αδύναμο υπέρ του «ναι» αφορά την οικονομία. Αντίστοιχα, το πιο ισχυρό υπέρ του «όχι» αφορά και πάλι την οικονομία.

Συμβιβασμός είναι το «Σχέδιο Aνάν». Δεν είναι ο καλύτερος, αλλά πρέπει να γνωρίζουμε ότι δεν θα μπορούμε να επιζητήσουμε ξανά την επιδιαιτησία και τη βοήθειά του. Kαι ακόμη πρέπει να σημειωθεί πως τούτος ο συμβιβασμός εμπεριέχει δύο ουσιώδεις διαφορές που δίνουν σ’ αυτό το σχέδιο πρωτόγνωρο δυναμισμό: Πρώτον, οι Eλληνοκύπριοι με την ευφυΐα τους, τη σκληρή δουλειά και την αγωνιστικότητα, κατέκτησαν, μετά το 1974, ισχυρή θέση στην περιοχή τους. Kαι δεύτερον, η ένταξη στην Eυρωπαϊκή Eνωση ανοίγει εντελώς νέα προοπτική δράσης σε περιβάλλον ειρήνης.

Σε περίπτωση που ζητηθεί από ένα κράτος κατάργηση εκκρεμούς δίκης, «το δικαστήριο είναι υποχρεωμένο να εξετάσει το αίτημα και να αποφασίσει με αποκλειστικό γνώμονα την αποτελεσματική προστασία των δικαιωμάτων του πολίτη.

Δέκα τουλάχιστον λόγοι συνηγορούν υπέρ ενός Ναι στο Σχέδιο Ανάν-5. Τους 10 αυτούς λόγους θα τους διέκρινα σε τρεις κατηγορίες: (α) στα ιδιαίτερα θετικά σημεία του ιδίου του Σχεδίου, (β) στις πολιτικές και άλλες συνέπειες στην Κύπρο στην περίπτωση ελληνοκυπριακού Όχι και (γ) στις διεθνείς επιπτώσεις ενός ελληνοκυπριακού ή και ελληνικού Όχι.

Τι είναι το σχέδιο Ανάν, Σύνταγμα ή συνθήκη ειρήνης; Είναι και τα δύο. Τα γεγονότα του 1974 είναι γνωστά. Σήμερα, η διεθνής κοινότητα (ΟΗΕ, Ευρωπαϊκή Ενωση) έρχεται να προσφέρει μια κάποια λύση για τη διεθνή ανωμαλία της τουρκικής στρατιωτικής κατοχής στο νησί.

Για το πώς φτάσαμε στο τελευταίο σχέδιο Ανάν, γιατί κατέληξε να περιλαμβάνει τόσες αρνητικές πλευρές που να το καθιστούν δυσβάσταχτο για την ελληνοκυπριακή πλευρά υπάρχουν αρκετές ερμηνείες, μπόλικο παρασκήνιο και προφανώς κάποιες ευθύνες.

Οπως η Κυπριακή Δημοκρατία πέτυχε την ένταξη παρά τη μη λύση του Κυπριακού, επειδή πέρσι το αδιέξοδο αποδόθηκε στην τουρκική αδιαλλαξία, φέτος μπορεί να συμβεί το αντίθετο.

Ο ελληνισμός, στο σύνολό του –και όχι μόνο ο Κυπριακός– βρίσκεται πια ενώπιον της ιστορίας. Έχει να πει ένα επώδυνο «ναι» ή ένα επικίνδυνο «όχι» στο σχέδιο Ανάν όπως αυτό διαμορφώθηκε... Ουσιαστικά όλος ο ελληνισμός ο οποίος έχυσε αίμα και ιδρώτα για το κυπριακό πρόβλημα πολλές δεκαετίες τώρα έχει λόγο.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι βρισκόμαστε μπροστά στην πιο καθοριστική ίσως φάση του Κυπριακού, τουλάχιστον τις τελευταίες δεκαετίες. Υπήρξαν βέβαια και στο παρελθόν ευκαιρίες και προτάσεις που θα μπορούσαν να είχαν οδηγήσει σε λύση, αλλά απορρίφθηκαν για λόγους που δεν είναι του παρόντος, είτε από την τουρκοκυπριακή είτε από την ελληνοκυπριακή πλευρά.

Καημό έχει ο οποιοσδήποτε πολίτης θέλησε να μάθει το τι ακριβώς συζητείται και παίζεται στην Λουκέρνη. Ακούσαμε σεβάσμιους αναλυτάδες να μας εξηγούν τους κινδύνους που ενέχει το σχέδιο Ανάν (πρέπει να είναι το εκατοστό σχέδιο επίλυσης του Κυπριακού από το 1955 και μετά) αλλά δεν ακούσαμε το σημαντικότερο: ποια είναι η λύση που μας συμφέρει;

Τον τελευταίο καιρό καλλιεργείται ένας μύθος στο Κυπριακό: ότι, δηλαδή, λύση του Κυπριακού μετά την 1η Μαΐου εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα του κυπριακού ελληνισμού.
Κι αυτό διότι η ολοκλήρωση της ένταξης της Κύπρου στην Ε.Ε. θα αλλάξει, υποτίθεται, τα δεδομένα προς όφελος της ελληνοκυπριακής πλευράς.