Την προηγούμενη εβδομάδα συνέβη ένα πολιτικό γεγονός, το οποίο δεν πέρασε απαρατήρητο. Είναι γνωστή η δήλωση του Υπουργού Επικρατείας κ. Φλαμπουράρη στον ραδιοφωνικό σταθμό Σκάι σ’ εκπομπή του κ. Τσίμα πως κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου υπέφεραν όλοι, «εκτός των Αυστριακών και των Πολωνών που ήταν σύμμαχοι». Αυτή η δήλωση προκάλεσε την αντίδραση 130 πολιτών. Πολωνών που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα, αλλά και Ελλήνων. Είχαμε μια τεράστια γκάμα πολιτών να αντιδρά. Καθηγητές Πανεπιστημίων, επαγγελματίες, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι μέχρι και άνεργοι συνυπέγραψαν αυτή τη δήλωση διαμαρτυρίας.

Υπάρχει κάτι το πολύ θετικό εδώ. Πρώτον, είναι ακριβώς ότι η κοινωνία των πολιτών ενεργοποιήθηκε για μια προοδευτική υπόθεση. Δεν είναι κάθε κινητοποίηση της κοινωνίας των πολιτών προοδευτική υπόθεση. Δεν είναι προοδευτικό, όταν οι κοινωνίες κινητοποιούνται για να μη επιτρέψουν σε αλλοδαπούς μαθητές να σηκώσουν την ελληνική σημαία, όταν κινητοποιούνται να μη γίνουν ΧΥΤΑ στην περιοχή τους, όταν δεν δέχονται να κτιστούν ξενώνες για άτομα που χρειάζονται ψυχιατρική υποστήριξη. Ακόμη και όταν εκατομμύρια μαζεύονται για να απαιτήσουν το θρήσκευμα να αναγράφεται στις ταυτότητες, δεν είναι αυτό μια προοδευτική κίνηση. Η προοδευτικότητα της κοινωνίας των πολιτών δεν εξαρτάται από το αν τα αιτήματά της εκφράζουν την πλειοψηφία. Εξαρτάται από τον αν ζητά την αλήθεια. Και η επιστολή δεν ζητούσε την ταπείνωση του υπουργού, ζητούσε μόνο να αποκατασταθεί η αλήθεια.

Το δεύτερο θετικό είναι πως ο Υπουργός απάντησε την ίδια μέρα με μια δήλωση του ζητώντας κατ’ ουσία συγγνώμη. Πρωτοφανές εξ’ όσων γνωρίζω για Έλληνα πολιτικό. Σίγουρα στην απάντηση υπήρχαν και αμφιλεγόμενα σημεία, αλλά το μείζον είναι πως ένας πολιτικός, υψηλά ιστάμενος ζητάει συγγνώμη από πολίτες. Το γεγονός υποβαθμίστηκε από μια άλλη κοινωνία που ήθελε τον ευτελισμό του Υπουργού και όχι τη δημόσια αναγνώριση του λάθους. Αλλά και ο δημοσιογράφος στην εκπομπή του παραδέχτηκε το λάθος του που προκλήθηκε από την πίεση του χρόνου. Δυο κινήσεις που μας μαθαίνουν τι σημαίνει πολιτικός και δημοσιογραφικός πολιτισμός, ο οποίος οδηγεί σε συμβιβασμούς. Στοιχείο πιο απαραίτητο για την ελληνική κοινωνία ακόμη και από το πρωτογενές πλεόνασμα.