Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι σε εξέλιξη οι διαπραγματεύσεις για το «Μακεδονικό». Δεν είναι βέβαιο ότι θα βρεθεί συμβιβαστική λύση. Ο αλυτρωτισμός στη γειτονική χώρα και ο εθνικισμός στην Ελλάδα μπορούν να κλείσουν και αυτό το παράθυρο ευκαιρίας που φάνηκε να ανοίγει.

Η ίδια η κυβέρνηση στη χώρα μας συνιστά από μόνη της ένα σημαντικό πρόβλημα. Η δομική αντίφαση του ετερόκλητου κυβερνητικού συνασπισμού με την ακροδεξιά γραμμή των ΑΝΕΛ δυσκολεύει κάθε σοβαρό και αξιόπιστο αποτέλεσμα. Ούτε φυσικά ένα τέτοιο εθνικό θέμα αντιμετωπίζεται με τακτικισμούς. Η ίδια η επιλογή του πρωθυπουργού για προνομιακή ενημέρωση του Αρχιεπισκόπου δείχνει υποτίμηση των αναγκαίων διακομματικών συναινέσεων. Δημιουργεί δυσκολίες

Το συνέδριο της ΝΔ και ειδικά η ομιλία του K. Μητσοτάκη, αναδεικνύει σημαντικά ερωτήματα για απάντηση και προς το πολιτικό προσωπικό του μεσαίου χώρου αλλά και για τους ίδιους τους πολίτες.
Κατά την ομιλία του ο Μητσοτάκης εμφανίστηκε θαυμαστής του έργου όλων των προκατόχων του που διετέλεσαν Πρωθυπουργοί. Κι αν η επίκληση στο έργου τού πατέρα του και σ’ αυτό του “εθνάρχη” είναι εύλογη, ποιος ο συνδετικός κρίκος κυβερνήσεως Καραμανλή και Σαμαρά;
Ακόμα, ήπιε νερό στο όνομα προέδρων όπως ο Ράλλης και ο Αβέρωφ και όλα αυτά σε ένα συνέδριο που υποτίθεται σηματοδοτεί το “fresh start” και το “οξυγόνο” στην πολιτική ζωή της χώρας.

Η ανάδειξη του Κ. Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ συνιστά μια ιδιαίτερα θετική εξέλιξη για το πολιτικό σύστημα της χώρας.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εμφανίζεται, ως εχθρός του λαϊκισμού, να εμφορείται από μεταρρυθμιστικές ιδέες, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τη συγκρότηση, οργάνωση και λειτουργία του κράτους και επομένως μπορεί να εκσυγχρονίσει το λόγο, πολιτική αλλά και οργάνωση και λειτουργία της συντηρητικής παράταξης.

H εκλογή-ανατροπή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας ήρθε περίπου ως βότσαλο στη λίμνη του πολιτικού συστήματος. Ξαφνικά άλλαξαν όλα. Η πολιτική ηγεμονία του πρωθυπουργού που του χάρισε τρείς άνετες νίκες μέσα σε λιγότερο από δώδεκα μήνες άρχισε να αμφισβητείται. Πλέον υπάρχει νέος αντίπαλος στην αξιωματική αντιπολίτευση. Και αυτό είναι ένα στοιχείο που αναγκάζει όλους τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς να βελτιωθούν. Όσοι υπουργοί του Αλέξη Τσίπρα κόμπαζαν για εύκολο και άνετο διεμβολισμό των όμορων κομμάτων, -όταν και αν εμφανιζόταν τα δύσκολα στη βουλή-, τώρα ρίχνουν τους τόνους και προβλέπουν νέες πολιτικές ισορροπίες.

Η εκλογή Μητσοτάκη ως προέδρου της Νέας Δημοκρατίας θα μπορούσε να είναι μια πάρα πολύ καλή εξέλιξη, όχι μόνο για τη ΝΔ, αλλά και για τη διαμόρφωση της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας. Θα μπορεί όμως να γίνει και το εφαλτήριο για περαιτέρω συρρίκνωση του υπό διαμόρφωση σοσιαλδημοκρατικού χώρου. Τηρουμένων των αναλογιών στη ΝΔ έγινε ό,τι το 1996 με την εκλογή Σημίτη. Όπως τότε οι σύνεδροι του ΠΑΣΟΚ, παρόλο που δεν αγαπούσαν τον Σημίτη, τον ψήφισαν γιατί ήταν ο μοναδικός που εγγυόταν την παραμονή τους στην εξουσία, έτσι και τώρα ο Μητσοτάκης ψηφίστηκε ως ο μόνος που μπορεί να νικήσει τον Τσίπρα.