Η καμπάνια αυτή δεν έμοιαζε με τις άλλες. Δεν ήταν, ας πούμε, διαφήμιση δημοσίων επιχειρήσεων· διαφήμιση που θα όφειλε να κατευθυνθεί σε μέσα ενημέρωσης ορισμένου προφίλ, έστω και αν στο παρελθόν το δημόσιο χρήμα πάχαινε τα μιντιακά προφίλ χωρίς να τα κοιτάζει.

Η χιλιοτραγουδισμένη καμπάνια «Μένουμε Σπίτι» όχι απλώς δεν είχε, αλλά δεν έπρεπε να έχει ποιοτικά κριτήρια ως προς τους φορείς δημοσίευσης. Θα έλεγε κανείς ότι έπρεπε πρωτίστως να διανεμηθεί όχι στα σοβαρά ενημερωτικά μέσα, αλλά σε εκείνα που απευθύνονται σε κοινό ευάλωτο στην παραπληροφόρηση – ή στη μη πληροφόρηση.

...Χάθηκε πολύτιμος χρόνος και κάθε μέρα που περνάει μεγαλώνουν η ύφεση, η ανεργία και η ανασφάλεια. Αντί η κυβέρνηση να ακολουθήσει μια πολιτική γενναίας στήριξης της οικονομίας, αρκείται σε επικοινωνιακά σόου, δίνοντας παχυλά ποσά σε ΜΜΕ για να στηθεί η «εποποιία Μητσοτάκη». Οι εργαζόμενοι βρίσκονται στο καναβάτσο, το πρόγραμμα «Συν-Εργασία» απελευθερώνει τις απολύσεις, τη στιγμή που μικρομεσαίοι επιχειρηματίες στενάζουν με το «πάγωμα» της αγοράς. Ο κλάδος του τουρισμού, από τον οποίο στηρίζεται ένα μεγάλο μέρους του ΑΕΠ μας, έχει αφεθεί στην τύχη του, ενώ εσχάτως προωθείται η ιδιωτικοποίηση ενός πολύτιμου αγαθού, του νερού.

Ο κόσμος όλος αλλάζει κάτω από το βάρος της πανδημίας του κορωνοϊού που μετατράπηκε σε παγκόσμια οικονομική κρίση.

Εδώ, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο Πρωθυπουργός και το δικής του έμπνευσης «επιτελικό κράτος» παραμένουν προσκολλημένοι στις νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες.

Την ώρα που οι οικονομικές βεβαιότητες καταρρέουν, οι κοινωνίες στην Ευρώπη ξανακοιτάζουν την ενίσχυση του δημόσιου τομέα και του κοινωνικού κράτους που να είναι προσβάσιμο σε όλους τους πολίτες, ακόμα και η νεοφιλελεύθερη Ευρωπαϊκή Ενωση αναζητεί νέες πολιτικές με καθοριστικό τον ρόλο του κράτους, η κυβέρνηση στρέφεται εμμονικά στην επόμενη μέρα: τη δική της και όχι της χώρας.

Να ξεκινήσουμε από τα βασικά. Το κράτος έχει το μονοπώλιο της βίας. Φυσικά. Γιʼ αυτό και όποιος πολίτης μιας δημοκρατικής χώρας καταφεύγει σε βίαιες πράξεις τιμωρείται με τις ποινές που προβλέπει η Δικαιοσύνη. Αυτές οι πράξεις δεν διογκώνονται όμως εκ των υστέρων για προπαγανδιστικούς σκοπούς. Μια ληστεία με πιστόλι, για παράδειγμα, δεν μετατρέπεται σε ληστεία με Καλάσνικοφ. Η χρήση οινοπνευματωδών δεν βαφτίζεται κατοχή ναρκωτικών.

Εξομολογητικός ήταν ο πρωθυπουργός στο τελευταίο τηλεοπτικό μήνυμά του, που όλως τυχαίως (;) το έκανε την ίδια μέρα με τον πρόεδρο της Γαλλίας Μακρόν. Ο ένας είναι πρόεδρος με πολλές εξουσίες, ο άλλος είναι πρωθυπουργός που φαντασιώνεται ότι είναι πρόεδρος.

Μας είπε ότι «μέσα σε 50 ημέρες, διαλύθηκαν μύθοι δεκαετιών. Και βγήκαν συμπεράσματα που θα μας συνοδεύουν για καιρό». Πράγματι, διαλύθηκαν μύθοι δεκαετιών. Ομως ξέχασε να μας πει ότι πρόκειται για τους μύθους που κατασκεύασε η δική του ιδεολογία, ο νεοφιλελευθερισμός, και προπαγάνδιζαν τα κόμματα που ανήκουν στη δική του πολιτική οικογένεια. Διαλύθηκαν επίσης και οι εγχώριοι μύθοι που η παράταξή του κατάφερε, με την υπεροπλία που διαθέτει στην περιοχή της ενημέρωσης, να τους δώσει κύρος ιερού λόγου.

Βρισκόμαστε σε μια εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή στη μακρά ιστορία των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Η Τουρκία κλιμακώνει την επιθετικότητά της - πιο πρόσφατο το πρωτοφανές επεισόδιο της παραβίασης του εναερίου χώρου στον Εβρο -, ενώ ταυτόχρονα εμπλέκεται σε όλο και περισσότερα περιφερειακά μέτωπα με απρόβλεπτες συνέπειες για τη γεωπολιτική ισορροπία της περιοχής. Η ανησυχητική αυτή εξέλιξη διαπλέκεται άρρηκτα με την εργαλειοποίηση του Προσφυγικού, την έμπρακτη αμφισβήτηση της κυπριακής ΑΟΖ και τους παράνομους σχεδιασμούς για οριοθέτηση ΑΟΖ με τη Λιβύη εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.

Στην ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», υπάρχει μια σκηνή όπου ο Σταύρος Ξενίδης –υποδύεται τον απόστρατο συνταγματάρχη– λέει σε τόνο επιτακτικό: «Εγώ είμαι στρατιωτικός και τα λέω τσεκουράτα». Βεβαίως ο «τσεκουράτος» βάζει την ουρά στα σκέλια και αποσύρεται ταπεινωμένος όταν η σύζυγός του (Λίλη Παπαγιάννη) τον επαναφέρει στην τάξη: «Τις αγριάδες σου στους νεοσύλλεκτους, όχι σε μένα, Μπούλη. Και όταν μιλάω εγώ, εσύ ρούφα τ’ αυγό σου».

Μου ήρθε στο μυαλό αυτό το στιγμιότυπο παρακολουθώντας την προσπάθεια του υπουργού Ανάπτυξης Αδωνη Γεωργιάδη να μαζέψει τα ασυμμάζευτα στο θέμα της πρώτης κατοικίας.

«Σε κάθε μεταρρύθμιση της νέας κυβέρνησης διακρίνει κανείς ένα ιδεοληπτικό υπόστρωμα που παραπέμπει στις χειρότερες μέρες της μνημονιακής επιτήρησης», υπογραμμίζει, κατηγορώντας ότι «η ΝΔ αδυνατεί να ομολογήσει ότι στραβά αρμενίζει γιατί είναι συνεπής στον ιδεολογικό χάρτη που υπαγορεύει την πορεία της».

Πριν από μερικές μέρες ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, μιλώντας στην εκπομπή «Δέκα» της ΕΡΤ, άφησε σαφείς υπαινιγμούς για την επιλογή του εισαγγελέα να ασκήσει διώξεις στους συλληφθέντες στο Κουκάκι για πλημμελήματα και όχι για κακουργήματα.

Ας με συγχωρέσει ο θεός της Νέας Δημοκρατίας, αλλά κάτι με αρρωσταίνει στην περίπτωση του Ελληνικού. Μου θυμίζει τα Ολυμπιακά έργα που επειδή χάθηκαν τα δύο πρώτα χρόνια σε βλακείες, περάσαμε στη μέθοδο του τσάτρα-πάτρα για να σωθούν τα προσχήματα. Η κατάληξη γνωστή: προχειρότητες, υπερβάσεις προϋπολογισμών, ανύπαρκτη η προοπτική για μετα-ολυμπιακές χρήσεις.

Για τις προοδευτικές ιδέες η υπεράσπιση των λαϊκών τάξεων και έκφραση της κοινωνικής πλειοψηφίας περνά μέσα από μια ολιστική κοινωνική προοπτική και σχέδιο. [...] Μια προοδευτική πολιτική μόνο ως εκφυλισμός μπορεί να ξεπέσει στον οικονομισμό και ακόμη χειρότερα σε μια αντίστροφη ταξική μεροληψία

Η μεροληψία είναι έννοια αρνητική. Η ταξική μεροληψία ειδικότερα, στην αστική και προ-αστική εποχή, χαρακτήριζε πάντα τους από πάνω. Οχι μόνο δεν υπήρξε ποτέ σημαία της Αριστεράς και των από κάτω, αλλά αποτελούσε και αποτελεί κόκκινο πανί, είτε για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και των ίσων ευκαιριών ενάντια σε ταξικές διακρίσεις είτε για την υπεράσπιση ευρύτερα των κοινωνικών συμφερόντων των λαϊκών τάξεων.

Θύμωσε ο πρωθυπουργός επειδή την ώρα που έδινε σκληρή μάχη με τον Ερντογάν στο Λονδίνο για τα εθνικά συμφέροντα, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης «έκανε απρεπείς δηλώσεις. Λάθος πράξη, τη λάθος στιγμή. Ο κ. Τσίπρας σε μια κρίσιμη στιγμή έβγαλε τον χειρότερο εαυτό του, εύχομαι ειλικρινά να μην είναι και ο μοναδικός». Ο κ. Τσίπρας δεν του απάντησε γιατί ήταν στην Τυνησία – ίσως γι’ αυτό πήγε στη Βουλή και μίλησε ο κ. Μητσοτάκης. Προφανώς του αρέσει να παίζει χωρίς αντίπαλο.