Θα ήταν άδικο να θεωρήσει κάποιος ότι η δροσερή πνοή της αστυνομίας είναι η απάντηση της κυβέρνησης σε κάθε ερώτηση. Προηγείται μια άλλη: Ιδιώτες (με κρατική επιδότηση) διά πάσαν νόσον: Υγεία, Παιδεία, περιβάλλον, ασφάλιση.

Η συζήτηση στη Βουλή για το νομοσχέδιο Κεραμέως - Χρυσοχοΐδη επικύρωσε την ταυτότητα της Νέας Δεξιάς. Η ΕΚΟΦίτικης κοπής κατασταλτική λογική αναδείχθηκε ως η άλλη πλευρά του ελληνικής κοπής νεοφιλελευθερισμού, που ισοπεδώνει κάθε έννοια αξιοκρατίας στο όνομα ενός συμβολαίου -υψηλής- τιμής με τους ιδιοκτήτες κολεγίων.

Αυτούς, δηλαδή, στους οποίους το γαλάζιο κράτος χαρίζει τη δυνατότητα να προσφέρουν εύκολα πτυχία (και τα συνακόλουθα επαγγελματικά δικαιώματα) σε όσους αποτύχουν να εισέλθουν στα όλο και ψηλότερα στις διεθνείς αξιολογήσεις δημόσια πανεπιστήμια της χώρας, αλλά έχουν χρήματα για να τα εξαγοράσουν από κολέγια στα οποία η Κεραμέως αρνήθηκε ευθέως να βάλει βάση εισαγωγής.

Δεν πρόκειται για μεμονωμένη μεθόδευση. Η χώρα πηγαίνει από τη μία καραντίνα στην άλλη, αλλά το ιδιωτικό σύστημα Υγείας δεν επιτάχθηκε. Μένει μακριά από τη μάχη περιμένοντας όσους πάσχουν από οτιδήποτε πέραν του κορωνοϊού και μπορούν να βρουν χρήματα για να νοσηλευτούν. Οι συντάξεις καθυστερούν ενόσω καραδοκούν οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες για όποιον έχει χρήματα.

Έμποροι και καταστηματάρχες καταστρέφονται από μια πολιτική ακορντεόν χωρίς άλλο σχέδιο από την πριμοδότηση των μεγάλων αλυσίδων, στις οποίες, μάλιστα, δίνεται η διακριτική ευχέρεια να επιλέξουν αν θα δεχθούν να κάνουν μαζικά τεστ στους εργαζόμενους. Τα σχολεία ανοιγοκλείνουν χωρίς αραίωση, χωρίς επιπλέον καθηγητές, χωρίς μέτρα υγιεινής. Παράλληλα με την ανείπωτη ψυχολογική πίεση της καραντίνας, τα παιδιά βλέπουν να χάνουν το τελευταίο πρωθυπουργικό μίλι από όποιον μπορεί να διαθέσει χρήματα σε ιδιωτικά και ιδιαίτερα.

Το μέλλον τους, όπως και όλης της κοινωνίας, υπονομεύεται συνειδητά από αυτό το τραμπικό υβρίδιο που δημιουργεί ο Μητσοτάκης. Ενσωματώνοντας κάθε ακραία δεξιά αντίληψη στο νεοφιλελεύθερο σχέδιό του, προσεγγίζει πλέον καθαρά τον Όρμπαν (ο χειρισμός της δημόσιας τηλεόρασης είναι το τελευταίο δείγμα γραφής, μετά το ξεκαθάρισμα στη Δικαιοσύνη), απομακρυνόμενος από παραδείγματα σαν αυτό του Ντράγκι.

Ο κεντρικός τραπεζίτης που κράτησε τα ηνία του ευρώ κατά τη διάρκεια της ευρωπαϊκής κρίσης (και της ελληνικής τραγωδίας), ένας τεχνοκράτης που με καμία φαντασία δεν μπορεί να χρεωθεί στην Αριστερά, κατά τη διάρκεια των διαβουλεύσεων για τον σχηματισμό της νέας ιταλικής κυβέρνησής του έθεσε ως προτεραιότητα την επαναλειτουργία των σχολείων με προσλήψεις καθηγητών ώστε να μην υπάρχει κανένα κενό, τουλάχιστον τον Σεπτέμβριο, ενώ αναφέρθηκε στην ανάγκη εμβολιασμού των διδασκόντων και μαζικών τεστ στα σχολεία. Μια σύγκριση που δείχνει πως το #ΜένουμεΕυρώπη Μητσοτάκη δεν έχει Ευρώπη...