Κατά την πρώτη φάση της πανδημίας Covid-19 έχουν ληφθεί, ακόμη και στις ευρωπαϊκές χώρες, μέτρα που εισχωρούν στο πεδίο της ιδιωτικότητας και της προσωπικής ελευθερίας, το οποίο στον ευρωπαϊκό τουλάχιστον χώρο υπάγεται σε αυστηρή νομική προστασία.

Είναι ίδιον των κρίσεων. Φέρνουν στην επιφάνεια τα αδρότερα χαρακτηριστικά μιας χώρας, αναδεικνύουν τις καλές και τις κακές πλευρές της, ρίχνουν φως σε θέματα που ήταν στο ημίφως, επιταχύνουν προϋπάρχουσες τάσεις. Από την άλλη, η κρίση καθαυτή αποτελεί ένα αυτοτελές «γεγονός», στη διαχείρισή της κρίνονται ηγεσίες, κόμματα, θεσμοί, κρίνεται η ίδια η κοινωνία. Κατά τούτο μπορεί να παραγάγει μακροπρόθεσμα αποτελέσματα. Μακροχρόνιες δομικές τάσεις και μάχιμες επιλογές που γίνονται στο καμίνι του κινδύνου και της αβεβαιότητας, αθροίζονται κάποια στιγμή στη συλλογική συνείδηση και κάνουν ταμείο. Διεθνώς η ώρα αυτή δεν έχει έρθει, η υγειονομική κρίση παραμένει, οι οικονομικές επιπτώσεις είναι προς το παρόν απροσδιόριστες, και οι γεωπολιτικές παιζόμενες με κομβικό σημείο τις αμερικανικές εκλογές τον Νοέμβριο του 2020.