Η Ελλάδα τα πήγε εξαιρετικά καλά την πρώτη περίοδο της πανδημίας, λόγω της γρήγορης ανταπόκρισης της πολιτείας και του πληθυσμού, μέχρι το καταστροφικό τσουνάμι θανάτων στη Βόρεια Ελλάδα τον Οκτώβρη του 2020. Δυστυχώς σήμερα είναι στην πρώτη 20άδα χωρών σε συνολικούς θανάτους παγκόσμια. Ο περσινός χειμώνας ήταν ο χειρότερος της επιδημίας στην Ελλάδα, ενώ άλλες χώρες κατάφεραν να περιορίσουν τις απώλειες. Είναι σημαντικό να επισημάνουμε ότι έχουμε τα εργαλεία να σταματήσουμε την επιδημία.

Ο καγκελάριος της Αυστρίας το είπε καλύτερα απ’ όλους. Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση και δεν τιθασευτεί ο πληθωρισμός -εξομολογήθηκε σε στελέχη του κόμματός του- υπάρχουν μόνον δύο επιλογές: Αλκοόλ ή ψυχοφάρμακα. Ο ήλιος του καλοκαιριού θα έπρεπε να ελαφραίνει κάπως την ατμόσφαιρα. Αλλά στον κόσμο της ευρωπαϊκής πολιτικής επικρατεί βαρυχειμωνιά. Ο Ντράγκι κινδυνεύει να παρασυρθεί σε μια δίνη πέντε αστέρων, ο Μακρόν βρέθηκε να παλεύει μ ένα εχθρικό κοινοβούλιο, ο ανοικονόμητος Μπόρις έπεσε με πάταγο και, γενικά, σε καμμιά ευρωπαϊκή πρωτεύουσα το πολιτικό καλοκαίρι δεν κυλά ήσυχα

Επειδή με τον Covid δεν έχουμε ξεμπερδέψει ακόμα, οποιαδήποτε πρόβλεψη για το τι θα συμβεί στο μέλλον είναι παρακινδυνευμένη. Τα τελευταία δύο χρόνια όμως έχουν δει πολλά κι απίστευτα τα μάτια μας. Κι αυτό μας επιτρέπει να διατυπώσουμε ορισμένες εικασίες για τον κόσμο που θα προκύψει όταν η πανδημία εκλείψει ή γίνει ένα διαχειρίσιμο υγειονομικό πρόβλημα. Από τα τόσα που ανέσυρε στην επιφάνεια ο ιός θα σταθώ σε δύο.

Να μειωθούν οι θάνατοι. Να μηδενιστούν. Αυτό θέλουμε όλοι. Να λιγοστέψουν όσο ταχύτερα γίνεται τα κρούσματα και οι εισαγωγές στα νοσοκομεία και στις μονάδες εντατικές θεραπείας. Μέχρι στιγμής, όμως, η πραγματικότητα αρνείται να υποταχθεί στις επιθυμίες μας και στις καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις των κυβερνητικών παραγόντων πως έχουμε ήδη περάσει σε φάση αποκλιμάκωσης.

«Είναι πάρα πολύ σημαντικό να γίνει κατανοητή η επίδραση που έχει η ανθρώπινη κοινωνία στον πλανήτη και κατά πόσο μπορεί να την αντέξει»

Την ανάγκη επέκτασης του δημόσιου συστήματος Υγείας τόνισε ο καθηγητής Μικροβιολογίας και μέλος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων του υπουργείου Υγείας Αλκιβιάδης Βατόπουλος μιλώντας στην ΑΥΓΗ και συμπληρώνει ότι πρέπει να αναπροσαρμόσουμε γενικότερα τον τρόπο που ζούμε. Σύμφωνα με τον ίδιο, η Όμικρον έχει φέρει νέα δεδομένα και πιέζει το Εθνικό Σύστημα Υγείας, ωστόσο παραμένει ενεργό το ενδεχόμενο να αποτελεί το τέλος της πανδημίας λόγω υπερμεταδοτικότητας.

Σε μια ανάρτηση στην προσωπική της σελίδα στο Facebook στις 30 Δεκέμβρη η δρ Χρύσα Παπαγεωργίου (αναισθησιολόγος - εντατικολόγος και υπεύθυνη της μονάδας ημερήσιων χειρουργείων του αναισθησιολογικού τμήματος του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Tenon στο Παρίσι) περιέγραψε την τραγική ιστορία νεαρής ασθενούς με καλής πρόγνωσης καρκίνο που κατέληξε έπειτα από λοίμωξη από τον SARS-CoV-2, στέλεχος Δέλτα, που κόλλησε - αν και εμβολιασμένη με τρεις δόσεις - από τον αντιεμβολιαστή σύντροφό της.

Το 1832, μια μεγάλη πανδημία χολέρας χτύπησε το Παρίσι. Μέσα σε λίγους μήνες η αρρώστια σκότωσε 20.000 σε μια πόλη με πληθυσμό 650.000. Οι περισσότεροι θάνατοι σημειώθηκαν στο κέντρο της πόλης εκεί όπου ζούσαν, σε άθλιες συνθήκες, οι φτωχότεροι εργάτες, που η βιομηχανική επανάσταση είχε φέρει στο Παρίσι. Η εξάπλωση της ασθένειας όξυνε τις ταξικές εντάσεις, καθώς οι πλούσιοι κατηγορούσαν τους φτωχούς ότι διαδίδουν την νόσο και οι φτωχοί πίστευαν ότι τους δηλητηριάζουν.

Οι προβλέψεις των ειδικών επί της πανδημίας δείχνουν κάποιο φως στην άκρη του τούνελ: η COVID-19 δεν θα μας απαλλάξει της παρουσίας της αλλά, εφόσον δεν ξεφυτρώσει κάποια παραλλαγή με πιο επικίνδυνες μεταλλάξεις, θα μείνει ενδημική ασθένεια – όχι ως πανδημία.

Βρισκόμαστε ήδη περίπου δύο χρόνια από την έναρξη της πανδημίας της Covid-19. Κουραστήκαμε. Τα οικονομικά πλήγματα είναι σοβαρά για πολλούς. Όμως η εμφάνιση και ραγδαία εξάπλωση του στελέχους Όμικρον απαιτεί στάση ανάλογη με τα πράγματα -η υποτίμηση θα ήταν μεγάλη πλάνη. Τώρα, στην αρχή του 2022, προτεραιότητα έχει η αντιμετώπιση του Όμικρον.

Το κρεβάτι δεν κάνει την Εντατική. Το είπε (στον Παύλο Τσίμα, στον ΣΚΑΪ) με τόσο αφοπλιστική απλότητα η καθηγήτρια Πνευμονολογίας και εντατικολόγος Αναστασία Κοτανίδου. Το είπε σαν να ήθελε να βάλει, επιτέλους, μια κατακλείδα στη χύδην «διασωληνολογία».

Από τότε που συμπιέστηκε η κοινωνική και πολιτική εμπιστοσύνη, ο εναντιωματισμός βρίσκεται σε ανοδική τροχιά. Ως εναντιωματισμό κατανοούμε την πρόταξη μιας θέσης έντονης άρνησης απέναντι σε κάτι που όμως δεν συνοδεύεται από τεκμηριωμένη αιτιολόγηση όσον αφορά τους λόγους μιας τέτοιας τοποθέτησης.

Θυμάστε εκείνους τους Σουηδούς ειδικούς σε θέματα δημόσιας υγείας που προειδοποιούσαν πως η πανδημία δεν είναι αγώνας εκατό μέτρων αλλά μαραθώνιος, και ως εκ τούτου κυβερνήσεις και κοινωνίες θα έπρεπε να οπλιστούν με υπομονή και να προετοιμαστούν με βάση έναν μακρύ χρονικό ορίζοντα;