Την ημέρα που ο Τραμπ έκοβε με το σπαθί την τούρτα (και το αίμα μας) σε εκείνη την τελετή εγκαινίων μιας εκλεγμένης μοναρχίας, πολύ μακριά από τον νέο κόσμο της Ουάσιγκτον, στο Μαγικό Βουνό της Ελβετίας, ο παλιός κόσμος συγκεντρωνόταν στο ετήσιο ραντεβού του, στο Φόρουμ του Νταβός. Και ο οργανισμός Oxfam παρουσίαζε εκεί την καθιερωμένη πια έκθεσή του για τις ανισότητες στον κόσμο.

Το ερώτημα που τίθεται από τους ευρωπαίους πολίτες, οι οποίοι υφίστανται τις συνέπειες της σκληρής λιτότητας, είναι αν είναι δυνατόν να ελεγχθούν από την πολιτική εξουσία οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές.

Ο καύσωνας, οι πυρκαγιές δασών και η ξηρασία που έπληξαν τη Ρωσία και την Κεντρική Ασία ίσως να είναι πρωτόγνωρα φαινόμενα στη σύγχρονη ιστορία. Υπάρχει, όμως, κάτι το συνηθισμένο στην απειλούμενη επισιτιστική κρίση, καθώς η τιμή των σιτηρών παραμένει 50% υψηλότερη από ό,τι ήταν πριν από δύο μήνες.

Ο μεγάλος μαρξιστής ιστορικός μιλάει για τις ανατροπές στην παγκόσμια τάξη, τις αλλαγές στον κόσμο της εργασίας, τους νέους ταξικούς διαχωρισμούς, την Κρίση του 1929 και τη σημερινή, το έθνος-κράτος, τις «ανθρωπιστικές» επεμβάσεις και τα υπερεθνικά μορφώματα

Η Έλινορ Όστρομ, που μόλις βραβεύτηκε με το Νόμπελ οικονομικών, δεν συγκαταλέγεται στους πολιτικά στρατευμένους επιστήμονες. Τουλάχιστον όχι όπως μάθαμε να τους διαβάζουμε, καθώς θα δούμε στον χαμηλότονο, διστακτικό σχεδόν, ακραία απλό τρόπο έκφρασής της στη συνέντευξη που μεταφράσαμε από τη γερμανική Die Zeit

Πριν από μερικούς μήνες περιμένοντας την αναγγελία της πτήσης μου στο αεροδρόμιο του Ανόι, χάζευα τον παγκόσμιο χάρτη που ήταν αναρτημένος στον τοίχο πίσω από τα γκισέ των αεροπορικών εταιρειών. Χιλιάδες φορές είχα δει παγκόσμιο χάρτη, αλλά σʼ αυτόν κάτι δεν μου κολλούσε. Και μου πήρε αρκετά λεπτά μέχρι να καταλάβω τι.

Στις μεταψυχροπολεμικές ημέρες που ζούμε, δεν αντιμετωπίζουμε μία και μόνη απειλή. Αντιμετωπίζουμε σειρά αποκεντρωμένων, διεθνών απειλών: την τρομοκρατία των ισλαμιστών, την παγκόσμια οικονομική κρίση, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, τη διάδοση των πυρηνικών όπλων και, όπως βλέπουμε σήμερα, πιθανές πανδημίες, όπως η νέα γρίπη.

Η γρίπη των χοίρων μάς υπενθυμίζει κάτι που ξεχνάμε κι ας μας το θυμίζει δραματικά η παγκόσμια οικονομική κρίση: ότι ο κόσμος είναι ένας και όλο και πιο μικρός. Οτι τα σύνορα είναι εικονικά. Οτι η προστασία που προσφέρουν είναι μύθος, εφόσον κανένα σύνορο δεν προστατεύει μια χώρα από τα χειρότερα οικονομικά αλλά και φυσικά υπερεθνικά φαινόμενα, όπως το τσουνάμι.

«Η καλύτερη στιγμή για να φυτέψεις ένα δέντρο είναι πριν από 20 χρόνια. Η επόμενη καλύτερη στιγμή είναι τώρα».

Με το γνωστό αυτό αφρικανικό απόφθεγμα τελειώνει το πρώτο βιβλίο της Νταμπίσα Μόγιο με τίτλο «Dead Αid» (Νεκρή Βοήθεια) που κυκλοφόρησε την περασμένη εβδομάδα στη Βρετανία από τις εκδόσεις Αllen Lane.

Τον Δεκέμβριο του 1978 ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ ανακοίνωνε τη σύναψη πλήρων διπλωματικών σχέσεων με την Κίνα ολοκληρώνοντας μια πορεία που είχε αρχίσει με την επίσκεψη Νίξον στο Πεκίνο στις αρχές του 1972.

Πώς χάσαμε τη Ρωσία; Το ερώτημα δεν είναι καινούργιο – οι μελετητές το επαναλαμβάνουν εδώ και είκοσι χρόνια σχεδόν- αλλά δεν ρίζωσε ακόμη στο κεφάλι υπευθύνων της Δύσης.

Η τρίτη επιστημονική επανάσταση κάνει δυνατή μια νέα κοινωνική Ευρώπη για τον εικοστό πρώτο αιώνα. Το ευρωπαΐκό όνειρο είναι είναι ο άξονας της νέας κοινωνικής Ευρώπης. Η πλειοψηφία των ευρωπαίων πολιτών ελπίζουν προ παντός σε μια καινούργια κοινωνική Ευρώπη που θα βασίζεται στη «ποιότητα της ζωής».