Η πολιτική βία στη χώρα μας αποτελεί μια νέα πραγματικότητα. Τον κεντρικό ρόλο έχει η νέα γενιά της σκληρής αριστερίστικης τρομοκρατίας. Υπάρχει, όμως, και η αυξανόμενη δράση της «Χρυσής Αυγής», με βίαιες πρακτικές σε βάρος αριστερών πολιτών και μεταναστών. Υπάρχουν, ακόμα, πράξεις τυφλής βίας, όπως αυτές που βλέπουμε συνήθως από τους κουκουλοφόρους στη διάρκεια διαδηλώσεων, αλλά εσχάτως και ανοργάνωτες ενέργειες βίας όπως η επίθεση στο βουλευτή της ΝΔ, Κ. Χατζηδάκη.

Η βία που ασκήθηκε κατά ενός πολιτικού, όπως ο Κωστής Χατζηδάκης, που – αν µη τι άλλο – ήταν πάντα συνεπής µε τις ιδέες του και µε τη µετριοπάθειά του, δεν είναι µόνο αυτόπου φαίνεται. Δεν είναι µόνο βία αγανακτισµένων οι οποίοι θίγονται από τα µέτρα που προβλέπονται στο Μνηµόνιο, δεν είναι µόνο βία όσων θίγονται µεν από τα µέτρα αλλάµέχρι σήµερα έχουν ωφεληθεί πολλαπλά από την απουσία τους

Ολα τα ’χαμε σ’ αυτήν την ταλαίπωρη χώρα οι Ταλιμπάν μας έλειπαν... Ακολουθώντας τα βήματα των οπαδών του Προφήτη, οι δικοί μας «αγανακτισμένοι» προφήτες της εξέγερσης άρχισαν κι αυτοί τις προγραφές, στοχοποιώντας όσους έχουν αντίθετη γνώμη με τη δική τους ή έχουν το... θράσος να ασχολούνται με θέματα ταμπού για ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας, όπως είναι η βία και η τρομοκρατία.

Η έκρυθμη κατάσταση που επικρατεί εδώ και μέρες στην περιοχή της Κερατέας, με τη σχεδόν πολεμική αντιπαράθεση των κατοίκων που πασχίζουν να αποτρέψουν τη δημιουργία ΧΥΤΥ (ή μήπως «καλυμμένου» ΧΥΤΑ;) στην τοποθεσία Οβριόκαστρο και των δυνάμεων αστυνομικής καταστολής, με άγριες συμπλοκές, τραυματισμούς κατοίκων, ακόμη και ηλικιωμένων, συλλήψεις και προσαγωγές στο αυτόφωρο, αποδεικνύει –δυστυχώς για άλλη μια φορά– την πλήρη ανεπάρκεια και αποτυχία της πολιτείας να σχεδιάσει, να προγραμματίσει και να υλοποιήσει μια ορθή, πειστική και κοινωνικά αποδεκτή πολιτική ολοκληρωμένης διαχείρισης των απορριμμάτων του λεκανοπεδίου – με ό,τι αυτό συνεπάγεται, βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα.

Για μια ακόμη φορά η απεργία – πορεία που ωργάνωσαν οι εντελώς αδύναμες και αναξιόπιστες ηγεσίες της Γ.Σ.Ε.Ε και της ΑΔΕΔΥ μετατράπηκε σε γιορτή βίας των διαφόρων ομάδων κουκουλοφόρων.

Επιθέσεις σε δημόσια κτίρια και ιδιωτικά καταστήματα, βόμβες μολότωφ, καμμένα αυτοκίνητα, φλεγόμενοι σωροί σκουπιδιών, έλλειψη επιχειρησιακού σχεδίου της αστυνομίας, βροχή δακρυγόνων, μετέτρεψαν το κέντρο της Αθήνας σε κόλαση.

Ο νόμος του Λυντς ουδέν καλό προοιωνίζεται. Το ζήτημα δεν είναι απλά η καταδίκη φαινομένων λυντσαρίσματος σαν αυτό με θύμα τον βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Κωστή Χατζηδάκη στην Αθήνα, το οποίο κυκλοφορούσε από προχθές στο facebook επειδή -αν είναι δυνατόν- οι δημοσιογραφικές ενώσεις έχουν καταλήξει στο ασφαλές συμπέρασμα ότι οι γενικές απεργίες πρέπει να θάβονται επικοινωνιακά για λόγους ταξικούς . Ούτε ο αυτονόητος εντοπισμός των ενόχων.

....Ζούμε την θέσπιση ενός τερατώδους θεσμικού πλαισίου, με δέσμες καταστροφικών μέτρων, που έχουν σαν αποτέλεσμα τη διάλυση και την αποσάρθρωση του κοινωνικού ιστού.
Η αγανάκτηση και η οργή των πολιτών είναι απολύτως δικαιολογημένη. Δεν νομιμοποιεί όμως με κανένα τρόπο τέτοιες ενέργειες, που στρέφονται εναντίον της δημοκρατίας και του κοινοβουλευτικού βίου μας. Η απολύτως δικαιολογημένη αγανάκτηση και οργή δεν νομιμοποιεί τρόπους έκφρασης απολύτως αδικαιολόγητους, υπονομευτικούς του αγώνα των εργαζομένων, προβοκατόρικους, ακυρωτικούς και τελικά ύποπτους.

Η Δημοκρατική Αριστερά εκφράζει τον αποτροπιασμό της και την ανησυχία της για τα πρόσφατα φαινόμενα βίας στο ΑΠΘ με θύματα δύο διδάσκοντες. Τέτοιες πρακτικές βάλουν ενάντια στο δημόσιο πανεπιστήμιο, στο άσυλο και στη δημοκρατία. Η Δημοκρατική Αριστερά καλεί όλη την πανεπιστημιακή κοινότητα να διαφυλάξει την εσωτερική δημοκρατία και να απομονώσει τα στοιχεία που ντροπιάζουν το ελληνική πανεπιστήμιο. Είναι αυτονόητη υποχρέωση της Πολιτείας να διαφυλάξει τους χώρους του δημόσιου Πανεπιστημίου.

Εχουν άραγε αναρωτηθεί όλες αυτές οι χιλιάδες οργισμένων πολιτών που φώναζαν και χθες εν χορώ «να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» τι θα συνέβαινε αν η επιθυμία τους γινόταν πραγματικότητα;

Γιατί όσο δικαιολογημένη κι αν είναι η οργή για τις αυτονόητες και δεδομένες ευθύνες του πολιτικού συστήματος για τη σημερινή κρίση άλλο τόσο αυτονόητο έπρεπε να είναι ότι με το να το καταδικάσουμε στην πυρά, όχι μόνο δεν κερδίζουμε τίποτε, όχι μόνο δεν πρόκειται να ξεπεράσουμε την κρίση αλλά αντιθέτως οδηγούμαστε σ’ ένα ακόμα μεγαλύτερο αδιέξοδο...

Την ώρα που έχουμε τρεις δολοφονημένους από εμπρησμό, έχουμε και μια προσπάθεια επιμερισμού των ευθυνών για την πράξη αυτή και στον εργοδότη της τράπεζας. Προβάλλεται ως ενοχοποιητικό στοιχείο γι’ αυτό η εργασιακή πίεση να μην απεργούν γενικά, αλλά και το γεγονός ότι μια τέτοια μέρα, με μια μεγάλη διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας, δεν έκλεισε το κατάστημα και έτσι εκτέθηκαν οι εργαζόμενοι σε αυτόν το κίνδυνο.

Η ανθρώπινη ζωή είναι αναπαλλοτρίωτη αξία. Η βία είναι εχθρός του δημοκρατικού κινήματος των πολιτών, προσβάλλει, αντιστρατεύεται τη ζωή, τροφοδοτεί συντηρητικά αντανακλαστικά και τεμαχίζει την κοινωνική συνοχή. Οι χιλιάδες των πολιτών που κατέβηκαν στους δρόμους, διαδήλωσαν για τη ζωή, για την αξιοπρέπεια αυτής της ζωής, για τα κοινωνικά τους δικαιώματα. Είναι δημοκρατικό καθήκον σε αυτές τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες για τη χώρα και το λαό μας, να οικοδομείται η πιο πλατιά λαϊκή ενότητα σε αγώνες για τα δίκαια των εργαζομένων και της κοινωνίας. Η απερίφραστη καταδίκη της βίας είναι η ελάχιστη υποχρέωση κάθε δημοκρατικού πολίτη.

Είναι ανοιχτά αντιδημοκρατικό, είναι ηθικά απολύτως απαράδεκτο και πολιτικά εξαιρετικά επικίνδυνο να επαναληφθούν σε κινητοποιήσεις καταστάσεις που να αφήνουν το παραμικρό περιθώριο, την πιθανότητα φόνου ανθρώπων. Η ευθύνη είναι όλων. Είναι ώρα καθαρών επιλογών και όχι υπεκφυγών.
ΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου, της Παρασκευής Ζούλια και του Επαμεινώνδα Τσάκαλη δεν ήταν ένα συνηθισμένο εργατικό ατύχημα, ούτε επρόκειτο για συνωμοτική τρομοκρατική ενέργεια.