Θέμα: Εξωτερική Πολιτική - Σελίδα: 1
Σπύρος Δανέλλης, Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ, 02/09/2020
Η ελληνική διπλωματία ανήκει, διαχρονικά, στη «σχολή της ακινησίας»: αφήνουμε για τους επόμενους την επίλυση προβλημάτων και διαφορών με τους γείτονες, ώστε να μην αναλάβουμε εμείς το πολιτικό κόστος της όποιας υποχώρησης ή αναγκαίου συμβιβασμού θα απαιτηθεί στη διαπραγμάτευση.
Γιάννης Βούλγαρης
Η ένταση των σχέσεων με την Τουρκία έχει νέα στοιχεία που δείχνουν ότι έχουμε πλησιάσει σε ιστορικό σημείο στροφής και γιʼ αυτό η πολιτική της ακινησίας και της αδράνειας μπορεί να αποβεί μοιραία. Υπάρχουν δύο ταυτόχρονες και αλληλένδετες συνθήκες ώστε η στροφή να μην είναι επί τα χείρω αλλά επωφελής για την Ελλάδα. Αφενός η κυβέρνηση να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων τολμώντας να πάρει πρωτοβουλίες, αφετέρου η ελληνική κοινή γνώμη να ευνοήσει τη στροφή ξεπερνώντας αγκυλωτικά στερεότυπα.
Η παρούσα ελληνοτουρκική κρίση μάλλον θα καταγραφεί ως η τέταρτη μεγάλη κρίση μετά από αυτές του 1976, του 1987 και του 1996. Οσο οι ελληνοτουρκικές διαφορές δεν επιλύονται, οι κρίσεις θα συνεχίζονται και στο τέλος ίσως δεν θα αποφευχθεί μια ένοπλη σύγκρουση που θα έχει τεράστιο κόστος ειδικά για την Ελλάδα. Ηδη η μη επίλυση των διαφορών του Αιγαίου (το 2004 με ελληνική υπαιτιότητα, λόγω Πέτρου Μολυβιάτη, τον οποίο, δυστυχώς, εισάκουσε ο Κώστας Καραμανλής) οδηγεί σήμερα σε μία κρίση στην Ανατολική Μεσογείου.
Τάσος Παππάς, Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ, 16/07/2020
Εγινε η συνάντηση Ελλάδας - Τουρκίας - Γερμανίας στο Βερολίνο; Εγινε. Πότε; Λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση του Ερντογάν για την Αγία Σοφία. Ποια πλευρά είχε την πρωτοβουλία; Η Γερμανία. Από ποιον το μάθαμε; Από τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών. Τον πιστεύουμε; Ακολουθώντας το παράδειγμα εκείνου του στελέχους της Δεξιάς που μας είχε πει ότι «εγώ πιστεύω περισσότερο τον Ερντογάν, από τον Τσίπρα», είμαστε υποχρεωμένοι να πιστέψουμε τον υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας. Αλλωστε το επιβεβαίωσε το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών.
Τα στρατόπεδα είναι γνωστά εδώ και δεκαετίες. Από τη μια πλευρά είναι οι υπέρμαχοι του διαλόγου: όχι οποιουδήποτε διαλόγου, όχι ενός διαλόγου άνευ όρων, αλλά ενός διαλόγου πολιτισμένου, ενταγμένου στη σύγχρονη πραγματικότητα και στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου. Από την άλλη είναι οι οπαδοί της σκληρής γραμμής: εκείνοι που έχουν αποφασίσει ότι οποιαδήποτε διαπραγμάτευση, οποιοσδήποτε συμβιβασμός, οποιαδήποτε επίκληση των διεθνών οργάνων, ισοδυναμεί με εθνική ήττα, αν όχι με εθνικό εξευτελισμό. Ενας από αυτούς αναρωτήθηκε πριν από λίγες ημέρες σε άρθρο του αν έφτασε η ώρα των όπλων.
Το φαινόμενο της μικροκομματικής/ψηφοθηρικής λογικής συνέβαινε και εξακολουθεί να συμβαίνει σε όλα τα κόμματα, συμπεριλαμβανομένων των ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ. Αλλά όπως θα δείξω, η Νέα Δημοκρατία έχει τα πρωτεία. Σε τρεις τομείς: στις Πρέσπες, στο Προσφυγικό και στο θέμα της Χάγης.
Θόδωρος Τσίκας, Συνέντευξη στη Ν.Κουλέρμου, ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΧΑΡΑΥΓΗ, 21/06/2020
«Αν δεν επιλυθούν οι ελληνοτουρκικές διαφορές και το Κυπριακό, κάθε νέο παρεμπίπτον ζήτημα, όπως τώρα αυτό των ΑΟΖ, θα μας φέρνει ένα βήμα πριν το χείλος του γκρεμού»
«Δεν μπορεί να “εμποδίσει” εντελώς την έξοδο της Τουρκίας στα διεθνή ύδατα όσον αφορά την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα της. Είναι πολύ αμφίβολο -το λέω επιεικώς- ότι μια μελλοντική ελληνική ΑΟΖ θα συναντιέται με την κυπριακή ΑΟΖ»
Για Εβρο και Θράκη η «συνοριακότητα» δεν ήταν πάντα χαρακτηριστικό τους. Από Ιστορία και Γεωγραφία αναδείχθηκαν σε σταυροδρόμι πολιτισμών, εκεί όπου η Ευρώπη συναντάει την Ασία και τα Βαλκάνια τη Μεσόγειο. Η πανάρχαια Εγνατία Οδός είναι διάσπαρτη από μνημεία των πέντε πολιτισμών που διέτρεχε στο διάβα των αιώνων.
«Δεν εφησυχάζουμε, δεν παρασυρόμεθα». Βρήκα πολύ εύστοχο τον τίτλο που συνόψιζε τη στάση της κυβέρνησης στην εξελισσόμενη ένταση με την Τουρκία. Πόσω μάλλον που φαίνεται να εκφράζει τη γενικότερη στάση της Ελλάδας στην οποία συγκλίνουν τα βασικά κόμματα. Καλό θα ήταν και τα ΜΜΕ να δείξουν μια σχετική αυτοσυγκράτηση. Οι διαφορές απόψεων υπάρχουν, είναι γνωστές, αλλά οι περιστάσεις απαιτούν περίσκεψη. Ετσι κι αλλιώς η κατάσταση είναι δύσκολη, οι όποιες επιλογές δύσβατες, και άμεσες λύσεις δεν υπάρχουν. Επιδιώκουμε το καλύτερο, είμαστε έτοιμοι για το χειρότερο, πορευόμαστε με εθνική αυτοπεποίθηση, αλλά χωρίς εθνικιστικές «κορόνες» και ψευτομαγκιές.
Η επιστολή του υπουργού Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών M. Πομπέο προς τον έλληνα Πρωθυπουργό με την ευκαιρία της ανανέωσης της αμυντικής συμφωνίας είναι οπωσδήποτε χρήσιμη και καλώς εστάλη. Αλλά δεν συνιστά ούτε αμερικανική δέσμευση για κάτι συγκεκριμένο, ούτε βεβαίως εγγυήσεις για την Ελλάδα σε περίπτωση που δεχθεί ένοπλη επίθεση. Και επιπλέον δεν έχει καμιά σχεδόν σχέση με την επιστολή που ο (τότε) υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Χ. Κίσινγκερ απέστειλε προς τον έλληνα υπουργό Εξωτερικών Δ. Μπίτσιο στις 10 Απριλίου 1976 (με την ευκαιρία και πάλι της αναθεώρησης των αμυντικών συμφωνιών Ελλάδας - ΗΠΑ). Η σύγκριση μάλιστα των δύο επιστολών πιστοποιεί το πόσο δραματικά άλλαξε η πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών προς το χειρότερο σε ό,τι αφορά αυτή τη συγκεκριμένη πτυχή μεταξύ 1976 και σήμερα.
Η ανακάλυψη ότι υπάρχουν υδρογονάνθρακες (φυσικό αέριο) νοτίως της Κύπρου (κοίτασμα Αφροδίτη) είχε συνδεθεί έως το 2016 με το ζήτημα της επίλυσης του Κυπριακού, με επανένωση και διζωνική ομοσπονδία. Μάλιστα η ανακάλυψη αυτή είχε παρουσιαστεί και ως ο καταλύτης της επίλυσης, διότι η πιο ασφαλής, σύντομη και οικονομική μεταφορά του φυσικού αερίου είναι μέσω Τουρκίας που, εξυπακούεται, για να πραγματοποιηθεί απαιτείται επίλυση του Κυπριακού.
Και αν αντίστροφα από ό,τι συνήθως λέγεται, τώρα είναι η στιγμή; Η στιγμή να βγούμε από την πολύχρονη αδράνεια με την οποία αντιμετωπίζουμε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και τις εντάσεις της Ανατολικής Μεσογείου; Η κυρίαρχη άποψη λέει το αντίθετο. Όταν σε πιέζουν δεν κάνεις διάλογο γιατί είναι σαν να υποχωρείς. Το ίδιο μότο επαναλήφθηκε ύστερα από τη νέα κίνηση της Τουρκίας να υπογράψει το γνωστό μνημόνιο με τον αμφισβητούμενο ηγέτη της Λιβύης. Όμως η διεθνής αποδοκιμασία του μνημονίου ήταν ιδιαιτέρως ηχηρή και σε αυτήν συμμετείχε και η Ρωσία πέραν των ευρωπαϊκών χωρών. Αντί να το υποτιμούμε, το γεγονός πρέπει να μας κάνει να σκεφτούμε. Μπορεί οι τελευταίες εξελίξεις να αποτελούν ευκαιρία αντί να συνιστούν μόνο σαν απειλή; Μήπως με άλλα λόγια η υπερεπέκταση της Τουρκίας σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο έβαλε πολλούς πλέον παίκτες στο παιχνίδι γεγονός που μας επιτρέπει να αντιμετωπίσουμε τολμηρότερα τον πυρήνα των διαφορών μας με τη γείτονα ξεπερνώντας τους φόβους και τις αδράνειές μας;
Σύνολο καταγραφών: 30
