Ο υπουργός Εξωτερικών Ν. Δένδιας δήλωσε στο Arab News κατά την επίσκεψή του στη Σαουδική Αραβία: «Η Ελλάδα πιστεύει στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας. Δεν πρόκειται να ξεκινήσει να σκάβει τον πυθμένα της Μεσογείου Θάλασσας για να βρει αέριο, για να βρει πετρέλαιο, για έναν πολύ απλό λόγο. Χρειαζόμαστε 10 ή 20 χρόνια για να το βρούμε και να το εκμεταλλευτούμε κι από άποψη κόστους-οφέλους θα είναι πολύ πιο ακριβό απ’ ό,τι, για παράδειγμα, στη Σαουδική Αραβία. Αρα από οικονομική άποψη δεν οραματίζομαι ότι η Ελλάδα θα γίνει μια χώρα παραγωγής πετρελαίου».

Οι εξελίξεις που σηματοδοτούν τη σταδιακή εγκατάλειψη της ενεργειακής στρατηγικής δεκαετιών, τα ερωτήματα για την τύχη των χερσαίων και θαλάσσιων «οικοπέδων» εξόρυξης αερίου και πετρελαίου και οι αντιφάσεις της κυβερνητικής στρατηγικής, που δεν είναι σαφές αν επιλέγει ή απλώς ακολουθεί το ρεύμα.

Οι πρόσφατες δηλώσεις του Ελληνα υπουργού Εξωτερικών Ν. Δένδια από τη Σαουδική Αραβία σηματοδοτούν ουσιαστικά την εγκατάλειψη της ελληνικής πολιτικής έρευνας και εξόρυξης υδρογονανθράκων, στην οποία διαδοχικές κυβερνήσεις είχαν επενδύσει την τελευταία δεκαετία. Ωστόσο, οι δηλώσεις του Ελληνα ΥΠΕΞ δεν διαμορφώνουν τις ενεργειακές εξελίξεις στην περιοχή, ούτε τις οδηγούν ούτε καν τις επηρεάζουν. Τις παρακολουθούν και τις περιγράφουν.

Τόσο στις πρόσφατες δηλώσεις Νίκου Δένδια - Μεβλούτ Τσαβούσογλου στην Άγκυρα, όσο και στην παλαιότερη επεισοδιακή συνάντηση Προκόπη Παυλόπουλου - Ταγίπ Ερντογάν στο Προεδρικό Μέγαρο της Αθήνας, η Μειονότητα της Θράκης ήταν το έναυσμα για την αντιπαράθεση.

Η Μειονότητα της Θράκης βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Αφενός μεν, πολλά μέτρα που ασκούνταν σε βάρος της έχουν αρθεί από τις ελληνικές κυβερνήσεις μετά το 1990, χωρίς όμως να έχει γίνει ουσιαστική αυτοκριτική της ελληνικής Πολιτείας για τις απαράδεκτες, για σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, πολιτικές που είχαν ασκηθεί στο παρελθόν.

Αν η στόχευση του Ν. Δένδια, ήταν να τινάξει στον αέρα τον ελληνο-τουρκικό διάλογο, τα είπε και τα έκανε σωστά. Αν δεν ήταν αυτή, τότε πρόκειται για μείζον πρόβλημα.

Είναι γνωστό εδώ και καιρό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, ότι ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών επηρεάζεται από τις απόψεις των «γερακιών» της ΝΔ στα θέματα εξωτερικής πολιτικής, όπως ο Άγγελος Συρίγος.

Ο Κώστας Σημίτης έδωσε στο κείμενο του την εικόνα της συνεκτικής και με σχέδιο επιτυχημένης εξωτερικής πολιτικής που ακολούθησε και καταγράφηκε στο Ελσίνκι. Νομίζω ότι μένει κάτι ακόμα. Όχι για το μακρινό 2000 αλλά για το κοντινό 2018. Η Συμφωνία των Πρεσπών ήταν απότοκος της ίδιας φιλοσοφίας που οδήγησε στο Ελσίνκι.

Η επίσκεψη του Μάϊκ Πομπέο, είχε μια «ιστορική» πρωτιά: είναι η πρώτη φορά, που υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ επισκέπτεται για δεύτερη φορά μέσα σε έναν χρόνο την Ελλάδα. Αυτό έδωσε την δυνατότητα στην κυβέρνηση να υπερβάλλει στην σημασία της, σε αντίθεση με άλλους που την μηδενίζουν ή καταστροφολογούν. Η αλήθεια φαίνεται ότι βρίσκεται, ως συνήθως, κάπου στη μέση.

Η ελληνική διπλωματία ανήκει, διαχρονικά, στη «σχολή της ακινησίας»: αφήνουμε για τους επόμενους την επίλυση προβλημάτων και διαφορών με τους γείτονες, ώστε να μην αναλάβουμε εμείς το πολιτικό κόστος της όποιας υποχώρησης ή αναγκαίου συμβιβασμού θα απαιτηθεί στη διαπραγμάτευση.

Η παρούσα ελληνοτουρκική κρίση μάλλον θα καταγραφεί ως η τέταρτη μεγάλη κρίση μετά από αυτές του 1976, του 1987 και του 1996. Οσο οι ελληνοτουρκικές διαφορές δεν επιλύονται, οι κρίσεις θα συνεχίζονται και στο τέλος ίσως δεν θα αποφευχθεί μια ένοπλη σύγκρουση που θα έχει τεράστιο κόστος ειδικά για την Ελλάδα. Ηδη η μη επίλυση των διαφορών του Αιγαίου (το 2004 με ελληνική υπαιτιότητα, λόγω Πέτρου Μολυβιάτη, τον οποίο, δυστυχώς, εισάκουσε ο Κώστας Καραμανλής) οδηγεί σήμερα σε μία κρίση στην Ανατολική Μεσογείου.