Δεν πέρασαν ούτε δύο χρόνια από τότε που ως υπουργός Δημόσιας Τάξης ο Βύρων Πολύδωρας έκτιζε το πολιτικό και ποινικό άλλοθι των αστυνομικών λέγοντας ότι είναι και αυτοί άνθρωποι, και μάλιστα ένοπλοι, και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πώς θα αντιδράσουν σε περίπτωση που προκληθεί κίνδυνος για τη ζωή τους, εκείνη την ταραγμένη περίοδο της αστυνομικής βίας και αντιβίας.

Τότε, συμπτωματικώς, δεν υπήρξαν τραγωδίες, παρότι σημειώθηκαν εμπρηστικές επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, πυροβολισμοί από αστυνομικούς ακόμη και σε πορείες, απόπειρες λιντσαρίσματος διαδηλωτών τύπου ζαρντινιέρας και απόπειρες λιντσαρίσματος αστυνομικών στα Εξάρχεια και αλλού. Ομως, νόμοι των πιθανοτήτων και της στατιστικής δεν ξεχωρίζουν κυβερνητικές περιόδους και έτσι κατέγραψαν το δράμα σε μια φαινομενικά ανύποπτη στιγμή, χωρίς ουσιαστικές προϋποθέσεις για τέτοια δολοφονική κατάληξη.

Δυστυχώς η πόλωση και οι ακρότητες εκείνης της περιόδου καθορίζουν ακόμη και σήμερα το πλαίσιο δράσης - αντίδρασης των ενστόλων, παρότι τις τύχες του πρώην υπουργείου Δημόσιας Τάξης έχει αναλάβει ως υπουργός Εσωτερικών ο μετριοπαθής Προκ. Παυλόπουλος. Ο τελευταίος, που εμφανίζεται ως διάκονος των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και μάλιστα το γράφει με κεφαλαία στις ανακοινώσεις του, έμελλε να δρέψει τους πικρούς καρπούς μιας επικίνδυνης πολιτικής στην Αστυνομία, που ακολουθήθηκε από το 2004 και εντεύθεν, με πιο καθοριστική την περίοδο του Βύρ. Πολύδωρα, όπως από τότε είχαμε επισημάνει.

Τους τελευταίους 15 μήνες κάτω από τη στέγη του υπουργείου Εσωτερικών, το πρώην υπουργείο Δημόσιας Τάξης παρουσιάζει μια «ερμαφρόδριτη» εικόνα. Από τη μια η πολιτική μετριοπάθεια Παυλόπουλου και από την άλλη μια νοθευμένη αστυνομική αντίληψη που δεν μπορούν να καθορίσουν ούτε μετριοπαθείς ηγεσίες τύπου Βασ. Τσιατούρα, ούτε στρατιωτικού τύπου αντιλήψεις τύπου υφυπουργού Παν. Χηνοφώτη. Το τοπίο στην Αστυνομία ήταν και παραμένει θολό και η δολοφονία του μαθητή προσθέτει κατάμαυρες πινελιές σε έναν θεσμικό μηχανισμό πάνω στον οποίο αυτοσχεδιάζουν κατά διαστήματα διάφοροι περαστικοί, χωρίς πυξίδα, χωρίς στέρεη και σαφή πολιτική κατεύθυνση.