Κατά την ομιλία του στο επίσημο δείπνο που παρέθεσε στον πρωθυπουργό Καραμανλή, ο πρόεδρος της Κύπρου, Τάσσος Παπαδόπουλος, αποκάλυψε ότι πρότεινε στην Τουρκία διάλογο για να επεξηγήσει τη θέση της Κύπρου έναντι της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας τόσο πριν όσο και μετά τη 17η Δεκεμβρίου.


Η δήλωση αυτή ξεκαθαρίζει ακόμη περισσότερο την εικόνα σε σχέση με τη νέα στρατηγική που επιδιώκει στο Κυπριακό. Ο κ. Παπαδόπουλος άνοιξε για πρώτη φορά τα χαρτιά του στις 23 Σεπτεμβρίου από το βήμα της γενικής συνέλευσης των Η.Ε. Στην ομιλία του εκείνη είπε πως η αποτυχία επίλυσης του Κυπριακού στη βάση του σχεδίου Ανάν σήμανε «το τέλος μιας εποχής και την απαρχή μιας νέας». Η νέα αυτή εποχή, όπως την περιέγραψε, περιβάλλεται από τις νέες συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί από την προσχώρηση της Κύπρου στην Ε.Ε. και «από την εκφρασθείσα επιθυμία της Τουρκίας να προχωρήσει σε ευρωπαϊκή πορεία».

Σύμφωνα με συγκλίνουσες πληροφορίες από πηγές του περιβάλλοντός του, στόχος του Κύπριου προέδρου είναι να συζητήσει την επίλυση του Κυπριακού απευθείας με την Τουρκία. «Η φιλοδοξία του κ. Παπαδόπουλου είναι να κάτσει στο ίδιο τραπέζι με τον κ. Ερντογάν και να διαπραγματευτεί μαζί του τους όρους αποχώρησης της Τουρκίας από την Κύπρο», έλεγε συγκεκριμένη πηγή. Η θέση αυτή αποτελεί πάγια πολιτική θέση του κ. Παπαδόπουλου από τότε που υπάρχει το Κυπριακό. Από τις συμφωνίες της Ζυρίχης μέχρι το σχέδιο Ανάν έχει απορίψει όλα τα σχέδια λύσης.

Οταν εξελέγη πρόεδρος, δεσμεύτηκε δημόσια ότι θα διαπραγματευόταν με καλή πίστη το σχέδιο Ανάν. Στην πραγματικότητα ουδέποτε πίστεψε σε αυτό το σχέδιο, ενώ με μεθοδικότητα επανατοποθετεί το πρόβλημα στις παραμέτρους της πολιτικής που με συνέπεια ακολουθεί από το 1960 μέχρι σήμερα.

Εάν η πολιτική προσέγγιση του κ. Παπαδόπουλου είναι ορθή ή λανθασμένη, είναι ένα διαφορετικό θέμα. Ακόμη κι αν έχει δίκαιο επί της ουσίας, το ζήτημα είναι πώς επιτυγχάνει τους στόχους του.

Ο κ. Παπαδόπουλος θεωρεί πως η ένταξη στην Ε.Ε. δίνει για πρώτη φορά στην Κύπρο το πλεονέκτημα να διαδραματίσει ρόλο στη διεθνή σκηνή. Ωστόσο, το όπλο αυτό χάθηκε λόγω των κακών χειρισμών του τελευταίου χρόνου, που είχαν συνέπεια την πλήρη απαλλαγή της Τουρκίας -και με τη δική του ψήφο στο Συμβούλιο του Ιουνίου- από κάθε ευθύνη για τη μη λύση του Κυπριακού.

Οι υψηλοί στόχοι που φαίνεται πως έχει θέσει ο κ. Παπαδόπουλος είναι ανέφικτοι για πολλούς, σοβαρούς λόγους.

* Η Τουρκία, όπως ο ίδιος παραδέχτηκε στη συνέντευξή του στην «Κ.Ε.», δεν συζητεί καν αλλαγές στο σχέδιο Ανάν. Γιατί να ανοίξει διάλογο μαζί του για ένα δυσμενέστερο για την ίδια σχέδιο λύσης;

* Τα Ηνωμένα Εθνη, η Ε.Ε. και οι ΗΠΑ, που αποτελούν τους τρεις βασικούς πυλώνες του διεθνούς παράγοντα στο Κυπριακό, ουδέποτε θα ενθαρρύνουν μια τέτοια διαδικασία, τόσο για λόγους ουσίας όσο και δικής τους αξιοπιστίας.

* Η Ελλάδα, που είναι ο πιο αξιόπιστος σύμμαχος της Κύπρου, ευνοεί -όπως το ξεκαθάρισε ο πρωθυπουργός στην επίσκεψή του στην Κύπρο- σύντομη λύση με βάση το σχέδιο Ανάν.

* Κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα στην Κύπρο δεν μπορεί να υποστηρίξει αλλαγή πολιτικής στο Κυπριακό. Ειδικά το ΑΚΕΛ, που αποτελεί το σημαντικό στήριγμα του κ. Παπαδόπουλου, δεν μπορεί να υιοθετήσει την εκ βάθρων αναθεώρηση της πολιτικής στο Κυπριακό, την οποία το ίδιο το κόμμα ακολουθεί για δεκαετίες, χωρίς να γίνει θρύψαλα η ήδη λαβωμένη αξιοπιστία του.

* Ο κ. Παπαδόπουλος, έστω κι αν ο ίδιος αδυνατεί να το αναγνωρίσει, έχει σοβαρό πρόβλημα προσωπικής αξιοπιστίας. Με τις δηλώσεις και τις τοποθετήσεις του από τον Απρίλιο και μετά, δίνει την εντύπωση ότι επιδιώκει τη σύγκρουση με όλο τον κόσμο. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε ρήξη με τις ΗΠΑ, τη γραμματεία των Η.Ε. και τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών.

Το συμπέρασμα που συνάγεται από τις θέσεις του κ. Παπαδόπουλου, όπως τις επεξήγησε και στη συνέντευξή του στην «Κ.Ε.», είναι πως δεν επείγεται για λύση και ότι μεθοδεύει έναν νέο «μακροχρόνιο αγώνα». Ο νέος αυτός μακροχρόνιος για να ευοδωθεί, θα πρέπει ο ίδιος, μαζί με τους δύο-τρεις συνεργάτες που εμπιστεύεται, να τα καταφέρει από τον λόφο του προεδρικού μεγάρου στη Λευκωσία, χωρίς καμία απολύτως αξιόπιστη συμμαχία, να ρυμουλκήσει το παγκόσμιο πολιτικό σύστημα εκεί όπου ο ίδιος επιθυμεί.

Η τακτική αυτή είναι και αδιέξοδη και πολιτικά παρανοϊκή. Στην πραγματικότητα, θα οδηγήσει στην οριστικοποίηση της διχοτόμησης. Το μόνο που διασώζεται είναι ο λόφος του προεδρικού μεγάρου της Λευκωσίας, ως επίκεντρο του απόλυτου ελέγχου της εξουσίας στο 60% της Κύπρου. Μήπως αυτός είναι, τελικά, ο ενδόμυχος στόχος;