Έκτακτο άλμα στο κενό

Η Πολιτική δεν χαρακτηρίζεται βεβαίως από τον αυστηρό ορθολογισμό της Επιστήμης. Ωστόσο, η πειστικότητα των προτάσεων που διατυπώνει συσχετίζεται με το βαθμό της λογικής τους συνοχής και της αντιστοίχησής τους με την πραγματικότητα. Πρόκειται για χαρακτηριστικά που απουσιάζουν παντελώς από τα αίτια και την επιχειρηματολογία υπέρ της διεξαγωγής έκτακτου συνεδρίου: αμφισβήτηση της πολιτικής γραμμής – αμφισβήτηση της ηγεσίας – αμφισβήτηση της ηθικής υπόστασης της Αριστεράς.

Η πολιτική γραμμή διαθέτει ευρύτατη κομματική πλειοψηφία, της τάξης του 70%. Η αμφισβήτησή της δεν προέρχεται από το εσωτερικό του κόμματος, αλλά από την κοινωνία. Αυτό δείχνουν τα ευρωεκλογικά αποτελέσματα και οι δημοσκοπικές καταγραφές. Η επιβεβαίωση της ίδιας πολιτικής γραμμής θα είχε συνεπώς την ίδια αν όχι μικρότερη απήχηση στο εξωτερικό περιβάλλον του κόμματος, δηλαδή στην κοινωνία, ακόμα και με εσωκομματική πλειοψηφία της τάξης του 99,9% μετά από έκτακτο συνέδριο.

Η αμφισβήτηση της ηγεσίας δεν προέρχεται από το εσωτερικό του κόμματος, όπου ούτε η συνεδριακή μειοψηφία δεν διανοήθηκε να θέσει παρόμοιο θέμα, αλλά από τις εξωγενείς ως προς τον ΣΥΝ συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και από τον πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας. Η επιβεβαίωση της ηγεσίας στο εσωτερικό του ΣΥΝ, ακόμα και με ευρύτατη εσωκομματική πλειοψηφία της τάξης του 99,9% μετά από έκτακτο συνέδριο, δεν αποκλείει και δεν απαγορεύει ούτε στις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε στον πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας, ούτε σε οποιονδήποτε άλλον να εμμένουν στην αμφισβήτηση της ηγεσίας του ΣΥΝ.

Η αμφισβήτηση της ηθικής υπόστασης της Αριστεράς ωσαύτως δεν προήλθε από το εσωτερικό του κόμματος, αλλά από εξωγενή ως προς τον ΣΥΝ παράγοντα, από ανένταχτο σε συνιστώσα βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ. Η επιβεβαίωση της ηθικής ακεραιότητας της Αριστεράς στο εσωτερικό του ΣΥΝ, ακόμα και με ευρύτατη πλειοψηφία της τάξης του 99,9% μετά από έκτακτο συνέδριο, δεν αποκλείει και δεν απαγορεύει σε καμιά συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε στον ίδιο ή σε άλλο βουλευτή ή πολίτη να συνεχίζει να την αμφισβητεί. Τα θέματα ηθικής δεν επιλύονται με συνέδρια και διατάγματα.

Συνεπώς, το έκτακτο συνέδριο δεν θα έλυνε κανένα από τα υποτιθέμενα προβλήματα-αίτια της σύγκλισής του και καλώς προσώρας αποκλείστηκε η διεξαγωγή του. Θα επρόκειτο απλώς για έκτακτο άλμα στο κενό με όλες τις παρεπόμενες εσωστρεφείς αντιπαραθέσεις και παροξύνσεις ενόψει μάλιστα και εκλογών. Άλλα είναι προφανώς τα ζητήματα που υποκρύπτονται πίσω από το αίτημα για έκτακτο συνέδριο, αφού τα επί της ουσίας προβλήματα του ΣΥΝ, όπως προκύπτει από τα παραπάνω, είναι η πολιτική γραμμή και οι σχέσεις με την ηγεσία και τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.

Η ανεπαρκής εκλογική και δημοσκοπική απήχηση, η απήχηση εν τέλει στην κοινωνία, αντί να οδηγεί σε πολιτική συνεννόηση για αναπροσανατολισμό της πολιτικής γραμμής, αποδόθηκε από την κομματική πλειοψηφία και τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ στον ανανεωτικό κυρίως «εσωκομματικό εχθρό» και στις «προνομιακές του σχέσεις» με τα κυρίαρχα ΜΜΕ, ζήτημα το οποίο θα «ξεκαθάριζε» το έκτακτο συνέδριο, όπως ταιριάζει στη νοοτροπία και στις παραδόσεις τριτοδιεθνιστικών κομμουνιστικών κομμάτων για τα οποία η πολιτική γραμμή είναι πάντοτε ορθή παρά τις αντιρρήσεις της πραγματικότητας και τα οποία αδυνατούν να συσσωματώσουν τον πολιτικό φιλελευθερισμό στο δημοκρατικό δρόμο και το σοσιαλισμό, εξ ου και απεχθάνονται τη δημόσια έκφραση διαφορετικής άποψης. Χωρίς όμως την αποδοχή των αρχών του πολιτικού φιλελευθερισμού, οι διακηρύξεις πίστης στο σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία αποτελούν κενό γράμμα.

Η αμφισβήτηση της ηγεσίας του ΣΥΝ, οι αρχηγικοί διαδορατισμοί και οι σχέσεις ΣΥΝ – ΣΥΡΙΖΑ στερούνται αντιπαραθετικού πολιτικού υπόβαθρου, αφού αμφότερες οι πλευρές παραμένουν προσηλωμένες στην ενότητα με τον αριστερισμό και στη διαμόρφωση μιας αντισυστημικής αριστεράς. Συνεπώς, το έκτακτο συνέδριο καλείτο να επιλύσει τη διαμάχη για «την πρώτου ανδρός αρχή», ζήτημα απολύτως εσωστρεφές και παντελώς αδιάφορο για την κοινωνία και τους πολίτες απέναντι στους οποίους και οι δύο πλευρές έχουν φροντίσει να απαξιωθούν. Το δε ερώτημα για την ηθική ακεραιότητα της Αριστεράς από τον ανένταχτο βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούσε έμμεση αλλά σαφέστατη πολιτική τοποθέτηση υπέρ μιας αριστεράς που οφείλει κατά τη γνώμη του να διατηρεί την αυθεντική της φύση και την καθαρότητά της, μακριά από οποιαδήποτε μολυσματική συμμετοχή σε κυβερνητικές εξουσίες, υπέρ δηλαδή μιας αντισυστημικής αριστεράς.

Όμως η αντισυστημική αριστερά, όπως έδειξαν τα εκλογικά αποτελέσματα σε ολόκληρη την Ευρώπη, παρά την κρίση δεν συσπείρωσε γύρω από το «ανατρεπτικό» κατά χώρα πρόγραμμά της ούτε τους εργαζόμενους, ούτε τους άνεργους, ούτε τα συμπιεζόμενα μεσαία ή τα νέα δυναμικά κοινωνικά στρώματα, ούτε βεβαίως την επισφαλή αλλά μορφωμένη και με απαιτήσεις νεολαία και κυρίως δεν μπόρεσε να επαναχαράξει τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ Δεξιάς – Αριστεράς εμμένοντας στον απλοϊκό αντινεοφιλελεύθερο και αντισυστημικό καταγγελτισμό.

Αντιθέτως, οι πρόσφατες περιφερειακές εκλογές στη Γερμανία, που αποτελούν προανάκρουσμα για τις επερχόμενες εθνικές, κατέγραψαν τη σημαντικότατη ισχυροποίηση μιας Αριστεράς (Die Lienke) ανταγωνιστικής μεν προς τη σοσιαλδημοκρατία, αλλά με ενδιαφέρον για την προώθηση ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων μέσα από τη συμμετοχή της σε κυβερνητικά σχήματα και ανοιχτής σε προγραμματικές συμμαχίες, χωρίς ανώδυνους για το κατεστημένο αντισυστημικούς αριστερισμούς. Αντί για έκτακτα λοιπόν συνέδρια και άλματα στο κενό, μήπως ήλθε η ώρα «να μιλήσουμε … Γερμανικά», όπως σημειώνει και σε σχόλιό του ο Ν.Φ στην τελευταία σελίδα της Αυγής, την Τρίτη, 1/9/09, εγκαταλείποντας άγονες συμμαχίες και ανώφελους για την αριστερά και την κοινωνία πολιτικούς προσανατολισμούς;