Εχουν άραγε αναρωτηθεί όλες αυτές οι χιλιάδες οργισμένων πολιτών που φώναζαν και χθες εν χορώ «να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» τι θα συνέβαινε αν η επιθυμία τους γινόταν πραγματικότητα;

Γιατί όσο δικαιολογημένη κι αν είναι η οργή για τις αυτονόητες και δεδομένες ευθύνες του πολιτικού συστήματος για τη σημερινή κρίση άλλο τόσο αυτονόητο έπρεπε να είναι ότι με το να το καταδικάσουμε στην πυρά, όχι μόνο δεν κερδίζουμε τίποτε, όχι μόνο δεν πρόκειται να ξεπεράσουμε την κρίση αλλά αντιθέτως οδηγούμαστε σ’ ένα ακόμα μεγαλύτερο αδιέξοδο... Η γενικευμένη κατακραυγή, ο ακραίος λαϊκισμός και η ισοπέδωση των πάντων μπορεί να εκτονώνουν κάποιους προσωρινά αλλά είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι ούτε από την κρίση θα μας βγάλουν ούτε θα βελτιώσουν σε τίποτε τη ζωή όσων εξεγείρονται.

ΑΝ μπορούσαμε να εκλογικεύσουμε λίγο την οργή, αν μπορούμε να ξεπεράσουμε τις συναισθηματικές εκρήξεις, θα συνειδητοποιήσουμε ότι αυτός ο δρόμος της ισοπέδωσης είναι αδιέξοδος. Οι αναμφισβήτητες ευθύνες μιας μερίδας του πολιτικού κόσμου -ή και του μεγαλύτερου μέρους του αν θέλετε- δεν μπορεί να αποτελούν άλλοθι ή ευκαιρία για μια γενικευμένη αμφισβήτηση της πολιτικής και του δημοκρατικού συστήματος εν τέλει. Η Βουλή, το κοινοβουλευτικό σύστημα δεν ευθύνεται γενικώς επειδή κάποιοι αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων ή επειδή κάποιοι άλλοι τη χρησιμοποίησαν ως μέσο πλουτισμού, προσωπικών ή κομματικών εξυπηρετήσεων. Οπως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλοι αυτοί δεν λειτουργούσαν εν κενώ. Εμείς, η κοινωνία μας τους εξέλεγε και τους επανεξέλεγε και ένα μεγάλο κομμάτι της όχι μόνο ανέχτηκε τις συμπεριφορές τους αλλά επωφελήθηκε κι από αυτές...

ΟΙ φοροφυγάδες δεν είναι μόνο κάποιες χιλιάδες πλούσιοι με υψηλές διασυνδέσεις. Είναι πολύ περισσότεροι και τους βλέπουμε γύρω μας χωρίς να αντιδρούμε... Ούτε λάδωναν τις Πολεοδομίες και τις Εφορίες μόνο κάποιοι λίγοι πλουτοκράτες για τις αυθαιρεσίες στις βίλες τους. Η φαυλότητα και η κομματοκρατία κάποιους από μας ευνόησε και βόλεψε... Είτε με το πρόσχημα της ανάγκης είτε με άλλοθι την πολιτική συγγένεια. Είτε μας αρέσει είτε όχι, η παθογένεια του πολιτικού συστήματος βρίσκεται σε αντιστοιχία με τις παθογένειες της κοινωνίας μας...

ΚΑΙ η πρώτη δύναμη που θα έπρεπε να αντιδρά σ’ αυτή την ισοπέδωση είναι η Αριστερά που έχει υποστεί στο περελθόν τις συνέπειες αυτής της λογικής. Που φαίνεται να μην καταλαβαίνει ότι άλλο είναι να εκφράζει πολιτικά αυτή τη γενικευμένη δυσαρέσκεια και άλλο να πρωτοστατεί στην ισοπέδωση των θεσμών εν ονόματι μιας άγνωστης μελλοντικής... γης της επαγγελίας. Το κράτος-αγελάδα που μας τρέφει όλους ανέξοδα, όπως συνεχίζει να υπόσχεται, έχει στερέψει... Και δυστυχώς για μας δεν θα ξαναζωντανέψει με κραυγές και συνθήματα ή ακόμα περισσότερο με την καταστροφή του για να αναγεννηθεί μετά από τις στάχτες του...

polimilis@enet.gr