Ζήσε Ιούνη μου

Η αναβολή λήψης απόφασης για το συνολικό «ευρω-πακέτο» από τη Σύνοδο της 25ης Μαρτίου σε κάποια Σύνοδο του Ιουνίου συνιστά πολλαπλά αρνητική εξέλιξη. Κυρίως για την Ευρώπη, αλλά και για κάποιες μεμονωμένες χώρες, μεταξύ των οποίων και η δική μας.

α) Μια αναβολή, τη στιγμή που πολλοί –ξεκινώντας από τους ίδιους τους ηγέτες της Ένωσης- είχαν δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες για την απόφαση της 25ης, της οποίας, μάλιστα, το αποτέλεσμα υποτίθεται ότι είχε προετοιμαστεί και «κλειδώσει» στην ειδική άτυπη Σύνοδο της 11ης Μαρτίου (και αυτό συνέχισε να διαφαίνεται ως πριν δύο μέρες), δεν μπορεί παρά να δίνει ένα ισχυρό πλήγμα στην πολιτική αξιοπιστία της Ευρώπης αλλά και στην εν γένει διαδικασία λήψης αποφάσεων,

β) Οι επίσημοι λόγοι που προβλήθηκαν για την αναβολή σηματοδοτούν μεγάλες υποχωρήσεις. Η δυσκολία να συμφωνηθούν οι «τεχνικές λεπτομέρειες» (που στην προκείμενη περίπτωση είναι συνώνυμες με την ουσία) της ενίσχυσης του «προσωρινού (ως το 2013) μηχανισμού στήριξης» (EFSF) όχι μόνο δίνει λάθος σήμα στις αγορές, αλλά και σημαίνει ότι κάθε άλλο παρά έχει οριστικοποιηθεί η ποιοτική αλλαγή του (δηλαδή η «υπερ-εθνική» ενίσχυση των πόρων του, η άμεση διαθεσιμότητα τους και ο βαθμός ευελιξίας στο δανεισμό χωρών που το έχουν ανάγκη). Ενώ η πραγματική αιτία της αναβολής, η θέση οιονεί βέτο από Γερμανία και Φινλανδία, τουλάχιστον μέχρι να διεξαχθούν οι τοπικές στην πρώτη και εθνικές στη δεύτερη εκλογές των προσεχών εβδομάδων, σφραγίζει με τον πιο εύγλωττο τρόπο την επικράτηση του εθνικού επί του ευρωπαϊκού συμφέροντος,

γ) Ο όρος που τέθηκε για τη συμφωνία του Ιουνίου, να ψηφιστεί προηγουμένως από όλα τα εθνικά Κοινοβούλια ολόκληρο το «πακέτο μέτρων» που θεωρητικά έχει προσυμφωνηθεί, δυσχεραίνει τα πράγματα και θολώνει τις λύσεις: με την αναβολή της τελευταίας στιγμής το «πακέτο» χάνει σε δυναμική, η συνολική ψήφιση είναι από μη ενδεδειγμένη μέχρι αδύνατη (τι θα κάνει ένα Κοινοβούλιο που συμφωνεί με κάποια επιμέρους μέτρα και διαφωνεί ή επιφυλάσσεται για άλλα;), ενώ η θέση μιας καθαρά «ενωσιακής» διαδικασίας (αυτό υποτίθεται ότι είναι η περίφημη «οικονομική διακυβέρνηση») υπό την αίρεση εθνικών επικυρώσεων είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη,

δ) Προφανώς για την Ελλάδα η αναβολή, που συμπαρασύρει δυο «κατακτήσεις» που τη αφορούν άμεσα, την επιμήκυνση της αποπληρωμής του δανείου και τη μείωση του επιτοκίου (ακόμα και αν, επί της αρχής, δεν φαίνεται να αλλάζει η απόφαση να δοθούν), δημιουργεί προβλήματα τόσο σε καθαρά οικονομικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο, εντός και εκτός της χώρας. Δυσκολότερα είναι τα πράγματα για την Πορτογαλία, όπου η αναβολή φαίνεται ήδη να οδηγεί σε κυβερνητική κρίση και αυξάνει τους κινδύνους καταφυγής σε μηχανισμό και Μνημόνιο. Η μάχη δε της Ιρλανδίας να πάρει διευκολύνσεις χωρίς να απεμπολήσει ορισμένες «κόκκινες γραμμές» της πολιτικής της (ιδίως τη χαμηλή φορολόγηση των επιχειρήσεων) είναι πολύ αμφίβολο αν θα διευκολυνθεί από την επανεμφάνιση της δυσκολίας της Ένωσης να λύνει τις εσωτερικές αντιφάσεις της με τόλμη και τη στιγμή που οι λαοί περίμεναν.