Έναν χρόνο μετά την εκλογή του Μόρσι στην προεδρία, η Αίγυπτος συγκλονίζεται από διαδηλώσεις που ζητούν την παραίτησή του και αντιδιαδηλώσεις που οργανώνει η Μουσουλμανική Αδελφότητα υπέρ της ολοκλήρωσης της θητείας του.

Την ίδια στιγμή, μένει να επιβεβαιωθεί και επίσημα ότι 22 εκατομμύρια πολίτες -περίπου το 50% του εκλογικού σώματος- ζητούν νέες εκλογές.

Η Αίγυπτος στα γρανάζια μιας οικονομικής κρίσης χωρίς ορατή διέξοδο, δυόμισι χρόνια μετά την παραίτηση Μουμπάρακ, δεν μπορεί να αναλάβει εκ νέου τον ρόλο του ηγέτη στον αραβικό κόσμο που είχε στις δεκαετίες του ’50 και του ’60 επί Νάσερ: Η κυβέρνηση Μόρσι, καθώς δεν μπορεί να βελτιώσει την καθημερινότητα των πολιτών, προσπαθεί να κρατήσει συσπειρωμένη την εκλογική της βάση με βήματα εξισλαμισμού του δημόσιου βίου που προκαλούν την οργή των κοσμικών και των χριστιανών.

Τα παραπάνω τα παρακολουθεί με ανησυχία και αγωνία η στρατιωτική ηγεσία, που δεν επιθυμεί να αναγκασθεί να αναλάβει την «καυτή πατάτα» της διακυβέρνησης της χώρας εν μέσω εμφυλιοπολεμικής έντασης, οικονομικής εξαθλίωσης και επιπλέον χωρίς προοπτική έξωθεν βοήθειας.

Σαν να μην έφθανε η εκρηκτική εσωτερική κατάσταση, η περιφερειακή συγκυρία είναι η παράμετρος που ολοκληρώνει το αδιέξοδο στην Αίγυπτο: Η εμφύλια σύγκρουση στη Συρία πυροδοτεί την καχυποψία και τη σύγκρουση ανάμεσα σε σουνίτες και Κόπτες, ενώ η εξέγερση στην Τουρκία ενθαρρύνει όλους όσοι δεν επιθυμούν την υποκατάσταση της δικτατορίας του Μουμπάρακ από έναν ισλαμικό -ήπιο ή μη- αυταρχισμό, ενώ τέλος η εκλογή του μετριοπαθούς Χορανί στο Ιράν είναι ένα επιπλέον μήνυμα ότι η θέληση της κοινωνίας αργά η γρήγορα επιβάλλεται.

Αν η Αίγυπτος διολισθήσει από την ένταση των τελευταίων ημερών στη μετωπική αιματηρή σύγκρουση, τότε οι επιπτώσεις σε χώρες όπως η Τυνησία ή Λιβύη και στη συνέχεια στο σύνολο του αραβικού κόσμου θα είναι δραματικές.

Η αραβική άνοιξη σβήνει μπροστά στα μάτια μας και χωρίς να μεσολαβήσει φθινόπωρο, βαδίζει προς δριμύ χειμώνα σε βίαιες θρησκευτικές, κοινοτικές αλλά και κοινωνικές εμφύλιες συγκρούσεις.

Το κόστος για τη Δύση -ΗΠΑ και ΕΕ-, που για δυόμισι χρόνια βοηθά με ευχολόγια και όχι με σταθεροποιητική οικονομική βοήθεια, θα είναι ανυπολόγιστο.