Ομιλία του μέλους της Ε.Ε και υπεύθυνου για την Οικονομική και Κοινωνική Πολιτική της ΔΗΜΑΡ, Δημ. Χατζησωκράτη στην ημερίδα για την Οικονομία.

1.Το πρώτο ζήτημα, που θα ήθελα ευθύς εξαρχής να θέσω, είναι και το θέμα της αποψινής μας συζήτησης. Ύστερη μνημονιακή και μεταμνημονιακή Ελλάδα. Είναι όντως ύστερη μνημονιακή η φάση που διανύουμε;

Τυπικά θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι ΝΑΙ.

Η δανειακή χρηματοδότηση τελειώνει τον Αύγουστο του 2014. Μαζί με ότι θέλει συμβεί εντός αυτής της περιόδου, δηλαδή με ότι συμφωνηθεί μεταξύ Ελλάδας και δανειστών – εταίρων, που θα αφορά το δημοσιονομικό κενό του 2014, το χρηματοδοτικό κενό ως το 2016 και ότι περιληφθεί σχετικά στο νέο Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2014-2017 τίποτε άλλο, θεωρητικά, δεν θα υπήρχε, που να υποχρεώνει τη χώρα μας να προχωρήσει σε ένα νέο Μνημόνιο. Εκτός… από ένα νέο δανεισμό! Προφανώς αυτή τη φορά εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τύχη αγαθή η συζήτησή μας αυτή δεν θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρη, όσο ακριβώς σε αυτή τη συγκυρία.

Προφανώς η μεταμνημονιακή Ελλάδα χτίζεται μέσα από το Μνημόνιο. Δηλαδή, μέσα από τις πολιτικές που ακολουθούνται και οι οποίες δεν είναι ουδέτερες πολιτικά, ιδεολογικά και κυρίως κοινωνικά. Αλλά και από τις επιλογές και διαπραγματεύσεις που θα γίνουν αυτή την περίοδο.

Παραδόξως(;) και η Κυβέρνηση (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ) αλλά και η μείζων αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ) μοιράζονται ένα κοινό στοιχείο στην ανάλυσή τους: το επιχείρημα, την πεποίθηση ότι οι ακολουθούμενες πολιτικές είναι οι μόνες εφικτές, δηλαδή ότι δεν επιδέχονται αλλαγές.

Η ΔΗΜΑΡ απέρριψε αυτή την ίδια, από διαφορετικές αφετηρίες, προσέγγιση. Διαφωνούσε με τα Μνημόνια αλλά θεωρούσε ταυτοχρόνως ότι μπορούσε στο εσωτερικό τους να γίνουν δικαιότερες επιλογές ως προς την κατανομή του κοινωνικού κόστους, αλλά και αποτελεσματικότερες ως προς την οικοδόμηση του ελληνικού κράτους.

Αναφέρομαι ενδεικτικά σε τρία κορυφαία ζητήματα, που ταλάνισαν και θα ταλανίζουν την ελληνική οικονομία, την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα, όπου η ΔΗΜΑΡ επέμενε να ακολουθηθεί διαφορετική πορεία, εις μάτην .

Το πρώτο, η ενσωμάτωση του πακέτου μέτρων για την περαιτέρω αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων που αφορούσαν στον ιδιωτικό τομέα, την τελευταία μάλιστα στιγμή, στη συμφωνία του περασμένου Νοεμβρίου.

Το δεύτερο, η επιμονή σε ένα φορολογικό νόμο(4110/2013), υποχρεωτικά πρόχειρο κάτω από τη δαμόκλεια σπάθη της δόσης και η παραπομπή στην "μεγάλη φορολογική μεταρρύθμιση" αρχές Μαΐου, που τελικά ήλθε να ψηφιστεί τον περασμένο Ιούλιο υπό τη μορφή του Νέου Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος. Εδώ η πάγια θέση όλων των προοδευτικών δυνάμεων για ενιαία και προοδευτική φορολογική κλίμακα για το σύνολο των εισοδημάτων των φυσικών προσώπων, μαζί με μια σειρά άλλες διεκδικήσεις χρόνων για τουλάχιστον εξορθολογισμό του συστήματος έδωσαν τη θέση τους στο πιο συντηρητικό φορολογικό σύστημα, από την μεταπολίτευση, από το 1955 έλεγε τις μέρες της ψήφισης ο φίλος μας ο Β. Ράπανος και δεν είχε άδικο.

Το τρίτο, η βίαιη παρέμβαση στον χώρο της δημόσιας διοίκησης και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, από τη μια για  την μείωση του αριθμού των υπηρετούντων στο τέλος του 2015 κατά 150000 σε σχέση με αυτούς του 2009( παρά την διαβεβαίωση του Α. Μανιτάκη, με στοιχεία αδιάσειστα, ότι ο αριθμός θα ξεπερνιούνταν κατά 33.000!) και από την άλλη  για τις συνοδευτικές περιβόητες 15000 απομακρύνσεις μέχρι τέλους του 2014, που σήμερα απαιτούνται να είναι αποκλειστικά απολύσεις.

ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν στήριξαν τις προτάσεις που καταθέσαμε. Αυτές θα μπορούσαν να περάσουν στη διαπραγμάτευση με την ΤΡΟΙΚΑ (δεν έχω χρόνο εδώ να το αναλύσω πως). Απλά δεν το έκαναν γιατί η ΝΔ είναι δεξιά και συντηρητική και οι επιλογές αυτές "ακουμπούσαν" πλήρως στην πολιτική της, ενώ και το ΠΑΣΟΚ απλά αναζητούσε δικαιολογίες για να ακολουθήσει τελικώς την ίδια πολιτική.

2. Σήμερα, λοιπόν, βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα κατάσταση υπό την έννοια ότι:

- κλείνει, ή είναι στην άμεση συζήτηση για το πώς θα κλείσει ένας κύκλος εξωγενούς «στήριξης» της οικονομίας με τα Μνημόνια

- τίθενται πλέον ως μείζονα ζητήματα μαζί με την αντιμετώπιση χρέους και αυτό της ανάπτυξης της οικονομίας και του σχεδιασμού ενός νέου παραγωγικού προτύπου.

Για μια τέτοια μεγάλη υπόθεση –τομή, μια και η φάση αυτή εξακολουθεί να είναι κρίσιμη, απαιτείται συνολικό σχέδιο. Με δράσεις και συγκεκριμένους στόχους.

3. Η μέχρι τώρα τακτική της κυβέρνησης να υποχωρεί ακόμη και σε ανορθολογικές απαιτήσεις της τρόικας και να υλοποιεί τις δράσεις του προγράμματος προσαρμογής, χωρίς καμιά αξιολόγηση των οικονομικών και κοινωνικών επιπτώσεων, έχει αποδειχθεί λανθασμένη. Ακόμη περισσότερο γιατί με την στάση αυτή η τρόικα δεν βρίσκει αντιστάσεις στην εφαρμογή της ίδιας λαθεμένης πολιτικής άδικης λιτότητας, που δεν μπορεί να οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση.

Τώρα βεβαίως γινόμαστε μάρτυρες... ηρωικών δηλώσεων, non passaran, και ανενδότων. Τώρα πληθαίνουν οι υπουργοί, που ανακαλύπτουν ότι οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα πρέπει να γίνονται μόνο σε υπηρεσιακό επίπεδο, ενώ λοιδορούσαν μέχρι τώρα τη σταθερή θέση της ΔΗΜΑΡ, που επέμενε ότι: τα επίπεδα διαπραγμάτευσης πρέπει να διαφυλάττονται με ιδιαίτερη φροντίδα, τουλάχιστον για τον αυτοσεβασμό της ελληνικής κυβέρνησης, των εκπροσώπων της και όχι μόνο!          Ας είναι.

Για την ΔΗΜΑΡ αποτελεί βασική θέση ότι η δικομματική κυβέρνηση πρέπει, απλά και πρώτα απ΄όλα να ξεκαθαρίσει τι ακριβώς επιδιώκει. Τέσσερεις μήνες έχουν ήδη περάσει και η περίφημη νέα Προγραμματική Συμφωνία ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για τη διακυβέρνηση  δεν έχει δει ακόμη το φως της δημοσιότητας. Να υπενθυμίσω ότι για το κείμενο της Προγραμματικής Σύγκλισης για την κυβέρνηση Εθνικής Ευθύνης  χρειάστηκαν 4 ημέρες. Και επειδή πολλοί ισχυρίζονται ότι τίποτε από αυτά που προέβλεπε δεν έγινε, σπεύδω να τους πω ότι η πολιτική διαπραγμάτευση και τα επιτεύγματα της συμφωνίας του Νοεμβρίου στη Σύνοδο Κορυφής και η διάσωση της χώρας από την πτώχευση και τη χρεοκοπία πολλά οφείλουν σ΄ αυτήν. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας…

            Η κυβέρνηση οφείλει να καταστήσει απολύτως σαφές ότι η χώρα δεν πρόκειται να δεχθεί τη λήψη νέων επιβαρυντικών μέτρων. Ο κίνδυνος για νέα μέτρα με την επωνυμία των "διαρθρωτικών" ή των "στοχευμένων" είναι ορατός, με μοναδική συνέπεια την περαιτέρω απομείωση των εισοδημάτων και την αποδιάρθρωση των κοινωνικών υπηρεσιών. Πρέπει να αποκρούσει τις απαράδεκτες αξιώσεις της τρόικας και να διεκδικήσει μια νέα συμφωνία με τους εταίρους, που θα περιλαμβάνει:

- Ουσιαστικές αλλαγές στο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, ώστε να αντικατασταθούν τα μέτρα που αποδείχθηκαν αναποτελεσματικά και να συνδεθεί με προοδευτικές μεταρρυθμίσεις, με τη δημοκρατική ανασυγκρότηση της δημόσιας διοίκησης, την αναζωογόνηση της αγοράς τη δημιουργία ενός διχτύου κοινωνικής προστασίας

-Πακέτο μέτρων που θα αναδιαρθρώσουν το χρέος, θα μετακινήσουν και θα μειώσουν τις επιβαρύνσεις του στον προϋπολογισμό

- Ισχυρό πρόγραμμα αναπτυξιακών παρεμβάσεων ικανό να αντιμετωπίσει την ύφεση, να ανατάξει την οικονομία, να δημιουργήσει θέσεις εργασίας και νέα εισοδήματα

4. Και επειδή τα ζητήματα «καίνε» οφείλουμε να γίνουμε συγκεκριμένοι και να είναι σαφές σήμερα τι ακριβώς υποστηρίζει κάθε πολιτική δύναμη, αλλά και κάθε πολίτης ή κοινωνική ομάδα που θέλει να έχει άποψη και να συμβάλλει.

Είναι προφανές ότι δεν μπορεί να εξαντληθεί η δημοσιονομική και νομισματική αυστηρότητα των εταίρων- δανειστών στην Ελλάδα, μετά από τρία χρόνια αυστηρότατης πειθαρχίας και καταιγισμού μέτρων.

Για αυτό και ως ΔΗΜΑΡ τασσόμαστε υπέρ της άμεσης πολιτικής διαπραγμάτευσης και είμαστε έτοιμοι να στηρίξουμε κάθε προσπάθεια, που θα διαμορφώσει όρους και προϋποθέσεις που θα οδηγούν στο να μη χρειαστούμε ως χώρα νέο πακέτο βοηθείας, γιατί αυτό θα σημαίνει νέο Μνημόνιο και παράταση της αυστηρής εποπτείας από την τρόικα.

Εδώ, βεβαίως, πρέπει να είναι γνωστό το γεγονός ότι η ελληνική οικονομία θα βρίσκεται σε καθεστώς ενισχυμένης εποπτείας έως το 2040, σύμφωνα με την δίπτυχη δέσμη μέτρων (two pack) για την οικονομική διακυβέρνηση της ευρωζώνης, που άρχισε να εφαρμόζεται από την εβδομάδα που μας πέρασε. Σύμφωνα με το Άρθρο 14 του εν λόγω νομικού πλαισίου, ακόμη και μετά τη λήξη ενός Μνημονίου, τα κράτη –μέλη παραμένουν υπό εποπτεία εφόσον δεν έχει εξοφληθεί τουλάχιστον το 75% της χρηματοδοτικής συνδρομής που έχει ληφθεί από ένα ή περισσότερα άλλα κράτη μέλη , τον ESM ή το EFSF. Αλλά αυτή εποπτεία είναι προφανές πως δεν έχει τα χαρακτηριστικά των Μνημονίων, όπως τα βιώνουμε τα τρία τελευταία χρόνια. Έχουμε υποστηρίξει σταθερά -το τελευταίο εξάμηνο- ότι η αντιμετώπιση του χρηματοδοτικού κενού μπορεί να υπάρξει με τη χρονική μετακύλιση των ομολόγων. Με την έννοια αυτή, οι προτάσεις της κυβέρνησης, είτε αφορούν τη μετακύλιση των ομολόγων των 4,4 δις ευρώ που δόθηκαν το 2009 από το δημόσιο και λήγουν το 2014 για κεφαλαιακή ενίσχυση των τραπεζών έναντι προνομιούχων μετοχών (νόμος Αλογοσκούφη), είτε τη μετακύλιση των ομολόγων που έχουν στη διάθεσή τους κεντρικές τράπεζες των κρατών-μελών (τα ΑNFA΄s) ή αφορούν, ως άλλη εκδοχή, την αξιοποίηση των αναξιοποίητων κεφαλαίων του ΤΧΣ για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, μετά τα stress tests, είναι σε θετική κατεύθυνση. Αρκεί φυσικά να στηριχθούν.

Σε ότι αφορά το μεγάλο ζήτημα της βιωσιμότητας του δημόσιου χρέους οι προτάσεις για την χρονική επιμήκυνσή τους και κυρίως για τη μείωση των επιτοκίων φαίνεται ότι αποτελούν κοινό τόπο στο Eurogroup όταν εκκινήσει η διαδικασία αντιμετώπισης του ζητήματος στη βάση της απόφασης της 27/11/2012.

Όμως αυτό δεν αρκεί. Απαιτείται περαιτέρω περικοπή του χρέους, που προφανώς ως τέτοια, δηλαδή του επίσημου τομέα, δεν βρίσκει σε πρώτη προσέγγιση ευήκοα ώτα και μάλιστα λίγο πριν τις ευρωεκλογές. Εδώ λοιπόν απαιτούνται ευρωπαϊκά εργαλεία, δηλαδή μια ευρύτερη προσπάθεια της χώρας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, όπου οι λύσεις που προτείνονται θα αφορούν και όλες τις χώρες.

Η ΔΗΜΑΡ έχει προτείνει την ανάληψη του κόστους ανακεφαλαιοποίησης των Τραπεζών από τον ESM, που θα μείωνε το ελληνικό χρέος κατά 30-40 δις ευρώ , που είναι οι συμμετοχές του ΤΧΣ.

Αυτό θα ισχύσει στο πλαίσιο της «Τραπεζικής Ένωσης» για την Ισπανία. Η αναδρομικότητα και για την Ελλάδα, οφείλει και πρέπει να είναι στο πακέτο των ελληνικών διεκδικήσεων.

Η ΔΗΜΑΡ, από το ιδρυτικό της Συνέδριο πρότεινε σταθερά την «αμοιβαιοποίηση» μέρους του χρέους των κρατών –μελών, για κοινή εγγύηση του χρέους που ξεπερνά το όριο του Μάαστριχτ το 60%. Τελευταία, το πρότεινε ως ιδέα και το Συμβούλιο Εμπειρογνωμόνων της Γερμανίας με πολλούς, βεβαίως, περιοριστικούς όρους.

Το σημαντικό είναι ότι υπάρχει κινητικότητα στο ζήτημα αυτό. Ο κ. Μπαρόζο ανακοίνωσε σύσταση ομάδας εργασίας για το ζήτημα της κοινής ευρωπαϊκής έκδοσης χρέους υπό τη μορφή ενός ταμείου απόσβεσης των δημοσίων χρεών και ευρωγραμματίων, υπό την πίεση του Ευρωκοινοβουλίου προκειμένου αυτό με τη σειρά του να ψηφίσει το δημοσιονομικό σύμφωνο.

5. Αν είμαστε όντως στο τέλος των Μνημονίων, ωστόσο δεν είμαστε στο τέλος των έκτατων συνθηκών, που μας επέβαλαν και δημιούργησαν τα Μνημόνια. Το τέλος των Μνημονίων δεν σημαίνει επιστροφή στην κανονικότητα.

Ο λόγος για αυτό είναι ότι δεν μπορεί να θεωρηθεί «κανονική» μια οικονομία, ούσα έξη χρόνια σε ύφεση, με ερωτηματικά και για το έβδομο, με 30% ποσοστό ανεργίας, με πτώση των επενδύσεων 60% (σε σχέση με το 2009), με τις γνωστές ελλείψεις και προβληματικότητες στα συστήματα ασφάλισης, πρόνοιας, εν γένει κοινωνικής προστασίας.

Άρα, η οικονομική πολιτική απαιτείται να διατηρήσει έναν έκτατο χαρακτήρα με διαφορετική όμως στόχευση.

Έως ότου επιτευχθεί η έξοδος από την κρίση, που δεν μπορεί να περιορίζεται στην σταθερή αύξηση του ΑΕΠ, αλλά και στη σταθερή και γοργή μείωση της ανεργίας η οικονομική πολιτική θα πρέπει να είναι και αυτή έκτατη, όπως οι συνθήκες που καλείται να αντιμετωπίσει.

Πως φτάνουμε στο στόχο; Υπάρχουν 3 βασικοί άξονες – πεδία που πρέπει να κινηθούμε ως χώρα:

-το πρώτο, η Διαπραγμάτευση μιας συμφωνίας με τους εταίρους για την αντιμετώπιση του χρέους και των διαρθρωτικών προβλημάτων της χώρας, όπου δεν θα εξαντλείται στο παζάρι για τον ρυθμό και την ταχύτητα της επιβολής μιας αδιέξοδης πολιτικής. Για πλευρές αυτής ήδη αναφερθήκαμε.

-το δεύτερο, η άμεση οικοδόμηση ενός διχτύου κοινωνικής προστασίας όπου θα διασφαλίζονται η λήψη μέτρων υποστήριξης των ανέργων με επέκταση του χρόνου χορήγησης του επιδόματος ανεργίας, η προσβασιμότητα σε υπηρεσίες υγείας και συμμετοχή σε προγράμματα απόκτησης επαγγελματικής εμπειρίας και κατάρτισης. Με την καθιέρωση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος. Κυρίως όμως έχοντας ως κοινωνία και ως πολιτεία σταθερά διαμορφωμένη την πεποίθηση ότι το πρόβλημα της ανεργίας δεν πρόκειται να λυθεί αυτόματα μέσω των μηχανισμών της αγοράς.

-Το τρίτο, η ενεργοποίηση και επιτάχυνση της αναπτυξιακής διαδικασίας, μέσα από την εκπόνηση ενός σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας με αιχμή ένα πρότυπο βιώσιμης ανάπτυξης, που δεν θα στηρίζεται στη φτηνή εργασία και την υψηλή ανεργία. Πρότυπο βιώσιμης ανάπτυξης εξωστρεφές, με στόχευση σε διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα και υπηρεσίες ή σε αντίστοιχα που θα αντικαθιστούν τις εισαγωγές. Με αύξηση της παραγωγικότητας. Με προσανατολισμό στην καινοτομία. Με σεβασμό στο ρόλο των εργαζομένων και διάχυση των ωφελειών σε όλους τους συντελεστές. Με υπέρβαση της αντιεπιχειρηματικής κουλτούρας, που επικράτησε κατά τη μεταπολίτευση και επιδίωξη για ένα νέο σημείο ισορροπίας ανάμεσα στους κοινωνικούς εταίρους-ανταγωνιστές. Με ευρύτερες συμφωνίες και παρεμβάσεις στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, ώστε να μπορεί να συμβάλει στην στήριξη και την υποβοήθηση επενδυτικών σχεδίων. Με άμεση ανάπτυξη ειδικών μηχανισμών χρηματοδότησης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Με νέους κανόνες που θα γίνονται σεβαστοί από όλους. Με σεβασμό στο περιβάλλον. Με ένα κράτος με θεσμική αξιοπιστία και σύγχρονες διοικητικές λειτουργίες.

6. Στο τελευταίο επιτρέψτε μου να σταθώ ιδιαιτέρως γιατί εδώ ως ΔΗΜΑΡ δίνουμε ιδιαίτερη προσοχή. Στη λειτουργία του κράτους.

Τόσο για την κοινωνική προστασία, όσο και για την ουσιαστική υποβοήθηση και πυροδότηση της ανάπτυξης είναι απαραίτητος ένας κρατικός μηχανισμός, που θα σταθεί αρωγός σε κάθε προσπάθεια ανάδειξης δημιουργικών παραγωγικών δυνάμεων και επενδυτικών σχεδίων που μπορούν να αναπτυχθούν. Προφανώς η παραγωγή θα λειτουργήσει με τους όρους της αγοράς, αλλά δεν μπορεί να είναι η αγορά που θα φτιάχνει και τους κανόνες. Είναι απαραίτητο ένα αξιόπιστο κράτος με υπαλλήλους που να μπορούν να εργάζονται έχοντας διασφαλίσει την στοιχειώδη ασφάλεια για το μέλλον τους και την αξιοπρέπειά τους. Είναι απαραίτητο ένα κράτος που θα μπορεί πρώτα απ΄όλα να διασφαλίζει τα έσοδα που προβλέπονται και προγραμματίζονται μέσα από τη λειτουργία ενός αποδοτικού φοροεισπρακτικού μηχανισμού. Ενός κράτους που θα μπορεί να φέρει σε πέρας ένα Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, χωρίς να επιτρέπει αυτό να γίνεται το "μαξιλαράκι" της κακής εκτέλεσης των προϋπολογισμών. Μιας κρατικής μηχανής που θα μπορεί να αναζητά επιπλέον ευρωπαϊκούς πόρους και να αξιοποιεί όλες της δυνατότητες που προσφέρουν τα ευρωπαϊκά διαρθρωτικά ταμεία με στόχο την ενίσχυση των επενδύσεων, τη διασφάλιση δυνατοτήτων για την απασχόληση και την κοινωνική προστασία. Μιας κρατικής μηχανής που θα αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και θα είναι σε θέση να συνδέει με ξεκάθαρες επιλογές τους τομείς της οικονομίας που επιβάλλεται, γιατί έχουν συγκριτικό πλεονέκτημα, να τονωθούν. Αναφέρομαι στην ενίσχυση του Πολιτιστικού-Τουριστικού συμπλέγματος, την παραγωγή ποιοτική αγροτικών προϊόντων, τη ανάπτυξη των πράσινων τεχνολογιών έντασης γνώσης, τη μεταποίηση προϊόντων υψηλής προστιθέμενης αξίας και τις υπηρεσίες logistics, τομείς που όλες οι μελέτες δείχνουν ότι είναι τομείς που πρέπει να ενισχυθούν άμεσα, γιατί θα έχουν άμεση απόδοση.

Και προφανώς πέρα και πάνω απ΄όλα είναι απαραίτητη η διασφάλιση της λειτουργίας της δικαιοσύνης, ώστε να μπορεί να εγγυάται τη στοιχειώδη αρχή του σεβασμού του θεσμικού πλαισίου και της λειτουργίας και εφαρμογής των νόμων.

7. Αλλαγή πολιτικών και σχέδιο συνολικό γι΄ αυτές, είναι, θα μπορούσαμε να πούμε, η επιτομή του οδικού χάρτη, του «δρόμου», είναι η σταθερή και επίμονη πρόταση της ΔΗΜΑΡ. Έρχεται σε αντιστοίχηση με το σταθερή βούληση των Ελλήνων πολιτών, όπως καταγράφεται σε όλες της δημοσκοπήσεις, για τη μη προσφυγή της χώρας σε εκλογές, και ταυτόχρονα την αλλαγή πορείας.

Αυτή ακριβώς είναι και η πεμπτουσία της πρότασης προς τις προοδευτικές δυνάμεις, που διαφωνούν με τις ασκούμενες κυβερνητικές πολιτικές, αλλά και με το λαϊκισμό της μονομερούς καταγγελίας του μνημονίου από την αξιωματική αντιπολίτευση. Για να συγκροτήσουν τον ΤΡΙΤΟ ΠΟΛΟ. Για να λειτουργήσουν ως σταθεροποιητικός παράγοντας για την κυβερνησιμότητα της χώρας, για να επηρεάσουν τις κυβερνητικές λύσεις που θα δοθούν και τις πολιτικές που θα ασκηθούν.