Συχνά διατυπώνεται το ερώτημα: Θα βοηθήσουν πολιτικά οι εταίροι-δανει­στές, εν όψει ευρωεκλογών, τον κ. Σαμαρά και σε ποιο βαθμό; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η προσπάθεια στήριξης της κυβέρνησης θα εκδηλωθεί με κάποιο τρόπο πριν από τις εκλογές. Το ζητούμενο είναι ο χρόνος εκδήλωσής της, το περιεχόμενο, η έκταση και η οικονομική αμεσότητα των αποτελεσμάτων από την επανατοποθέτηση του ελληνικού προβλήματος ώστε να μπορεί να αξιοποιηθεί πολιτικά από την κυβέρνηση και το σπου-δαιότερο, βέβαια, να ωφεληθεί η χώρα.

Οι προσδοκίες αυτές προφανώς έχουν όρια και προϋποθέσεις, που θέτουν αυτήν τη στιγμή στην Ευρώπη οι Γερμανοί με σχεδόν κυρίαρχο τρόπο. Ιδίως δε μετά την προσχώρηση και του κ. Ολάντ στην πολιτική του Βερολίνου, εγκαταλείποντας την «κριτική στάση» της Γαλλίας και τις «εναλλακτικές λύσεις» που αναζητούσε την πρώτη περίοδο.

Η Γερμανία (μαζί πλέον και οι Σοσιαλδημοκράτες με την κ. Μέρκελ δηλαδή ενισχυμένη) έχει ένα πλαίσιο αντιμετώπισης της ευρωπαϊκής κρίσης με βάση τη λιτότητα, την αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία και τη διατήρηση μιας νομισματικής ευρωπαϊκής δομής που οξύνει αντί να περιορίζει τις ασυμμετρίες και τις ανισότητες της νομισματικής ένωσης. Αρα η γερμανική στρατηγική για την Ευρώπη έχει όρια που δεν επιτρέπουν την εφαρμογή ενός άλλου «ευρωπαϊκού υποδείγματος», πιο ευνοϊκού λ.χ. για την Ελλάδα, παρά τη διάθεση που υπάρχει να βοηθηθεί η κυβέρνηση Σαμαρά.

Οι ανάγκες των ευρωεκλογών λ.χ. απαιτούν διαφορετικές επιλογές για τη Γερμανία από αυτές που θα ικανοποιούσαν την Ελλάδα. Τα χρονικά περιθώρια ποικίλλουν. Ενώ το περιεχόμενο και η έκταση της «βοήθειας» προς την Ελλάδα δεν μπορεί να υπερβαίνει τα γενικότερα όρια της γερμανικής ευρωπαϊκής πολιτικής.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η στάση της τρόικας στις τρέχουσες μνημονιακές δεσμεύσεις, όπου οι απαιτήσεις της για την ελληνική κυβέρνηση είναι υπερβολικές έως δογματικές, ενώ για τους εταίρους-δανειστές μας μια φυσιολογική τήρηση των «προαπαιτούμενων» για τα οποία έχει δεσμευτεί η ελληνική πλευρά...

Αλλο παράδειγμα είναι η κρίσιμη για τη χώρα αντιμετώπιση του μη βιώσιμου και μη εξυπηρετήσιμου δημοσίου χρέους (322 δισ. - 176% του ΑΕΠ), όπου η Γερμανία αρνείται μια δραστική παρέμβαση και προκρίνει μια νέα χρονική επιμήκυνση σε συνδυασμό με μείωση του επιτοκίου και νέο δανεισμό. Προφανώς με «ισχυρή επιτήρηση» και νέες δεσμεύσεις «διαρθρωτικού χαρακτήρα» με... ευρύχωρη αντίληψη όπου μπορεί να περιλαμβάνονται παντός είδους και λογικής περιορισμοί. Το «πακέτο αυτό» δεν συνιστά μια βαθιά «εξυγιαντική τομή» του ελληνικού προβλήματος, αλλά μια «ανάσα» σʼ έναν «μαραθώνιο δρόμο». Παρότι από το τελικό «μείγμα» της συγκεκριμένης λύσης θα εξαρτηθούν αρκετά...

Ο κ. Σαμαράς, με όλα αυτά τα δεδομένα αλλά και με το «πρωτογενές πλεόνασμα» ανά χείρας και την ελαφρά βελτίωση κάποιων δεικτών της οικονομίας, επιχειρεί να συγκροτήσει μια αισιόδοξη πολιτική εξόδου από την κρίση. Το «πακέτο» της ευρωπαϊκής βοήθειας, ο τρόπος παρουσίασής του αλλά και ο χρόνος (οι αποφάσεις της «τελευταίας ώρας» δεν αποδίδουν συνήθως) θα έχουν οπωσδήποτε την πολιτική σημασία τους.

Αυτό είναι το περιβάλλον πριν από τις ευρωεκλογές. Μετά τις ευρωεκλογές ίσως είναι πολύ πιο διαφορετικό και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Προς το παρόν πάντως, η πολιτική «βοήθεια» που έχει πάρει ο κ. Σαμαράς εν όψει ευρωεκλογών από τους εταίρους-δανειστές δεν είναι αυτή που θα επιθυμούσε... Χρόνος υπάρχει. Αλλά τα περιθώρια στενεύουν!

Ο Παναγιώτης Παναγιώτου είναι δημοσιογράφος