Η επόμενη μέρα

Έχω παιδεία θετικών επιστημών και μου είναι αδύνατον να αμφισβητώ και να μην στηρίζομαι στα πραγματικά δεδομένα. Για τον λόγο αυτό, μου είναι προφανές ότι όταν εκλέγεσαι με κεντρικό σύνθημα ότι θα σχηματίσεις κυβέρνηση, είναι αυτονόητο ότι θα μπεις σε αυτήν, όπως ορθά έπραξε η ΔΗΜΑΡ. Όταν κάνεις την επιλογή να βγεις και αυτό αποτιμάται με 1%, το συμπέρασμα είναι επίσης σαφές και καθαρό όσο και να προσπαθείς να το θολώσεις και να το εξωραΐσεις.

Δεν συμφωνώ με όσους υποστηρίζουν ότι το δεύτερο λάθος που έκανε η ΔΗΜΑΡ ήταν να αρνηθεί να συμμετάσχει στην συγκρότηση κοινού ψηφοδελτίου της κεντροαριστεράς. Ένα κόμμα που μόλις είχε αποχωρήσει από την κυβέρνηση, ήταν ανορθολογικό να συμπράξει με ένα κόμμα το οποίο ήταν μέσα στην κυβέρνηση. Το λάθος έγινε πριν, η κίνηση ήταν «φορσέ». Η μη σύμπραξη (έγινε και άκομψα), ήταν αναγκαστική λόγω της αποχώρησης. Η συγκρότηση εξ’ άλλου της κεντροαριστεράς δεν μπορεί να γίνει, παρά μόνο στη βάση μιας διαφορετικής, εναλλακτικής προγραμματικής πρότασης, αντιθετικής προς την ασκούμενη κυβερνητική πολιτική (και προφανώς εκτός του δίπολου μνημονιο – αντιμνημόνιο).

Αυτό προφανώς δεν γινόταν με ένα κόμμα μέσα στην κυβέρνηση και ένα κόμμα έξω (εξ’ ου και το Ποτάμι - όχι ότι το έκανε αλλά γιατί έπεισε ότι ίσως το κάνει).

Αυτό προφανώς απαιτεί νέο φρέσκο πολιτικό δυναμικό (εξ’ ου και το Ποτάμι – όχι ότι ήταν αλλά γιατί έπεισε ότι είναι).

Ίσως υπήρχαν περιθώρια για την συγκρότησης αυτής της εναλλακτικής προγραμματικής πρότασης από την ΔΗΜΑΡ, αν στο διάστημα που μεσολάβησε από την αποχώρησή της από την κυβέρνηση μέχρι της εκλογές, είχε υπεραμυνθεί των επιλογών της (στην πράξη όχι στα λόγια). Όμως συμπεριφέρθηκε σαν να ντρεπόταν που μπήκε στην κυβέρνηση (λέγοντας το αντίθετο) και σαν να παρακαλούσε ενδόμυχα τους πολίτες να το ξεχάσουν. Απέκρυψε επιμελώς ακόμη και ότι η αναδιανομή του πλεονάσματος ήταν κάτι αυτή πέτυχε – και είχε λοιδορηθεί τότε, επειδή το είχε κάνει σημαία της (ο εκφυλισμός σε διανομή 500ρικων είναι άλλο ζήτημα). Δεν στήριξε, ούτε υπεραμύνθηκε του έργου του Μανιτάκη, ακόμη και όταν ο διάδοχός του στο υπουργείο, δημόσια παραδέχτηκε και το έργο και τις αιτιάσεις του για τα εμπόδια και τις καθυστερήσεις.

Ο μόνος δρόμος για να συγκροτήσει προγραμματικό εναλλακτικό λόγο η ΔΗΜΑΡ και γενικότερα η ανανεωτική αριστερά, ύστερα από μια δεκαετία περιθωριακής μειοψηφικής τάσης μέσα στον ΣΥΝ, με τα περισσότερα και ποιο γόνιμα μυαλά και στελέχη της να φυλλορροούν … ήταν το καμίνι της καθημερινής πίεσης για άσκηση κυβερνητικής πολιτικής. Εκεί της δόθηκε η ευκαιρία να αναπληρώσει τον χαμένο χρόνο και να επιταχύνει τις επεξεργασίες.

Η ευκαιρία αυτή χάθηκε για τρεις λόγους:

ο κόπος που απαιτούνταν για να καλυφθεί το χαμένο έδαφος, η αταβιστική έλξη προς τον ΣΥΡΙΖΑ, … που συνυπήρχε με έναν κυβερνητισμό και μια φοβία διαφοροποίησης, η οποία αντιμαχόταν στην πράξη (αντί να υπερθεματίζει) την συγκρότηση εναλλακτικής αριστερής προγραμματικής αντι- πρότασης. Μια φοβία ότι η εσω-κυβερνητική «αντιπολίτευση» υπονόμευε την κυβέρνηση. Το μίγμα ήταν εκρηκτικό και εκεί χάθηκε το στοίχημα.

Τον ένα χρόνο παραμονής της στην κυβέρνησης η ΔΗΜΑΡ έδειξε ότι μπορούσε να αποτελέσει τον πυρήνα για την συγκρότηση εναλλακτικής πρότασης. Μετά την αποχώρησή της, το ΠΑΣΟΚ εξαφανίστηκε ως διακριτή κυβερνητική τάση (το θυμήθηκε προεκλογικά με τις «Λαϊκές») και η ΔΗΜΑΡ παρέλυσε πλήρως μη παράγοντας πολιτική και προσπαθώντας να ξεχάσει αυτό «δι ό ετάχθη»… Τα αποτελέσματα είναι γνωστά.

Η μόνη προφανής διέξοδος, της ανανεωτικής αριστεράς που γνωρίζω, είναι να δώσει τις εναπομείνασες δυνάμεις της για την συγκρότηση ενός πόλου της κεντροαριστεράς, με στόχο να διεκδικήσει την πρώτη θέση στις εκλογές και την συγκρότηση κυβέρνησης γύρω από αυτήν, με όλους τους παλιούς συντρόφους της που είναι διασκορπισμένοι σε 4 σημεία (κόμματα) του ορίζοντα.

Γνωρίζω και αναγνωρίζω ότι μια αντίστοιχη δομημένη επιχειρηματολογία μπορεί να υπάρξει με άξονα ότι ήταν λάθος που η ΔΗΜΑΡ μπήκε στην κυβέρνηση και βέβαια οδηγεί στην a priori επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ.

Πιστεύω ότι είναι λάθος για λόγους που μου φαίνονται προφανείς αλλά και άχαρο να υποστηρίξω και εξηγήσω.

Ο κυριότερος λόγος όμως που δεν το κάνω είναι γιατί η πολιτική ΔΕΝ είναι ούτε μόνο κοινή λογική, ούτε ο νόμος του Νεύτωνα.

Δεν είναι το ορθό ή το λανθασμένο, η διαμάχη του καλού με το κακό.

Πολιτική είναι πρώτα και κύρια επιλογές. Και συχνά δεν υπάρχουν σωστές ή λάθος επιλογές, Αλλά Επιλογές. Αυτή την διαφορετικότητα οφείλουμε να σεβόμαστε και να κρινόμαστε εκ του αποτελέσματος.

Και τώρα είναι η ώρα των επιλογών.