Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Βρισκόμαστε σήμερα εδώ, είμαστε εδώ, όπως έλεγε και το σύνθημά μας στις εκλογές, μετά από ένα πολύ αρνητικό και επώδυνο εκλογικό αποτέλεσμα. Δεν μπορούμε όμως να κάνουμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Πρέπει να μιλήσουμε καθαρά, “έξω από τα δόντια”, χωρίς δεύτερες σκέψεις και τακτικισμούς. Είναι απαραίτητο να τα ξαναδούμε όλα από την αρχή. Γιατί δεν πρέπει να φθάσουμε στο σημείο, αν δεν έχουμε ήδη φθάσει, όπου θα θεωρούμε ότι “εάν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με εμάς τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα”. Πρέπει να δείξουμε με τις πράξεις μας ότι κατανοούμε τι έχει συμβεί στο κόμμα, στη χώρα και στην κοινωνία και ποιο είναι το νέο πολιτικό σκηνικό που έχει διαμορφωθεί.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Μετά από το 2ο Συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς τον Ιανουάριο του 2014 η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος με εξέλεξε Γραμματέα της, μετά από πρόταση του Προέδρου της ΔΗΜΑΡ Φώτη Κουβέλη, τον οποίο θα ήθελα και σήμερα ιδιαίτερα να τον ευχαριστήσω για την εμπιστοσύνη που επέδειξε στο πρόσωπό μου. Στο 3ο Συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς τον Οκτώβριο του 2014, μετά από 9 μήνες θητείας μου, οι σύνεδροι με τίμησαν με την ψήφο τους εκλέγοντάς με στην πρώτη θέση στη νέα Κεντρική Επιτροπή της Δημοκρατικής Αριστεράς. Ήταν η στιγμή της συλλογικής αναγνώρισης μίας ειλικρινούς προσπάθειας. Στη συνέχεια η νέα Κεντρική Επιτροπή με επανεξέλεξε Γραμματέα μετά από σχετική πρόταση του συντρόφου Βασίλη Τραϊφόρου, τον οποίο και ευχαριστώ ειδικά για όσα συγκεκριμένα ανέφερε στην πρότασή του. Σε όλη τη διάρκεια της θητείας μου, δουλεύοντας ασταμάτητα μέχρι και σήμερα, υπηρετώ την συλλογικότητα και τις αποφάσεις των Συνεδρίων και Κεντρικών Επιτροπών, χωρίς ποτέ ούτε καν να διανοηθώ προσωπικές στρατηγικές. Άλλωστε αυτός είναι, κατά την γνώμη μου, ο ρόλος και η υποχρέωση ενός Γραμματέα, ο οποίος δεν μπορεί να πηγαίνει σε ένα Συνέδριο διαφωνώντας πολιτικά και ψηφίζοντας λευκό στην Κεντρική Επιτροπή χωρίς να παραιτείται από τη θέση του Γραμματέα, όπως έγινε στο πρόσφατο παρελθόν. Ταυτόχρονα εξέλαβα την επανεκλογή μου στη θέση του Γραμματέα ως εντολή αλλαγής και ανανέωσης και όχι διατήρησης των παθογενειών του κόμματος, όπως και δήλωσα δημόσια. Όμως οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες και 2,5 μήνες μετά την επανεκλογή μου είχαμε προκήρυξη εθνικών εκλογών με τα γνωστά αποτελέσματα. Σήμερα επαναλαμβάνω ότι χρειάζονται, τόσο τολμηρές τοποθετήσεις, όσο και πράξεις.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Παραιτούμαι από τη θέση του Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής. Παραιτούμαι στην Κεντρική Επιτροπή η οποία είναι και το όργανο το οποίο με εξέλεξε. Για την απόφασή μου αυτή ενημέρωσα την Εκτελεστική Επιτροπή στην τελευταία της συνεδρίαση (πριν 10 ημέρες) με στόχο να προετοιμασθεί ενόψει της σημερινής συνεδρίασης. Οι φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι της Εκτελεστικής Επιτροπής μου ζήτησαν να παραμείνω έως το Συνέδριο. Η στάση τους ήταν πραγματικά συντροφική και τους ευχαριστώ. Όμως η απόφαση μου είναι οριστική. Η παραίτηση μου ισχύει από σήμερα και δεν τη θέτω στην διάθεση των οργάνων για να σέρνεται για μακρύ χρονικό διάστημα. Και βέβαια το Συνέδριο δεν πρόκειται να γίνει σε 15 ημέρες για να υπήρχε ζήτημα να το σκεφτεί κάποιος. Σε κάθε περίπτωση, θεωρώ ότι κανένας δεν είναι αναντικατάστατος. Και ειλικρινά πιστεύω ότι ορισμένες φορές οι ειλικρινείς παραιτήσεις δημιουργούν εξελίξεις εκ του αποτελέσματος. Όμως το κυριότερο θέμα είναι ότι δεν μπορώ να προωθήσω και να υπηρετήσω πολιτικά ένα ακόμη Συνέδριο με δεδομένες μάλιστα τις πολιτικές μου διαφωνίες όπως θα εξηγήσω στη συνέχεια.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι στους 13 μήνες της θητείας μου, η Κεντρική Επιτροπή συνεδρίασε 12 φορές και έγιναν 2 Συνέδρια (1 έκτακτο και 1 διαρκές). Στη συντριπτική πλειοψηφία των συνεδριάσεων της Εκτελεστικής Επιτροπής, η οποία συνεδρίαζε με συχνότητα περίπου 1 φορά την εβδομάδα, υπήρχε ημερήσια διάταξη και στη συντριπτική πλειοψηφία των συνεδριάσεων της Κεντρικής Επιτροπής υπήρξαν εισηγήσεις που εκ των προτέρων λάμβαναν τα μέλη της, ενώ υπάρχουν πλέον πρακτικά σε ψηφιακή μορφή για όλες τις συνεδριάσεις. Επιπλέον σε αυτή την περίοδο συμμετείχα σε συνεδριάσεις σχεδόν σε όλες τις περιφέρειες της χώρας. Δεν σημαίνει ότι όλα έγιναν όπως θα έπρεπε. Πάντοτε υπάρχουν λάθη, καθυστερήσεις και παραλείψεις. Όμως η προσπάθεια ήταν να εντοπίζονται και να διορθώνονται στην πορεία. Σε αυτή την περίοδο διεξήχθησαν όλες οι εκλογικές αναμετρήσεις, δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, ευρωεκλογές και εθνικές εκλογές. Όμως, για να ξαναδούμε λίγο την πορεία και τα αίτια των αποτελεσμάτων υπό το πρίσμα των νέων συνθηκών.

Η εμφάνιση της Δημοκρατικής Αριστεράς το 2010 δημιούργησε πολλές προσδοκίες στους πολίτες της χώρας για την ριζική ανανέωση των πρακτικών και των αποτελεσμάτων της πολιτικής ζωής. Η ίδρυση της Δημοκρατικής Αριστεράς προσπάθησε να εκφράσει τους πολίτες, που αναζητούσαν ένα κόμμα:

σύγχρονο στη δράση του, τολμηρό στις επιλογές του, ανανεωτικό στην πολιτική του,

που είναι ευρωπαϊκό και πιστεύει στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και στην αναζήτηση λύσεων με προοδευτικό πρόσημο,

που δεν αδιαφορεί για τη διακυβέρνηση της χώρας,

που χωρίς αμφισημίες στον πολιτικό του λόγο, απαντάει στις προκλήσεις της εποχής, αγνοώντας τις βεβαιότητες του παρελθόντος.

Τα αποτελέσματα των εκλογών του 2012 έδωσαν στη ΔΗΜΑΡ έναν ιδιαίτερο ρόλο στο νέο πολιτικό σκηνικό, στη προσπάθεια για αλλαγή της πορείας της χώρας. H ΔΗΜΑΡ:

ξεχώρισε ως νέος και διαφορετικός πολιτικός σχηματισμός απέναντι στο παλιό πολιτικό σύστημα,

απέφυγε τον εύκολο καταγγελτικό λόγο,

κατέθεσε εναλλακτικό σχέδιο για την έξοδο της χώρας από την κρίση με στόχο την ανάταξη της οικονομίας, τη μεταρρύθμιση του κράτους και την κοινωνική αλληλεγγύη.

Αλλά ας είμαστε απόλυτα ειλικρινείς μεταξύ μας. Τα υψηλά δημοσκοπικά ποσοστά πριν τις εκλογές του 2012 που έφθασαν μέχρι και το 16% και το τελικά πολύ θετικό ποσοστό των εκλογών του 2012 (6,23%) οφείλονταν σχεδόν αποκλειστικά σε έναν παράγοντα. Την υψηλή δημοφιλία του Προέδρου Φώτη Κουβέλη. Στην υψηλή αποδοχή του στην κοινωνία. Να θυμίσω ότι σε εκείνες τις εκλογές ακόμη μπέρδευαν οι ψηφοφόροι μας την ΔΗ.ΣΥ. με την ΔΗ.ΜΑΡ. Στο κόμμα του Κουβέλη αναφέρονταν όλοι όμως. Στον Φώτη Κουβέλη συνεπώς οφείλεται το ποσοστό των εκλογών, στον Φώτη Κουβέλη συνεπώς οφείλουν την εκλογή τους στη Βουλή οι 17 Βουλευτές, εκ των οποίων, πέραν του Προέδρου, μόνο 2 βρίσκονται εδώ σήμερα.

Στη συνέχεια, η ΔΗΜΑΡ συμμετείχε σε μία κυβέρνηση με τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Παρά όμως την παραμονή στο ευρώ και την αποφυγή της χρεοκοπίας, σημαντικές επιτυχίες που έγιναν και με τη δική μας συμβολή, η ελληνική κοινωνία δεν συγχώρησε το μπες-βγες χωρίς την επαρκή (για την κοινωνία) αιτιολόγηση. Δεν έγινε αντιληπτή η συνεισφορά της ΔΗΜΑΡ και κυρίως οι πολίτες (δικαίως ή αδίκως) δεν θεωρούν ότι σε εκείνο τον χρόνο έγινε κάτι διαφορετικό στην χώρα σε σχέση με τα υπόλοιπα χρόνια των μνημονίων. Η ελληνική κοινωνία μιλάει για 5 χρόνια μνημονίων και όχι για 4 χρόνια μνημονίων και για 1 έτος όπου πήγαν καλύτερα τα πράγματα λόγω της ΔΗΜΑΡ. Αυτά τα έλεγε μόνο η ΔΗΜΑΡ. Ο σχεδιασμός δε της αποχώρησης από την κυβέρνηση ήταν ανύπαρκτος με αποτέλεσμα το μόνο που έμεινε στην κοινωνία είναι ότι η ΔΗΜΑΡ έφυγε για την ΕΡΤ. Με την είσοδο στην κυβέρνηση χάθηκε το μισό ακροατήριο και με την έξοδο το υπόλοιπο. Δυστυχώς χάθηκε τότε μία ευκαιρία για την κυβερνώσα αριστερά. Να τονίσω βέβαια ότι οι απαιτήσεις του κόσμου από την ΔΗΜΑΡ ήταν πολύ μεγαλύτερες σε σχέση με το εκλογικό της ποσοστό.

Ανέλαβα Γραμματέας 7 μήνες μετά την αποχώρηση από την κυβέρνηση θεωρώντας ότι είναι δυνατή η ανάκαμψη. Θεωρούσα ότι με μία προοδευτική στροφή της πολιτικής μπορεί το κόμμα να ανακάμψει. Έκανα λάθος. Η ΔΗΜΑΡ είχε απωλέσει τον ανανεωτικό, μεταρρυθμιστικό της ρόλο. Ότι ορθό και να γινόταν το αποτέλεσμα είχε ήδη κριθεί. Για την ελληνική κοινωνία συνεισφέραμε για μία περίοδο στην παράταση των αδιέξοδων πολιτικών ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ενώ χάθηκε και ένα άλλο κομμάτι της που ήθελε να παλεύουμε μέσα από την κυβέρνηση για την αλλαγή πολιτικών.

Αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων μου, ιδρύθηκε και ένα νέο κόμμα, το ΠΟΤΑΜΙ. Από την πρώτη στιγμή ανέφερα ότι πλέον κινδυνεύαμε να χάσουμε και τους υπόλοιπους, καθώς το ΠΟΤΑΜΙ εξέφρασε το καινούριο και την ανανέωση και όσοι δεν θέλανε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ-ΠΑΣΟΚ στράφηκαν εκεί. Αυτό πράγματι συνέβη. Βέβαια συνεισφέραμε και εμείς με 2 κομβικά λάθη. Πρώτον η Προοδευτική Συνεργασία, η συμπαράταξη στις ευρωεκλογές, στηρίχθηκε κυρίως στο παλαιό πολιτικό σύστημα ενώ η κοινωνία διψούσε για ανανέωση και δεύτερον ξαφνικά έγινε μία κίνηση που επικάλυψε όλον τον πολιτικό σχεδιασμό: η κοινή εμφάνιση στην προεκλογική περίοδο με τον Γιώργο Παπανδρέου. Ξανά στο κάδρο με το παλαιό πολιτικό σύστημα που ευθύνεται για την σημερινή κατάσταση.

Στη συνέχεια το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών φάνηκε ότι ήταν μη αναστρέψιμο. Και πράγματι ήταν μη αναστρέψιμο. Στο γεγονός αυτό συνέτεινε και η πορεία ενός άλλου κόμματος της αριστεράς προς την εξουσία, της ριζοσπαστικής αριστεράς. Ότι θετικό έγινε από το κόμμα μας την περίοδο από τις ευρωεκλογές έως τις εθνικές εκλογές δεν είχε ουσιαστική επίπτωση. Και έγιναν πολλά: παρέμβαση του Προέδρου Φώτη Κουβέλη για το δημόσιο χρέος, ημερίδες για κρίσιμα ζητήματα, κοινοβουλευτική ανάδειξη κρίσιμων θεμάτων, ορθή επικοινωνιακή πολιτική στην πρόσφατη προεκλογική περίοδο. Αλλά το αποτέλεσμα ήταν μη αναστρέψιμο. Βέβαια έγιναν και λάθη. Η διαχείριση της παραίτησης του Προέδρου το καλοκαίρι δεν ήταν ορθή και ανεξαρτήτως των προθέσεων το αποτέλεσμα στην κοινωνία ήταν εξαιρετικά δυσμενές. Στη συνέχεια η διαχείριση του ζητήματος του Προέδρου της Δημοκρατίας επέτεινε το αρνητικό αποτέλεσμα, το οποίο τελικά είχε, δυστυχώς, αρνητικές επιπτώσεις και στην δημοφιλία του Προέδρου. Αυτά, δυστυχώς, είναι τα στοιχεία τα οποία έμειναν στην κοινωνία και όχι οι παρεμβάσεις, με αποτέλεσμα να αδικηθεί εν τέλει το κόμμα, αλλά και ο ίδιος ο Πρόεδρός του.

Την περίοδο ακριβώς πριν την προεδρική εκλογή έγινε η προσπάθεια μίας έντιμης και εποικοδομητικής συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός το οποίο δεν κατέστη δυνατόν για πολλούς λόγους, τους οποίους δεν είναι η στιγμή να αναλύσω. Με δεδομένη την πρόθεση για συμβολή μας με αυτόν τον τρόπο στην επίλυση των προβλημάτων της χώρας και της κοινωνίας μέσα από μία προοδευτική διακυβέρνηση και με δεδομένο το επερχόμενο εκλογικό αποτέλεσμα, το οποίο ορισμένοι από εμάς προβλέπαμε, ήταν μία διέξοδος για το κόμμα. Το σχέδιο της προγραμματικής συμφωνίας άλλωστε που αρχικά είχε συμφωνηθεί περιλάμβανε όλες εκείνες τις πολιτικές που περιλαμβάνονται σήμερα στη συμφωνία με τους εταίρους.

Σημαντικό ρόλο για τα αρνητικά αποτελέσματα διαδραμάτισε το γεγονός ότι η ΔΗΜΑΡ δεν σταμάτησε, παρά την πρόσφατη απόφαση του 3ου Συνεδρίου, να είναι ένα κόμμα αρχηγικό και κυρίως ένα κόμμα άθροισμα προσωπικών δράσεων. Το αρχηγικό κόμμα ήταν το πλεονέκτημα μας στις εκλογές του ‘12 και το μειονέκτημα στις πρόσφατες εκλογές. Όμως το κυριότερο πρόβλημα ήταν και είναι το κόμμα: άθροισμα προσωπικών δράσεων. Δεν επιτεύχθηκε ενιαίος λόγος και δεν υπήρξε συνεκτική εικόνα παρουσίασης στους πολίτες των βασικών μας θέσεων. Οι πολίτες μπερδεύτηκαν από τις αμφισημίες και από τις διαφορετικές θέσεις που εξέφραζαν τα στελέχη μας. Σε κάθε περίπτωση δημόσια ακούγονταν 2 ή και 3 θέσεις. Στελέχη του κόμματος πρώτης γραμμής δεν έλεγαν δημόσια τις θέσεις του κόμματος. Ακόμη και σήμερα με το 0,49% υπάρχουν δημόσια εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις στελεχών μας, 2, 3 ή και περισσότερες. Δεν γίνεται όμως με αυτόν τον τρόπο. Για μεγάλο χρονικό διάστημα το κόμμα και ο Πρόεδρος ανέχθηκαν διαφοροποιήσεις στις κεντρικές θέσεις. Πολλά στελέχη αξιοποίησαν την ΔΗΜΑΡ για να λένε τις προσωπικές τους απόψεις έχοντας τον τηλεοπτικό χρόνο της ΔΗΜΑΡ. Η κοινωνία μπερδεύτηκε και ευθύνεται η ΔΗΜΑΡ που τα επέτρεψε όλα αυτά και όχι η κοινωνία.

Και έρχομαι στο ερώτημα συντρόφισσες και σύντροφοι,

Τι γίνεται σήμερα; Συνεχίζει ή όχι το εγχείρημα; Και αν ναι με ποιον τρόπο; Με ποια πολιτική; Αυτόνομα; Κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ; ή στο ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ;

Στο 3ο Συνέδριο, μεταξύ άλλων, αποφασίσθηκε ότι “Τα πολιτικά κόμματα δεν είναι αυτοσκοπός και με βάση αυτή την παραδοχή τίθεται και το ερώτημα περί της χρησιμότητας της Δημοκρατικής Αριστεράς στην πολιτική ζωή”. Θέτω λοιπόν το ερώτημα ξανά: είναι απαραίτητη; Τα κόμματα πρέπει να εξυπηρετούν ανάγκες της χώρας και της κοινωνίας, αλλιώς γινόμαστε αυτοαναφορικοί χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Η ΔΗΜΑΡ δεν έγινε για να είναι χρήσιμη για τη ΔΗΜΑΡ και τα στελέχη της αλλά για να μπορεί να είναι χρήσιμη στην κοινωνία, η οποία την αποδοκίμασε 2 φορές με πολύ σκληρό τρόπο. Σήμερα στο πολιτικό σκηνικό υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση που υλοποιεί το σχέδιο “κυβερνώσα αριστερά”. Μάλιστα με την πρόσφατη συμφωνία υλοποιεί πλέον και το σχέδιο “ευρωπαϊκή, μεταρρυθμιστική αριστερά”. Μετά τις εκλογές υλοποίησε την “εντολή για λύση” και όχι την “εντολή για ρήξη”, με επαναδιαπραγμάτευση δυσμενών όρων και χωρίς μονομερείς ενέργειες, εντός του ευρώ και της Ε.Ε.. Μας θυμίζουν τίποτα όλα αυτά; Η υλοποίηση της πολιτικής που εξέφρασε αλλά δεν υλοποίησε το 2012 η ΔΗΜΑΡ. Έχουμε λοιπόν το εξής οξύμωρο: τον ΣΥΡΙΖΑ να εκφράζει προεκλογικά μία ριζοσπαστική και σε ορισμένες περιπτώσεις ανεδαφική πολιτική αλλά να υλοποιεί τις ρεαλιστικές προοδευτικές πολιτικές θέσεις που έχει εκφράσει και η ΔΗΜΑΡ. Ενώ η ΔΗΜΑΡ προεκλογικά να εκφράζει τις θέσεις που υλοποιεί σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά να συμμετέχει σε μία κυβέρνηση χωρίς ουσιαστική εφαρμογή των θέσεών της.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, υπάρχουν 2 περιπτώσεις από εδώ και στο εξής, η μία είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να συνεχίσει να ασκεί την πολιτική που ασκεί σήμερα και σε αυτή την περίπτωση δεν μπορώ να βρω τον λόγο συνέχισης ύπαρξης του κόμματος. Για να είμαι ξεκάθαρος, αυτό θεωρώ ως πιο πιθανόν να συμβεί. Υπάρχει όμως και η περίπτωση στο μέλλον της ρήξης, εξόδου από ευρώ και μίας νέας εθνολαϊκής συμμαχίας. Τότε θεωρητικά θα είχε νόημα η ύπαρξη της ΔΗΜΑΡ. Όμως και σε αυτή την περίπτωση η κοινωνία δεν θα στραφεί στην ΔΗΜΑΡ καθώς έχει απαξιωθεί μετά τα εκλογικά αποτελέσματα. Σε αυτή την περίπτωση, δεν συμφωνώ με όσους βλέπουν ως πιθανή την συμπόρευση με το ΠΑΣΟΚ, καθώς το ΠΑΣΟΚ επίσης έχει κλείσει τον κύκλο του και έχει απαξιωθεί στην ελληνική κοινωνία. Νέες δυνάμεις σε αυτή την περίπτωση θα εκφράσουν την ανανεωτική μεταρρυθμιστική αριστερά και την αριστερή σοσιαλδημοκρατία. Το ΠΟΤΑΜΙ προς το παρόν καλύπτει ένα μικρό μέρος του δεξιού και αριστερού μεταρρυθμισμού της χώρας εκφράζοντας την ανανέωση αλλά και με τα μειονεκτήματα που έχουμε κατά καιρούς τονίσει (απολίτικος λόγος κ.ά).

Επιπλέον, συντρόφισσες και σύντροφοι, δεν γίνεται όλοι μαζί. Τέρμα τα ευχολόγια. Αν συνεχίσει να υπάρχει το κόμμα απαιτείται μία νέα γραμμή που θα την ακολουθήσουν μόνο όσοι μπορούν. Αμφιβάλλω αν αυτό τελικά είναι δυνατόν. Αν όμως είναι, προτείνω επανίδρυση, με νέο όνομα, αλλαγή ηγεσίας και νέα όργανα καθώς και νέα πολιτική συμμαχιών. Δεν θεωρώ ότι θα δώσει σίγουρα την λύση, αλλά το προτείνω σε περίπτωση που αποφασισθεί η συνέχιση. Σε κάθε περίπτωση, για να θυμηθούμε και την πρόσφατη ιστορία από την κεντροδεξιά παράταξη, όταν η Πολιτική Άνοιξη δεν μπήκε στη Βουλή, το κόμμα διαλύθηκε και αργότερα ο Πρόεδρός της έφτασε να γίνει Πρωθυπουργός της χώρας, αλλά όχι ως Πολ.Αν..

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Σχετικά με το επίκαιρο θέμα της διαπραγμάτευσης, η συμφωνία που επιτεύχθηκε δεν απηχεί το σύνολο των απαιτήσεων της ελληνικής πλευράς, γεγονός λογικό, καθώς οι διαπραγματεύσεις πρέπει να οδηγούν σε έντιμο συμβιβασμό και όχι σε πλήρη επικράτηση του ενός ή του άλλου. Αλλά δεν είναι γεγονός ότι τα προηγούμενα χρόνια η “τρόικα” λειτούργησε ως εξωθεσμικό όργανο με υπερεξουσίες, ελέγχους σε Υπουργεία και συνομιλίες απευθείας με τους Υπουργούς και τον Πρωθυπουργό; Η απαράδεκτη αυτή κατάσταση έπρεπε να σταματήσει. Άλλωστε ορθά, για αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο Πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ δεν συνάντησε ποτέ την τρόικα. Στην συμφωνία επίσης ορθά υπάρχει δέσμευση για ύπαρξη πρωτογενών πλεονασμάτων καθώς η χώρα δεν πρέπει να ξαναπεράσει στην εποχή των ελλειμμάτων. Όμως οι στόχοι των πρωτογενών πλεονασμάτων για τα επόμενα χρόνια ήταν υπερβολικοί και ανεδαφικοί και υπάρχει πλέον μέσα από αυτή την συμφωνία περιθώριο για τη μείωσή τους μέσω διαπραγμάτευσης. Το δημόσιο χρέος δεν είναι βιώσιμο και πρέπει να υπάρξουν οι κατάλληλες ρυθμίσεις ώστε να καταστεί βιώσιμο, χωρίς μονομερείς ενέργειες. Στη συμφωνία υπάρχει αναφορά στην απόφαση του Νοεμβρίου του 2012 για την περαιτέρω απομείωση του χρέους, η οποία δεν αξιοποιήθηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση τον Απρίλιο του 2014, όταν επιτεύχθηκε πρωτογενές πλεόνασμα. Επιπλέον, οι μισθοί είναι σε απαράδεκτα χαμηλά επίπεδα και πρέπει να αυξηθεί ο κατώτατος μισθός. Η αύξηση όμως αυτή πρέπει να γίνει σταδιακά και μέσω συλλογικών διαπραγματεύσεων με τους κοινωνικούς εταίρους και όχι διά νόμου, για να μην αυξηθεί η ανεργία. Η διαπραγμάτευση με τους εταίρους πρέπει να είναι σκληρή, χωρίς όμως μονομερείς ενέργειες σε όσα έχουν συμφωνηθεί. Με αυτόν τον τρόπο θα επανέλθει ξανά και η απαραίτητη αμοιβαία εμπιστοσύνη. Η λίστα των μεταρρυθμίσεων που έστειλε η κυβέρνηση είναι προς την θετική κατεύθυνση, απαιτείται όμως το επόμενο χρονικό διάστημα περαιτέρω εξειδίκευση και αποφασιστικότητα στην υλοποίηση. Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει ταχύτατα να παρουσιάσει τις μεταρρυθμίσεις σε κάθε τομέα καθώς και ένα ολοκληρωμένο και οριζόντιο πρόγραμμα καταπολέμησης της ανεργίας. Τα δύσκολα τώρα αρχίζουν, ιδίως ως προς την ρευστότητα. Στόχος ένα νέο πρόγραμμα για την ανάπτυξη και την μείωση της ανεργίας.

Επιπρόσθετα, θα ήθελα να υπενθυμίσω ορισμένες πολιτικές θέσεις της ΔΗΜΑΡ του 3ου Συνεδρίου σχετικά με τη διαπραγμάτευση:

“Τα πρωτογενή πλεονάσματα προφανώς πρέπει να είναι ένας στόχος. Ο ποσοτικός στόχος όμως που έχει τεθεί στο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής για την επόμενη δεκαετία, είναι ανέφικτος και σε κάθε περίπτωση εξόχως δυσβάσταχτος. Η χώρα βρίσκεται σε μια δύσκολη, μακρά και με πολλά εμπόδια πορεία. Δεν μπορούν να συνεχιστούν οι ίδιες πολιτικές. Δεν βοηθούν όμως και πολιτικές επαγγελίες που παραγνωρίζουν τους αντικειμενικούς περιορισμούς. Δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η λήψη νέων μέτρων περαιτέρω μείωσης μισθών, συντάξεων και επιδομάτων. Πρέπει να υπάρξει μετατόπιση από μέτρα λιτότητας σε πολιτικές καταπολέμησης της κακοδιαχείρισης στο δημόσιο, στην περιστολή της φοροδιαφυγής και προώθησης της ανάπτυξης. Ένα κρίσιμο ζήτημα είναι η διαδικασία αναδιάρθρωσης του χρέους. Το χρέος, δεν αντιμετωπίζεται με υπεραισιόδοξα και εκτός πραγματικότητας σενάρια πρωτογενών πλεονασμάτων, υπερβολικά έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις και εξωπραγματικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Χρειάζεται μια τολμηρή και ουσιαστική αναδιάρθρωσή του. Δεν βοηθούν εδώ θέσεις που υποβαθμίζουν το θέμα υποστηρίζοντας ότι το χρέος ήδη έχει καταστεί βιώσιμο. Ούτε βεβαίως βοηθούν οι θέσεις ότι το χρέος μπορεί να διαγραφεί στο μεγαλύτερο μέρος του μονομερώς. Παράλληλα πρέπει να διεκδικηθεί ένα ολοκληρωμένο σχέδιο ανάπτυξης και απασχόλησης. Διεκδικούμε ένα προοδευτικό πρόγραμμα για την ανασυγκρότηση της χώρας. Ένα εθνικό σχέδιο μεταρρυθμίσεων. Με προώθηση δημοκρατικών αλλαγών, με εξυγίανση του πολιτικού συστήματος, με ανασυγκρότηση της δημόσιας διοίκησης ώστε να έχουμε ένα αποτελεσματικό κράτος, με βιώσιμη ανάπτυξη και ένα νέο αναπτυξιακό παραγωγικό πρότυπο. Με φορολογική μεταρρύθμιση, η οποία αποτελεί άμεση προτεραιότητα με στόχο ένα φορολογικό σύστημα κοινωνικά δίκαιο”.

Με βάση τα παραπάνω, θεωρώ ότι η σημερινή συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής πρέπει να βγάλει μία ανακοίνωση επικρότησης της πρόσφατης συμφωνίας με τους εταίρους και όσων αναφέρονται σε αυτήν, καθώς στο κυριότερο μέρος τους αποτελούν τον πυρήνα των πολιτικών μας θέσεων.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, τελειώνοντας, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω ξανά για την εμπιστοσύνη και την συνεργασία σας έναν ένα ξεχωριστά, αλλά θα πάρει ώρα και θα αδικήσω στο τέλος κάποιους. Σας ευχαριστώ όλους από καρδιάς για αυτήν την ωραία διαδρομή. Δεν μετάνιωσα ούτε μία στιγμή για τις επιλογές μου και δεν ακολούθησα ποτέ προσωπικές διαδρομές. Η Δημοκρατική Αριστερά δεν πέτυχε όσα θα ήθελε, όμως πολλές από τις πολιτικές της θέσεις είναι παρούσες. Συνεπώς αν μας ενδιαφέρει η χώρα και η κοινωνία αυτό είναι ένα σημαντικό στοιχείο. Προσωπικά με ενδιαφέρει η χώρα και η κοινωνία.

Σας ευχαριστώ.