Ο Αύγουστος αυτός δεν θα είναι Αύγουστος. Ηδη η κυοφορία του τρίτου Μνημονίου αποδεικνύεται πολύ δυσκολότερη απ’ ό,τι είχε υπολογίσει το Μαξίμου. Ο δρόμος που υποτίθεται ότι θα οδηγούσε από την υπογραφή της συμφωνίας με τους εταίρους σε εκλογές, με ενδιάμεση στάση ένα συνέδριο ξεκαθαρίσματος στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι ευθύς. Ωστόσο, τίποτε δεν μοιάζει σήμερα ικανό να κάνει τον Αλέξη Τσίπρα να αντισταθεί στον πειρασμό μιας αναβάπτισής του στην κάλπη το φθινόπωρο.

Δεν είναι μόνο ότι βρίσκεται να ηγείται μιας κυβέρνησης κοινοβουλευτικά μειοψηφικής. Είναι ότι από Σεπτέμβρη θα αρχίσει να γίνεται αισθητή και στην κοινωνία η νέα φάση στην οποία έχει περάσει η ελληνική οικονομία.

Αν οι κάλπες στηθούν τελικά το φθινόπωρο θα είναι οι δεύτερες μέσα σε λίγους μήνες που θα έχουν ως αφανές διακύβευμα το εσωκομματικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ. Αν το δημοψήφισμα έγινε για να κρύψει αυτό το πρόβλημα, οι πρόωρες εκλογές θα γίνουν για να το λύσουν.

Ηδη ο Πρωθυπουργός πολιτεύεται έχοντας εμμέσως αναγνωρίσει ως μελλοντικό του αντίπαλο το δραχμικό κόμμα που ο ίδιος βοήθησε να δημιουργηθεί. Η καμπάνια του δημοψηφίσματος ήταν μια πρόωρη καμπάνια υπέρ αυτού του κόμματος που τώρα νομιμοποιείται να διεκδικήσει την κληρονομική του μοίρα από το Οχι.

Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς θα μπορούσε να εκτυλιχθεί μια εκλογική αντιπαράθεση μεταξύ των δύο μετα-συριζαϊκών κομμάτων. Απέναντι στην κριτική των Λαφαζάνηδων, ο Τσίπρας θα επιστρατεύσει το προσωπικό πολιτικό του κεφάλαιο - την εικόνα του σκληρού διαπραγματευτή που τα δοκίμασε όλα, ακόμη και να βρει ερείσματα για ένα Grexit, πριν συνθηκολογήσει με τη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη. Το αφήγημα θα βασίζεται στη διαβεβαίωση ότι κανείς δεν εφάρμοσε ποτέ Μνημόνιο τόσο τρυφερά, τόσο αριστερά, όσο μπορεί να το κάνει ο Τσίπρας. Συμπληρωμένο με έναν ανένδοτο κατά της διαφθοράς και της διαπλοκής, το αφήγημα αυτό θα μπορούσε να αντισταθμίσει σε μια σύντομη προεκλογική περίοδο τις απώλειες από τη διάψευση των αντιμνημονιακών προσδοκιών.

Οι περισσότεροι - ακόμη και από την αντιπολίτευση - εκτιμούν ότι υπό την επήρεια αυτού του αντιμνημονιακού χανγκόβερ ο Τσίπρας θα έπαιρνε τις εκλογές. Υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να τον εμποδίσει;

Οχι πάντως η αντιπολίτευση. Στη ΝΔ μοιάζουν να έχουν αποδεχτεί ως μοίρα μια νέα επικράτηση του Τσίπρα. Γι’ αυτό και όλοι οι δελφίνοι έκαναν πίσω, όταν ο μεταβατικός πρόεδρος τους «απείλησε» με εσωκομματικές εκλογές εδώ και τώρα. Κανείς τους δεν θέλει να λερωθεί από μία ήττα, που σιωπηρά την έχουν αποδεχτεί περίπου ως προδιαγεγραμμένη.

Ακόμη κι όσοι εξακολουθούν να ελπίζουν στη συγκρότηση ενός ευρωπαϊκού πόλου, που θα δοκίμαζε να εκφράσει το 38% του Ναι ως ανάχωμα απέναντι στον Τσίπρα, δεν τρέφουν ψευδαισθήσεις. Ξέρουν ότι για να ευοδωθεί ένα τέτοιο σενάριο θα έπρεπε να συναινέσει σε αυτό κυρίως ο Σταύρος Θεοδωράκης. Κι εκείνος δεν έχει δώσει δείγματα καν ότι θα συζητούσε μια κοινή κάθοδο. Κάθε άλλο. Φαίνεται ότι εξακολουθεί να θεωρεί τα παλιά κόμματα τοξικά. Και να φαντασιώνεται τον εαυτό του σε ένα δίπολο με τον Πρωθυπουργό - ως ο Τσίπρας της άλλης πλευράς.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι το φθινόπωρο θα υπάρχει ένα έτοιμο - συμφωνημένο με τους δανειστές και στις γενικές του γραμμές ψηφισμένο - κυβερνητικό πρόγραμμα για τα επόμενα δύο χρόνια. Με τα σημερινά δεδομένα, αυτός που μπορεί να το εφαρμόσει δεν το θέλει. Κι εκείνοι που λένε ότι το θέλουν, δεν μπορούν.