Ενα ζεστό χαμόγελο

To κομβικό σημείο είναι το κάπνισμα. Ή μάλλον η ποταπαγόρευση, αλλά ας μην πάμε τόσο μακριά. To αρχικό ερώτημα που τέθηκε είναι το εξής: έχει το κράτος δικαίωμα ή ακόμη και υποχρέωση να προστατεύει τους καπνιστές από τις συνέπειες της συνήθειάς τους; Οι σοσιαλιστές, ως υπέρμαχοι του κρατικού παρεμβατισμού, απάντησαν καταφατικά. Οι φιλελεύθεροι, ως οπαδοί της απόλυτης ελευθερίας του ατόμου, απάντησαν αρνητικά. Στη συνέχεια τέθηκε το ζήτημα της αυξημένης επιβάρυνσης του συστήματος Υγείας από τους καπνιστές και οι φιλελεύθεροι άλλαξαν θέση. Οι ανακαλύψεις για τις συνέπειες του τσιγάρου στους παθητικούς καπνιστές είχαν ως αποτέλεσμα να αρθούν και οι τελευταίες επιφυλάξεις και να νομιμοποιηθεί η «καταστολή». Τουλάχιστον στις προηγμένες χώρες - γιατί εμείς ως γνωστόν είμαστε διαφορετικοί, ψαγμένοι, ανυπόταχτοι.

Σε άλλες χώρες, η άποψη του υπουργού Υγείας πως ο προληπτικός έλεγχος για τέσσερις μορφές καρκίνου πρέπει να είναι υποχρεωτικός θα θεωρούνταν αυτονόητη. Ακόμη και η «τιμωρία» όσων δεν υποβάλλονται σε αυτές τις εξετάσεις θα προκαλούσε μεν συζητήσεις, αλλά όχι και κατακραυγή. Αλλά είπαμε, εμείς είμαστε διαφορετικοί. Το θέμα που δημιουργήθηκε αυτή την εβδομάδα με τις δηλώσεις του Κουρουμπλή έχει πολλές εξηγήσεις. Πρώτον, ο συγκεκριμένος υπουργός έχει βεβαρημένο παρελθόν (και παρόν). Δεύτερον, δεν μας αρέσει να δίνουμε στο κράτος, παρά μόνο να παίρνουμε. Τρίτον, έχουμε την τάση να χαρακτηρίζουμε «νεοφιλελεύθερο» οτιδήποτε ξεφεύγει από τις αντιλήψεις που έχουμε διαμορφώσει εδώ και δεκαετίες. Τέταρτον, τρελαινόμαστε για μελό: δεν φθάνει που ο δυστυχής έπαθε καρκίνο, θα του ζητήσουμε να πληρώσει κι από πάνω; Πέμπτον, σε ένα διαλυμένο κράτος, με τριτοκοσμικές υπηρεσίες, αποτελεί πολυτέλεια να μιλάμε για υποχρεωτικούς προληπτικούς ελέγχους και πρόκληση να μιλάμε για πρόστιμα.

Μια φίλη περιέγραφε πριν από λίγες ημέρες στο facebook την περιπέτεια με τη νοσηλεία του πατέρα της στο Ηράκλειο. Τα σεντόνια ήταν του προηγούμενου ασθενούς, γιατί «εφημερία έχουμε, δεν έχουμε άλλα». Οι μαξιλαροθήκες επίσης, «βάλτε το μαξιλάρι κάτω από το σεντόνι». Οι καρέκλες για το ξενύχτι ελάχιστες, αν σηκωνόσουν για να ξεμουδιάσεις έπρεπε την υπόλοιπη νύχτα να μείνεις όρθιος. Και η αποκλειστική του ηλικιωμένου ασθενούς που νοσηλεύεται παραδίπλα να σου λέει σε σπαστά ελληνικά, «πάρτε τον και φύγετε, αν μείνει εδώ θα πεθάνει, είναι πολύ βρώμικα».

Με άλλα λόγια, σε αυτή τη χώρα καλύτερα να μην αρρωστήσεις. Αν αρρωστήσεις, καλύτερα να έχεις παιδιά να σε φροντίσουν. Και σε κάθε περίπτωση, καλύτερα να έχεις λεφτά για να αγοράσεις ό,τι χρειάζεσαι και να εξαγοράσεις όποιον μπορείς. Ετσι είναι, έτσι ήταν πάντα. Οι ασθενείς αγωνιούν, οι νοσηλευτές τρέχουν και δεν φθάνουν, οι μεγαλογιατροί θέλουν φακελάκι και οι υπουργοί κάνουν δηλώσεις. Σε ένα τέτοιο ασφυκτικό πλαίσιο, ακόμη και μια αδέξια προσπάθεια «προστασίας» του ασθενούς από τον εαυτό του θεωρείται ύποπτη. Ακόμη και μια πρόχειρη προσπάθεια εφαρμογής συστημάτων που ισχύουν σε άλλες χώρες θεωρείται προκλητική.

Τι μένει; Το ζεστό χαμόγελο ενός υποδειγματικού γιατρού που δηλώνει κομμουνιστής. Μεγάλο δώρο. Κι αυτό, μάλλον μόνο στην Ελλάδα το βρίσκεις.