Από τις αρχές του 2021 και μέσα στα επόμενα χρόνια, η Ελλάδα θα μπορεί να έχει στη διάθεσή της πάνω από 50 δισ. ευρώ (22,5 δισ. επιχορηγήσεις και 9,5 δισ. χαμηλότοκα δάνεια από το Ταμείο Ανάκαμψης, συν τουλάχιστον 20 δισ. από το ΕΣΠΑ 2021-27). Το βασικό ερώτημα που αναζητεί απάντηση είναι πώς θα χρησιμοποιηθούν αυτοί οι ανέλπιστα μεγάλοι πόροι. Νομίζω η προφανής απάντηση θα ήταν να χρησιμοποιηθούν για να πετύχουμε ένα γενικό restart, μια συνολική επανεκκίνηση με πράσινο χρώμα, ψηφιακή ταχύτητα κι ευελιξίες, ισχυρές υποδομές. Μην τη θεωρείτε, όμως, αυτονόητη. Εμπεδωμένα συμφέροντα, που ευημερούν σε συνθήκες καθυστέρησης, επιδιώκουν να δαπανηθούν αποσπασματικά και σε άλλη κατεύθυνση, για να βουλώσουν τρύπες και να καλύψουν ρωγμές στο γνωστό, παρωχημένο, παρασιτικό μοντέλο καπιταλισμού.

...Χάθηκε πολύτιμος χρόνος και κάθε μέρα που περνάει μεγαλώνουν η ύφεση, η ανεργία και η ανασφάλεια. Αντί η κυβέρνηση να ακολουθήσει μια πολιτική γενναίας στήριξης της οικονομίας, αρκείται σε επικοινωνιακά σόου, δίνοντας παχυλά ποσά σε ΜΜΕ για να στηθεί η «εποποιία Μητσοτάκη». Οι εργαζόμενοι βρίσκονται στο καναβάτσο, το πρόγραμμα «Συν-Εργασία» απελευθερώνει τις απολύσεις, τη στιγμή που μικρομεσαίοι επιχειρηματίες στενάζουν με το «πάγωμα» της αγοράς. Ο κλάδος του τουρισμού, από τον οποίο στηρίζεται ένα μεγάλο μέρους του ΑΕΠ μας, έχει αφεθεί στην τύχη του, ενώ εσχάτως προωθείται η ιδιωτικοποίηση ενός πολύτιμου αγαθού, του νερού.

Η ΔΗΜΟΣΙΑ κοινωνική ασφάλιση στην Ελλάδα ως αποτέλεσμα κοινωνικών μετασχηματισμών του 19ου και 20ού αιώνα υπήρξε θεμελιώδης πυλώνας του σύγχρονου αστικού κράτους. Σχεδόν 200 χρόνια πριν, αναγνωρίστηκε η ανάγκη ασφαλιστικής κάλυψης του πληθυσμού για λόγους διατήρησης της κοινωνικής συνοχής. Από τότε πέρασαν αρκετά χρόνια, που ο θεσμός άλλοτε αμφισβητήθηκε, άλλοτε προωθήθηκε, κανείς όμως δεν τόλμησε να παραγνωρίσει την καίρια συμβολή του ΣΚΑ στην κοινωνική προστασία.

Θα µου επιτρέψετε να χωρίσω την περίοδο των δέκα αυτών µηνών στη προ κορωνοϊού περίοδο και στη µετέπειτα. Μέχρι τον κορωνοϊό η κυβέρνηση είχε µε πολύ µεγάλη ταχύτητα διαψεύσει τις προσδοκίες που είχε δηµιουργήσει προεκλογικά για µεγάλη ανάπτυξη. Τον Ιούλιο του ’19 παραδώσαµε µια οικονοµία που «έτρεχε» µε 2,8% ανάπτυξη και τον Δεκέμβριο του ’19 η ανάπτυξη είχε πέσει στο 1%. Ήδη από το πρώτο τρίµηνο του 2020 είχαµε ύφεση 0,9%, ενώ το lockdown έγινε τέλη Μαρτίου. Και τους δύο πρώτους µήνες είχαµε υστέρηση 2 δισ. έναντι του στόχου. Η πανδημία, λοιπόν, δεν είναι δικαιολογία· ο κ. Μητσοτάκης έχει φέρει την ύφεση πριν από την πανδηµία.

...Αν για κάτι ανησυχώ είναι ότι δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο, ειδικά σε συνθήκες κρίσης. Η πανδημία μάς βρήκε στην πορεία προς το Συνέδριο. Το γεγονός ότι οι κομματικές διαδικασίες καλούνται να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες δεν μπορεί να αποτελεί πρόσχημα για να υποχωρήσουμε ούτε στο ελάχιστο από τον στόχο μας. Χρειάζεται να προχωρήσουμε με ταχύτερα βήματα στον ποιοτικό μετασχηματισμό σ’ ένα ανοιχτό κόμμα που θα αποτελέσει τη ραχοκοκαλιά της προοδευτικής παράταξης.

Εδώ και μερικά χρόνια, στη δημόσια συζήτηση σε επίπεδο Ευρώπης έχει τεθεί ανοιχτά το αδιέξοδο του σημερινού μοντέλου φαρμακευτικής πολιτικής.

Οι αυθαίρετα υψηλές και μη βιώσιμες τιμές στα καινοτόμα φάρμακα, τα προβλήματα πρόσβασης πολλών χωρών στα «ορφανά» φάρμακα ή σε νέες γονιδιακές θεραπείες, η αποτυχία της αγοράς να ανταποκριθεί στις ιατρικά τεκμηριωμένες ανάγκες των κοινωνιών χωρίς ανισότητες και αποκλεισμούς, αποτελούν πλέον κοινές παραδοχές.

Παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος σήμερα και παντού στην Ευρώπη και τον κόσμο πραγματοποιούνται συγκεντρώσεις. Κόμματα και φορείς κάνουν δράσεις και βγάζουν ανακοινώσεις. Τα social media γέμισαν φωτογραφίες και κλισέ ατάκες.
Το θέμα «περιβάλλον» έχει πέραση τα τελευταία χρόνια, ειδικά στις νεότερες ηλικίες, και όχι άδικα. Η κλιματική κρίση είναι ένα πεδίο στο οποίο θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχουμε μια επιστροφή της πολιτικής. Φαίνεται οι άνθρωποι να καταλαβαίνουν ότι καταστρέφοντας το περιβάλλον στην ουσία καταστρέφουν τον εαυτό τους. Γι αυτό και βγαίνουν δειλά δειλά από το ατομικιστικό κέλυφος και ασχολούνται με μια συλλογική υπόθεση.
Πέρα από το θεωρητικό του πράγματος, στην πράξη τα πράγματα μπερδεύονται. Για παράδειγμα, μιλάμε -και σωστά- για απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα και μετάβαση στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Τι γίνεται, όμως, με τα φαραωνικά αιολικά πάρκα που αλλοιώνουν, επίσης σε μεγάλο βαθμό, το φυσικό περιβάλλον;
Η κλιματική κρίση θέτει νέα διλήμματα και η απάντηση σε αυτά δεν είναι αυτονόητη και σε καμία περίπτωση ουδέτερη.
Σ.Κ.

Την τελευταία δεκαετία, εξαιτίας της χρηματοπιστωτικής κρίσης και της επιβολής της περιοριστικής μνημονιακής πολιτικής, συντελέσθηκαν στην Ευρώπη και στη χώρα μας τεκτονικές πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές.

Παραδοσιακά σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα αποδυναμώθηκαν, άλλα, που συνειδητοποίησαν τις νέες συνθήκες και αντιτάχθηκαν στις πολιτικές της λιτότητας, συνεργάστηκαν με την Αριστερά, ενώ νέες αριστερές ριζοσπαστικές δυνάμεις αναδείχθηκαν δυναμικά, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας, προβάλλοντας μια εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης για την έξοδο από την κρίση.

Ο κόσμος όλος αλλάζει κάτω από το βάρος της πανδημίας του κορωνοϊού που μετατράπηκε σε παγκόσμια οικονομική κρίση.

Εδώ, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο Πρωθυπουργός και το δικής του έμπνευσης «επιτελικό κράτος» παραμένουν προσκολλημένοι στις νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες.

Την ώρα που οι οικονομικές βεβαιότητες καταρρέουν, οι κοινωνίες στην Ευρώπη ξανακοιτάζουν την ενίσχυση του δημόσιου τομέα και του κοινωνικού κράτους που να είναι προσβάσιμο σε όλους τους πολίτες, ακόμα και η νεοφιλελεύθερη Ευρωπαϊκή Ενωση αναζητεί νέες πολιτικές με καθοριστικό τον ρόλο του κράτους, η κυβέρνηση στρέφεται εμμονικά στην επόμενη μέρα: τη δική της και όχι της χώρας.

Στο κείμενο αυτό δεν θα ασχοληθώ με τα πολλά και περίπλοκα θέματα που μας χωρίζουν από τις τουρκικές θέσεις. Αλλά, ως μη ειδικός, θα προσπαθήσω να θέσω μερικά ερωτήματα σχετικά με το γιατί αποφεύγουμε να πάμε στη Χάγη χωρίς να θέσουμε προϋποθέσεις που, όπως θα υποστηρίξω πιο κάτω, κάνουν την προσφυγή μας στο Διεθνές Δικαστήριο τελείως άσκοπη.

Επεξεργάστηκα την ιδέα που περιγράφω παρακάτω τις τελευταίες μέρες, παρατηρώντας με ενδιαφέρον αλλά και ανησυχία τον φυσιολογικό, αυθόρμητο αλλά και άναρχο τρόπο με τον οποίο οι συμπολίτες μας ξεχύθηκαν, κυριολεκτικά, στους ελεύθερους χώρους, τις πλατείες τους πεζόδρομους και τα πεζοδρόμια της πόλης, αψηφώντας τις προειδοποιήσεις και τις συμβουλές των ειδικών για υγειονομική προστασία.

Αμερική - Δολοφονία Τζορτζ Φλόιντ: Οι συγκεντρωμένοι δεν καταδικάζουν μόνο τον ρατσισμό, αλλά και τους κινδύνους από την κατάλυση των δημοκρατικών θεσμών.

Σχετικά με το κύμα αντιδράσεων που προκάλεσε στις ΗΠΑ η εν ψυχρώ δολοφονία του Τζώρτζ Φλόιντ, είδα στο διαδίκτυο μια φωτογραφία χωρισμένη στα δύο: Από τη μία ήταν ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ να μιλά σε ένα πλήθος που τον άκουγε και από την άλλη ορισμένοι να λεηλατούν καταστήματα στην Νέα Υόρκη. Τι ήθελε να μας πει ο ποιητής;