Μιά και «μιζάρετε» στις επιστροφές από πού προκύπτει ότι θα τους δέχονται οι χώρες προέλευσης ή εισόδου;

ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ με τις χώρες αυτές ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ!

Και η Τουρκία από τον Απρίλιο του 2020 δεν εφαρμόζει τη Συμφωνία του 2016 με την ΕΕ.

Υποθέτω ότι δεν θα αρχίσουμε, ως χώρα, να τους πετάμε με αλεξίπτωτα στις χώρες καταγωγής, ούτε με πλοία μας να τους αφήνουμε στις ακτές των χωρών καταγωγής, ούτε φυσικά να τους βγάζουμε εκτός συνόρων στις νόμιμες εξόδους των συνόρων μας στον Έβρο…

Για το στοίχημα της στενότερης διασύνδεσης των νέων με την πολιτική, όπως και για εκείνο του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία στην καινούργια φάση του συζητάμε με τον νεοεκλεγέντα γραμματέα, Στέργιο Καλπάκη. Οπως, ασφαλώς, για τα μεγάλα θέματα των ημερών, το μεταναστευτικό και τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Με ειδική μνεία στον ρόλο που καλείται να παίξει το κόμμα του σήμερα, με σαφείς αιχμές, εκ μέρους του, για άλλα κόμματα, αλλά και με γέφυρες προς άλλα.

Τί γίνεται σε μια ευρωπαϊκή χώρα όταν υπάρχουν ενδείξεις ότι τελέστηκε κάποιο σοβαρό αδίκημα, ένα έγκλημα; Ενεργοποιείται η ανακριτική διαδικασία για να διακριβωθεί αν πράγματι τελέστηκε και, σε περίπτωση που επιβεβαιωθεί, ακολουθεί ο καταλογισμός ευθυνών και η επιβολή των προβλεπόμενων ποινών, με απώτερη επιδίωξη να αποτραπεί η επανάληψή του –που ευνοείται από την ατιμωρησία.

Αυτά γίνονται σε ένα κράτος δικαίου. Καθ’ ημάς, την περασμένη Τετάρτη αυτή η πρακτική τσαλακώθηκε: Αντί να διερευνηθούν οι ενδείξεις για ποινικές ευθύνες δύο υπουργών στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, αποφασίστηκε να γίνει μια φιλολογικού χαρακτήρα συζήτηση στη Βουλή...

Διακηρυγμένος στόχος ήταν, αρχικά, η Ευρώπη να ανταποκριθεί στις αμυντικές ανάγκες της χωρίς να εξαρτάται από τις ΗΠΑ. Εγκαταλείφθηκε στη συνέχεια, με τις γνωστές δηλώσεις αφοσίωσης στον «daddy» και την αποδοχή –πλην Σάντσεθ– της εντολής του να αυξηθούν οι αμυντικές δαπάνες στο 5% του ΑΕΠ έως το 2035. Υποτίθεται, πάλι, ότι όλα γίνονται για τη συλλογική άμυνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αλλά κοινή άμυνα χωρίς κοινή αμυντική και εξωτερική πολιτική δεν υπάρχει. Τι υπάρχει;

Ηκοινή εμπειρία δείχνει ότι όταν χρειάζεται φως και καθαρές κουβέντες, αλλά επιλέγεις να επενδύεις στον κυνισμό και στη λήθη, στρώνεις το χαλί για το επόμενο σφάλμα.

Οταν τυχαία –από μια έρευνα που έκαναν οι υπηρεσίες ασφαλείας του Ευρωκοινοβουλίου– αποκαλύφθηκε το καθ’ ημάς σκάνδαλο των υποκλοπών, επιστρατεύτηκε ο κυνισμός: «Ε, όλοι τα ίδια κάνουν!». Οταν τα ρουσφέτια και –κυρίως– η έλλειψη έγνοιας (αφού ο αρμόδιος υπουργός είχε λάβει 12 επιστολές που προειδοποιούσαν για κίνδυνο, αλλά αδράνησε…) οδήγησαν στην τραγωδία των Τεμπών, οι ευθύνες αποδόθηκαν στις «χρόνιες παθογένειες» – στον κ. Κανένα. Κι όταν, τελευταία, η Ευρωπαία εισαγγελέας οδήγησε τη δικαστική έρευνα στον ΟΠΕΚΕΠΕ μέχρι τέλους, έγινε επίκληση του «βαθέος κράτους».

Μέσα στον πόλεμο με το Ιράν, ενώ το Τελ Αβίβ και η Χάιφα βομβαρδίζονταν, το χρηματιστήριο του Ισραήλ ανέβηκε 6%. Την περασμένη Κυριακή μάλιστα, λίγες ώρες αφότου τα Β-2 βομβάρδιζαν τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, ανέβηκε επιπλέον 1,8%, εξασφαλίζοντας συνολικά κέρδη περίπου 8% την εβδομάδα των βομβαρδισμών.

Με απάθεια αντέδρασαν στην πολεμική σύγκρουση και τα διεθνή και τα αμερικανικά χρηματιστήρια. Οι βραχείες διορθώσεις στάθηκαν αφορμές για νέες τοποθετήσεις και αύξηση θέσεων σε μετοχές, μέσα σε δέκα ημέρες υπερκαλύφθηκαν, και στο άνοιγμα της Παρασκευής, προχθές, ο S&P 500 απείχε μόλις μια ανάσα από το ιστορικό υψηλό του, τις 6.144 μονάδες της 19ης Φεβρουαρίου.

Ο λήθαργος δεν είναι μόνο της καθ’ ημάς ελίτ πρόβλημα. Είναι και μια κατάσταση των αγορών, από τον κορεσμό τους από κέρδη και την ψευδαίσθηση ότι τίποτα δεν είναι ικανό να ανατρέψει την κούρσα των χάρτινων υπεραξιών: Ένα 10ήμερο από την έναρξη της σύγκρουσης Ισραήλ-Ιράν, λες σε μια ιδιότυπη επίδειξη κυνισμού, τα διεθνή χρηματιστήρια έχουν ανακάμψει, οι βραχείες διορθώσεις τους αξιοποιούνται για νέες τοποθετήσεις και τίποτα δεν φαίνεται να ανακόπτει την ορμή τους. Το επίσημο και, κυρίως, το σκιώδες χρηματοπιστωτικό σύστημα, χειραγωγούν τις αγορές σε μια κατεύθυνση φούσκας και τις ωθούν σε απόσπαση όχι μόνο απ’ την πραγματική οικονομία αλλά κι από όλες τις δραματικές αλλαγές στον πραγματικό κόσμο.

Οι αρνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Αριστεράς στην ειλικρινή και γενναία πρόταση συνεργασίας του Σωκράτη Φάμελλου, έδειξαν ότι η υπόθεση των συνεργασιών θα είναι πολύ πιο δύσκολη απ’ όσο φανταζόμασταν, παρά την πλειοψηφική της απήχηση στην κοινωνία.

Την επομένη της εκλογής του Σωκράτη Φάμελλου στην ηγεσία του κόμματος είχα γράψει στο Dnews ότι η συμμετοχή σε συνδυασμό με το αποτέλεσμα απέδειξε ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία παραμένει μία σταθερά σε ένα κατακερματισμένο πολιτικό σκηνικό».

Το 2015 ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπάρακ Ομπάμα, έφτασε μετά από μακρές διαπραγματεύσεις σε συμφωνία με το ιρανικό καθεστώς, όσον αφορά το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Η συμφωνία προέβλεπε άρση των διεθνών κυρώσεων επί του Ιράν, το οποίο αναλάμβανε την δέσμευση να κρατήσει σε χαμηλό ποσοστό τον εμπλουτισμό του ουρανίου που κατείχε (όχι πάνω από 5%).

Αυτό θα διασφάλιζε ότι το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα θα ήταν μόνο για παραγωγή ενέργειας, δηλαδή για ειρηνικούς σκοπούς, και δεν θα μπορούσε να φτάσει σε επίπεδα που θα οδηγούσαν σε κατασκευή πυρηνικού όπλου.

Ο πληθωρισμός στην Ευρώπη αποκλιμακώνεται, καθ΄ ημάς κλιμακώνεται. Το Μάιο, έπεσε στην Ευρωζώνη στο 1,9% από 2,2% τον Απρίλιο, σε ‘μας σκαρφάλωσε στο 2,5% από 2% -ο μύθος του εισαγόμενου πληθωρισμού δεν στέκεται πολύ καλά. Άραγε –τίθεται συχνά το ερώτημα- είναι υψηλές οι τιμές ή μήπως είναι χαμηλοί οι μισθοί; Και τα δύο. Με πληθωρισμό κερδών και με καθηλωμένους τους μισθούς, τα τελευταία χρόνια γίνεται μια πρωτοφανής αναδιανομή από τη μισθωτή εργασία στα κέρδη.

Η Ιστορία, όχι μόνο στην Ελλάδα, έχει δείξει ότι οι πολιτικές ανατροπές, και όχι μόνο πολιτικές αλλαγές, γίνονται όταν υπάρχει κοινωνική πλειοψηφία. Ναι, επιμένω σε μια πρόταση συνεργασιών που αποτυπώνει μια πραγματική μεγάλη κοινωνική συμφωνία και συμμαχία. Ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο. Το έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία αυτό. Υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις οι οποίες έχουν αρνηθεί αυτό που θέλει η κοινωνία. Είναι ένα «όχι» στους πολίτες. Θα τους αφήσει πίσω η κοινωνία. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι υποχρεωμένος να προχωρήσει γιατί δεν μπορεί η κοινωνία να περιμένει άλλο. Κοινωνική συμμαχία και προγραμματική συμφωνία είναι οι βασικές αρχές της δικής μας πρότασης προοδευτικής διεξόδου.

Κάτι μάλλον ασυνήθιστο (ακόμα και) για τα ελληνικά δεδομένα συμβαίνει εδώ. Απέναντι στα προβλήματα που πολιορκούν τη χώρα μοιάζει να έχει υψωθεί λευκή πετσέτα. Κάποια υπουργεία ξυπνούν μόνο για να υποδεχτούν τον πρωθυπουργό, η διεύθυνσή τους μοιάζει να έχει αφεθεί στον αυτόματο πιλότο κι οι πολιτικές ηγεσίες τους επιδίδονται σε έναν προεκλογικό ακτιβισμό, αυτάρεσκα μιλώντας για κάποια μεγάλα και σπουδαία που έχουν πετύχει. Η κυβέρνηση φέρεται σαν πρόωρα να ολοκλήρωσε τη θητεία της και, πλέον, μόνο μέλημα έχει πώς θα γίνει αρκούντως ευχάριστη ώστε να ανακτήσει δημοσκοπικά ποσοστά που θα αρχίζουν με «3»,