Φέτος, τον Μάρτιο, η Κύπρος υπήχθη σε «πρόγραμμα διάσωσης» από την τρόικα. Πολλοί το είχαν χαρακτηρίσει ως το σκληρότερο και το χειρότερο από όλα τα προγράμματα που έχουν επιβληθεί σε χώρα της Ευρωζώνης. Ανάλογες ήταν οι εκτιμήσεις που έγιναν και στο πλαίσιο της καθ’ ημάς συζήτησης. Μάλιστα, στη χώρα μας αξιοποιήθηκε η σκληρή δοκιμασία της Κύπρου ως αφορμή για να κυριαρχήσει η τρομοκρατία μιας ιδιάζουσας ΤΙΝΑ (there is no alternative): Δεν μπορεί να γίνει τίποτα διαφορετικό από αυτό που κάνει η κυβέρνηση, υπάκουα εφαρμόστε την πολιτική της - έλεγαν.

Η συγκρότησή του πόλου του δημοκρατικο΄τυ σοσιαλισμού δεν θα γίνει ούτε με συναντήσεις κορυφής, αλλά ούτε και ερήμην των πολιτικών στοιχείων που πρέπει να διαμορφώνουν το πολιτικό περιεχόμενο αυτού του πόλου. Σε ό,τι αφορά το κείμενο των 58 είναι μια πρόσκληση σε ένα διάλογο, αλλά χωρίς συγκεκριμένη αναφορά στην πολιτική, κοινωνική πραγματικότητα και τις ανάγκες της χώρας, χωρίς καμία αναφορά στην ασκούμενη κυβερνητική πολιτική.

Ένα κοινό ψηφοδέλτιο για τις ευρωεκλογές ΠΑΣΟΚ -Δημοκρατικής Αριστεράς και όποιες άλλες δυνάμεις μπορούν να συναριθμηθούν δεν είναι το ζητούμενο. Όταν το ΠΑΣΟΚ με τη σημερινή συγκεκριμένη πολιτική του έκφραση έχει κάνει προγραμματική συμφωνία με τη ΝΔ και μάλιστα με στρατηγική βάθους, είναι δυνατόν η Δημοκρατική Αριστερά με τις συγκεκριμένες θέσεις να προσέλθει σε κοινό ευρωψηφοδέλτιο; Αυτά είναι άκρως αντιφατικά.