Δύσκολες προδιαγράφονται - για άλλη μία φορά - οι συνομιλίες της κυβέρνησης με την τρόικα την ερχόμενη εβδομάδα. Πού πήγε η ευφορία του καλοκαιριού, ότι με την επίτευξη πλέον πρωτογενούς δημοσιονομικού πλεονάσματος τερματίζεται η συμπίεση των εισοδημάτων, ο δρόμος στρώθηκε για την ανάκαμψη, ακόμα και για κάποιες επιλεκτικές πρώτες κοινωνικές παροχές αντιστάθμισης των μεγάλων απωλειών της τριετίας, εντέλει για την απαλλαγή από τα Μνημόνια;

Υπάρχουν πολλά σημεία στο άρθρο του καθηγητή των οικονομικών της υγείας Λυκούργου Λιαρόπουλου με τίτλο «Και άλλη Αριστερά;» (Μεταρρύθμιση 28-10-2013), τα οποία δεν μου επιτρέπουν να το αφήσω ασχολίαστο. Η κεντρική αντίληψη του άρθρου αφορά την ανάγκη να αμφισβητηθεί η «αριστεροσύνη» ως «idée fixe που έχει περισσότερη σχέση με life-style, παρά με αποδεδειγμένη πολιτική αποτελεσματικότητα».

Νομίζω ότι δεν θα αδικούσα το κείμενο των «58» αν συνόψιζα το εγχείρημά τους ως εξής: «Ας μαζευτούμε όλοι εμείς οι σοβαροί και σκεπτόμενοι να κάνουμε κάτι καλό για την Ελλάδα». Συμβαίνει να γνωρίζω μερικούς απ’ αυτούς και τους εκτιμώ βαθύτατα, επειδή κατά τη γνώμη μου είναι και σοβαροί και σκεπτόμενοι.

Η πρωτοβουλία των 58 είναι απολύτως σεβαστή. Σε δημοκρατία ζούμε. Ιδιαίτερα σεβαστά βεβαίως και τα άτομα που την ανέλαβαν και τη στηρίζουν, θεμιτό (αν και μαχητό) είναι επίσης η πληθωρική κάλυψη που λαμβάνει η πρωτοβουλία από τα MME να ερμηνεύεται ως , αποτέλεσμα της απήχησής της στην κοινωνία.

Όταν γύρισα από το εξωτερικό στην Ελλάδα, στα μέσα της δεκαετίας του ’80, ως πρώην μαρξιστής που στο μεταξύ είχε δει το φως το αληθινό του νεοφιλελευθερισμού, για ένα διάστημα με καλούσαν πολύ συχνά διάφοροι επιχειρηματίες και επιχειρηματικοί σύλλογοι στις δεξιώσεις τους.

Η κρίση που ξέσπασε το 2009 είχε ως φυσική συνέπεια να αλλάξει και το πολιτικό τοπίο που διαμορφώθηκε μετά το 1974 με την εναλλαγή ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. στην εξουσία. Το νέο τοπίο, όπως διαμορφώθηκε στις εκλογές του 2012 (ειδικά σε εκείνες του Μαΐου, όπου κανένα κόμμα δεν ξεπέρασε το 20%) και φαίνεται να διατηρείται χωρίς σημαντικές αλλαγές μέχρι σήμερα όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, αποτύπωσε την έντονη δυσαρέσκεια έως και την οργή των πολιτών προς τα δύο κόμματα που άσκησαν την εξουσία για την πολιτική τους μέχρι το 2009 και για τη διαχείριση της κρίσης.

Υπό την ιδιότητά μου, άλλοτε ως προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου Τρίπολης, άλλοτε ως απλού δημοτικού συμβούλου, παρακολουθούσα τις παρελάσεις στην πόλη μου από την εξέδρα των «επισήμων». Κι άλλες φορές, παρά τις παραπάνω δύο ιδιότητες, από το πεζοδρόμιο, μαζί με όλους τους υπόλοιπους συμπολίτες, όταν μάλιστα συμμετείχαν – παρήλαυναν τα παιδιά μου. Δεν με είχε απασχολήσει ιδιαίτερα το ζήτημα που άκουγα να αναφέρεται, αν δηλ. πρέπει να καταργηθεί η μαθητική παρέλαση.

Η ανεύρεση του 4χρονου κοριτσιού στον καταυλισμό των τσιγγάνων ήταν το σημαντικότερο γεγονός στην ειδησεογραφία του τελευταίου δεκαημέρου. Τα μαζικά μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα και το εξωτερικό ώρες ατέλειωτες μιλούσαν για το γεγονός αυτό, προσπαθούσαν να το αναλύσουν επικαλούμενοι ειδικούς κοινωνιολόγους, ψυχολόγους, παιδικές οργανώσεις, πολιτικούς και ό,τι άλλο μπορεί να φαντασθεί ο ανθρώπινος νους. Μεγάλη συγκίνηση και τεράστιο το ενδιαφέρον για την μικρή Μαρία τον "ξανθό άγγελο".

Το ΠΑΣΟΚ, συμμετέχει και ταυτίζεται με την πραγματικότητα που παράγει η δεξιά διακυβέρνηση (από το μνημόνιο έως μια πλειάδα από ιδεολογικά θέματα στα ανθρώπινα δικαιώματα, την παιδεία, το στρατό και τις παρελάσεις κλπ). Η ΔΗΜΑΡ, αυτή τη στιγμή βρίσκεται εκτός κυβερνητικού στρατοπέδου. Αποτέλεσμα, μια κεντροαριστερά που πολιτικά προσδιορίζεται από αντικρουόμενες θέσεις, ενώ ιδεολογικά βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση.

Βρισκόμαστε, πάλι ξανά, στη φάση όπου χρειάζεται, επιτακτικά(!), να συμμαχίσουν οι δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις έτσι ώστε να πραγματοποιηθεί η μεγάλη συμπαράταξη της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης. Κάτι μου θυμίζει αυτό. Κάτι γύρω στο 90. Σήμερα; Ποιο είναι το συλλογικό φαντασιακό που ωθεί 60 διανοούμενους και άλλους τόσους τριγύρω να «αγωνιούν» ώστε να δοθεί λύση άμεσα «εδώ και τώρα» που έλεγε και ο αείμνηστος.

Αριστερός, χριστιανός, πολιτικός και ποιητής. Ο Νίκι Βέντολα, πενήντα πέντε χρόνων, είναι επικεφαλής του κόμματος Αριστερά και Ελευθερία (με ποσοστό 4,4% στα τελευταία γκάλοπ) και πετυχημένος περιφερειάρχης της νότιας περιοχής της Απουλίας, με πρωτεύουσα το Μπάρι. Στις εκλογές του περασμένου Φεβρουαρίου συμμάχησε με το κεντροαριστερό Δημοκρατικό Κόμμα αλλά δεν δέχθηκε να στηρίξει την κυβέρνηση του Ενρίκο Λέτα. «Η αναγέννηση της Ευρώπης και της Αριστεράς είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα, πρέπει να καταλάβουμε τα αιτήματα του κόσμου», μας είπε, μεταξύ των άλλων, στην συνέντευξη αυτή, που μας παραχώρησε με μια μακρά και φιλική συνομιλία, περπατώντας στο ιστορικό κέντρο της Ρώμης.

ην πρώτη φορά που ο νυν (και τότε) αντιπρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης έδιωξε την τρόικα (2011), ο ελληνικός λαός κλήθηκε να πληρώσει εκείνον τον «τσαμπουκά» με το «χαράτσι της ΔΕΗ». Αυτό που, τώρα, γενικεύεται και επιβάλλεται επί παντός ακινήτου, επί παντός (έως πενιχρού) εισοδήματος και από έκτακτο γίνεται μόνιμο. Επονται και άλλα μέτρα, που θα μειώσουν τα εισοδήματα, χωρίς να αλλάζουν τη μεγάλη εικόνα - της αδιέξοδης πολιτικής