ΠΙΣΤΗ στην παράδοση των αμφιθυμιών, που ούτως ή άλλως τη χαρακτηρίζουν, η οικογένεια της Κεντροαριστεράς υποδέχθηκε την περίφημη πλέον διακήρυξη των 58 με αλαλαγμούς ανακούφισης, ελεγχόμενο σκεπτικισμό, γκρίνιες, ακόμα και εμφύλιες αντιπαραθέσεις. Υπό αυτή την έννοια, ο πρώτος στόχος επετεύχθη: η πρωτοβουλία δεν πνίγηκε στη σιωπή, το μήνυμα εστάλη, η συζήτηση για την ανασυγκρότηση του χώρου που εκτείνεται από τη ΝΔ μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε πλέον με νέους όρους.

Μέσα στον ορυμαγδό των ημερών, η πληροφορία πέρασε, εντελώς αναπόφευκτα, απαρατήρητη από τα ελληνικά ΜΜΕ: στα τέλη Σεπτεμβρίου ολοκλήρωσε την υπερδεκαετή θητεία του ως Ευρωπαίος Διαμεσολαβητής ο καθηγητής Νικηφόρος Διαμαντούρος. Από την 1η Οκτωβρίου τη θέση αυτή ανέλαβε η Εμιλι Ο’Ρίλι, ιρλανδή Συνήγορος του Πολίτη, η οποία εξελέγη Ευρωπαία Διαμεσολαβήτρια τον περασμένο Ιούλιο από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Στο δρόμο για τις ευρωπαϊκές εκλογές του 2014, σε πολλές χώρες της Ε. Ε. κυριαρχεί, για πρώτη φορά, έντονη ανησυχία από τη διαφαινόμενη διαμόρφωση ενός ισχυρού αντιευρωπαϊκού ρεύματος, το οποίο προβλέπεται να έχει και σημαντική αποτύπωση στη νέα σύνθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Οι πολιτικές δυνάμεις του «αντί-», οι δυνάμεις εκείνες που αμφισβητούν ή και αντιπαλεύουν την κοινή ευρωπαϊκή πορεία, καταγράφουν αυξημένα ποσοστά στις δημοσκοπήσεις, ενώ ταυτόχρονα αποτελούν ένα ετερόκλητο, μη συνασπισμένο και με διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες σύνολο.

Ο χώρος της Κεντροαριστεράς έχει εξαιρετική σημασία στην πατρίδα μας, γιατί σε αυτές τις δύσκολες εποχές είναι ο μόνος χώρος που μπορεί να εγγυηθεί τη δημοκρατική ομαλότητα, την απόρριψη των ακροτήτων, και να υποστηρίξει μεταρρυθμίσεις με κοινωνικές ευαισθησίες. Αν η συζήτηση με την Κεντροαριστερά είναι όμως ένα ακόμα επεισόδιο ατελείωτων διαβουλεύσεων με τους γνωστούς υποκειμενισμούς των πολιτικών παραγόντων, προφανώς αυτή η υπόθεση δεν ενδιαφέρει την κοινωνία.