Η Χρυσή Αυγή, από τη στιγμή που άρχισε να γιγαντώνεται, βρέθηκε τυλιγμένη σε ένα βολικό γι’ αυτή πέπλο παραλλαγής, το οποίο της ύφαναν άλλοι με υλικό τα νήματα δύο μύθων. Ο πρώτος μύθος ήταν ότι επρόκειτο για άλλο ένα ευρωπαϊκό ακροδεξιό κόμμα, ανάμεσα στα πολλά που υπάρχουν σήμερα σχεδόν παντού στην ήπειρο, απλώς λίγο πιο «ζωηρό».

Οι εικόνες του Κασιδιάρη, άρτι αποφυλακισθέντος, να κλωτσά έναν φωτορεπόρτερ και να γκρεμοτσακίζει δύο κάμεραμεν προβλήθηκαν ξανά και ξανά στους τηλεοπτικούς δέκτες και προκάλεσαν, φυσικά, αποστροφή. Ωστε αυτός, που δεν διστάζει να φέρεται έτσι σε κοινή θέα μέσα στο προαύλιο των δικαστηρίων, δεν κρίθηκε ύποπτος να κάνει άλλα, τρισχειρότερα από αυτά που ήδη του αποδίδονται, όταν βρεθεί ελεύθερος και αθέατος; αναρωτιόταν ο σοκαρισμένος τηλεθεατής.