...Φανταστείτε λοιπόν ότι είστε ένας επιχειρηματίας, ιδιοκτήτης μιας μεσαίας ελληνικής βιομηχανικής εταιρείας που είναι η μόνη που απέμεινε στον κλάδο και το παραγόμενο προϊόν του, γιατί οι δύο άλλοι ανταγωνιστές σας έκλεισαν, σταματώντας την παραγωγή, μην μπορώντας να αντέξουν την πτώση του τζίρου του κλάδου κατά 50% και τις πιέσεις των τραπεζών εξαιτίας της συνεπαγόμενης υπερχρέωσης.

Τριάμισι χρόνια μετά την έναρξη εφαρμογής των Μνημονίων στην χώρα μας κανένας κύριος στόχος - εκτός από την μείωση του υπερβολικού ελλείμματος του 2009 - δεν επιτεύχθηκε. Μάλιστα το χρέος, το οποίο απετέλεσε τον πυρήνα και το βολικό ανάθεμα της «ελληνικής κρίσης» και στην μείωση του εδραιώθηκαν οι εξουθενωτικές συνταγές των Μνημονίων, συνεχίζει να μην είναι βιώσιμο. Στην πραγματικότητα σήμερα βρίσκεται στο 175% του ΑΕΠ, 45 μονάδες υψηλότερα από το χρέος του 2009 που πυροδότησε την κρίση . Και σε απόλυτες τιμές όμως το χρέος το 2013 είναι κατά 22 δις Ευρώ υψηλότερο από το 2009, παρά το περυσινό «κούρεμα» το οποίο με τον τρόπο που έγινε ελάχιστα απέδωσε και παρά τις θριαμβολογίες ανέκοψε το χρέος μόνο κατά 14% του ΑΕΠ και μόνο προσωρινά.

...απαιτείται ειλικρίνεια και καθαρές κουβέντες: δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις για τα οικονομικά προβλήματα, οι δε προσπάθειες θα πρέπει να εστιαστούν στις διαθέσιμες «πρακτικές επιλογές» που βελτιώνουν τα πράγματα.

Πάνω από όλα, πρέπει να αντιπαλέψουμε την παραλυσία και την αδράνεια με την πεποίθηση ότι για το ξεπέρασμα της κρίσης απαιτείται «… ένας τολμηρός, επίμονος πειραματισμός. Κοινή λογική είναι να πάρετε μια μέθοδο και να τη δοκιμάσετε: Αν αποτύχει, αποδεχτείτε το ειλικρινά και δοκιμάστε άλλη. Μα πάνω απ’ όλα, δοκιμάστε κάτι». Τα λόγια αυτά του Φράκλιν Ρούσβελτ ακούστηκαν στη Μεγάλη Ύφεση του μεσοπολέμου. Κι αυτό έχει τη σημασία του.

Η συνήθης ερμηνεία για την κρίση της ελληνικής οικονομίας την αποδίδει στο δημοσιονομικό εκτροχιασμό του 2008 και 2009. Η δημοσιονομική κρίση και η κρίση χρέους μετατράπηκε σε χρηματοπιστωτική κρίση λόγω της κατάρρευσης των ελληνικών ομολόγων παρασύροντας και τις ελληνικές τράπεζες.

Στην ομιλία θα υποστηρίξω ότι ο ρόλος του χρηματοπιστωτικού συστήματος σε συνδυασμό με τη δημοσιονομική εκτροπή και το πολιτικό σύστημα όπως προσδιορίζεται από τις πελατειακές πολιτικές σχέσεις καλλιέργησαν και οδήγησαν στην κρίση, επιδείνωσαν τις συνέπειες της. Τέλος θα υποστηρίξω την ανάγκη αναδιάρθρωση του χρηματοπιστωτικού και τραπεζικού συστήματος ως καταλύτη στη διαμόρφωση του εναλλακτικού προοδευτικού πλαισίου ανάπτυξης της μεταμνημονιακής Ελλάδας.

Συμμετέχω σ’ αυτή την εκδήλωση για να συμβάλω στον προβληματισμό για το μέλλον του τόπου. Συμμετέχω όμως και για να εκφράσω τη στήριξή μου στη ΔΗΜΑΡ. Χρειαζόμαστε έναν κεντροαριστερό, σοσιαλδημοκρατικό πόλο που θα αντιμάχεται την ασκούμενη πολιτική και τις φθαρμένες πολιτικές δυνάμεις που την υλοποιούν.

Θα αρχίσω με ένα ερώτημα. Ποιος είναι ο κινητήρας της οικονομικής προόδου και ανάπτυξης; Κάποιοι θα απαντήσουν ότι είναι οι επενδύσεις, άλλοι θα τονίσουν την ανταγωνιστικότητα, την καινοτομία, την εξωστρέφεια, την επιχειρηματικότητα, την δημοσιονομική ή και την πολιτική σταθερότητα, την ποιότητα των θεσμών κλπ.

1. Το πρώτο ζήτημα, που θα ήθελα ευθύς εξαρχής να θέσω, είναι και το θέμα της αποψινής μας συζήτησης. Ύστερη μνημονιακή και μεταμνημονιακή Ελλάδα. Είναι όντως ύστερη μνημονιακή η φάση που διανύουμε;Τυπικά θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι ΝΑΙ.Η δανειακή χρηματοδότηση τελειώνει τον Αύγουστο του 2014. Μαζί με ότι θέλει συμβεί εντός αυτής της περιόδου, δηλαδή με ότι συμφωνηθεί μεταξύ Ελλάδας και δανειστών – εταίρων, που θα αφορά το δημοσιονομικό κενό του 2014, το χρηματοδοτικό κενό ως το 2016 και ότι περιληφθεί σχετικά στο νέο Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2014-2017 τίποτε άλλο, θεωρητικά, δεν θα υπήρχε που να υποχρεώνει τη χώρα μας να προχωρήσει σε ένα νέο Μνημόνιο. Εκτός… από ένα νέο δανεισμό! Προφανώς αυτή τη φορά εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Υπάρχει κοινή αγωνία σε όλους τους πολίτες, τις κινήσεις και τα κόμματα του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς. Χειριστήκαμε μόνοι μας το ξέσπασμα της κρίσης και γι’ αυτό παρακμάσαμε. Κι αυτοί που έριξαν τη χώρα στην κρίση φιγουράρουν σήμερα, πατώντας πάνω στη θυσία μας που την προκάλεσαν, ως λύτες του προβλήματος.